کد خبر: ۱۲۶۶۸۳
تاریخ انتشار: ۱۷ مرداد ۱۳۹۹ - ۰۱:۳۲
آمارهای رسمی می گوید حدود ۸۰ درصد مبتلایان به کرونا به مطب ها مراجعه می کنند، اما آنهایی که حالشان وخیم تر است و نیاز به بستری دارند، اغلب در بیمارستان های دولتی بستری می شوند. این دو گروه، افرادی هستند که اغلب آنها خودخواسته به مراکز درمانی می روند تا مراحل درمان کرونا را در خانه یا در بیماستان، سپری کنند.

 

به گزارش الف، با این وجود برخی از بیماران مشکوک به کرونا نیز هرگز به مطب یا بیمارستان مراجعه نمی کنند و خیلی از آنها به خوددرمانی روی می آورند. این گروه از بیماران فقط زمانی به بیمارستان مراجعه می کنند که حالشان وخیم شده باشد. برخی از این گروه بیماران مشکوک به کرونا معتقدند که چون مثبت یا منفی بودن تست کرونا، تاثیری در بهبودی آنها ندارد، بنابراین دلیلی ندارد که هزینه ای بابت تست کرونا بدهند.

این گروه از ناقلان خاموش بیماری کرونا که تعدادشان هم خیلی زیاد است، با همین استدلال ها سایر اطرافیانشان را هم در معرض خطر ابتلا به کرونا قرار می دهند. اگر پای حرف این گروه از بیماران بنشینید، اغلب آنها معتقدند که دچار یک سرماخوردگی یا دل درد ساده شده اند که خود به خود هم خوب می شود.

از طرف دیگر، هزینه تست های تشخیص کرونا نیز خارج از توان مالی بسیاری از خانواده ها است. مجموع این عوامل، دست به دست هم می دهد و موجب می شود که گاهی یک فرد مشکوک به کرونا، کلا بی خیال آزمایش دادن و درمان گرفتن باشد. این اتفاق شایع را باید به عنوان یک عامل کمتر اشاره شده در بحث افزایش آمار مبتلایان به کرونا به حساب آورد که نیاز به چاره اساسی دارد.

آزمایش‌های تشخیص کرونا چقدر آب می‌خورد؟

هم اکنون دو نوع آزمایش تشخیص کرونا در کشور داریم. اولین نوع آن «سرولوژی» یا همان آزمایش آنتی بادی است که می تواند نشان دهد آیا شما قبلا در معرض ویروس ایجادکننده کووید-19 بوده اید یا خیر.  یعنی آیا قبلا بدنتان برای دفاع از خودش آنتی بادی برای مهار کرونا ساخته است یا خیر. این آزمایش از طریق تست خون انجام می شود. نوع دوم، آزمایش «پی سی آر» یا همان آزمایش مولکولی است که در آن مخاط دهان و بینی بیمار آزمایش می شود. در این آزمایش مشخص خواهد شد که آیا هم اکنون بیمار به ویروس کووید 19 مبتلا هست یا خیر. وزارت بهداشت بارها اعلام کرده است که فقط نوع دوم این آزمایش ها، یعنی همان « پی سی آر» را قبول دارد. سازمان جهانی بهداشت هم آزمایش «پی سی آر» را به عنوان آزمایش قابل اعتماد برای تشخیص کرونا اعلام کرده است و آزمایش «سرولوژی» را بیشتر یک آزمایش جهت مطالعات علمی و تحقیقاتی به حساب می آورند.

هزینه تست کرونا در مراکز خصوصی کشور مبلغی حدود 700 هزار تومان برآورد می شود. البته در برخی مراکز خصوصی، گزارش هایی مبنی بر تست های یک میلیون و 500 هزار تومانی کرونا هم منتشر شده است. در مراکز دولتی، هزینه تست ها پایین تر است. اگر بیمار دارای دفترچه بیمه درمانی باشد، مبلغی حدود 70 هزار تومان باید پرداخت کند، اما اگر بدون دفترچه بیمه باشد و بخواهد با نرخ آزاد حساب کند، باید مبلغی حدود 370 هزار تومان به مراکز دولتی پرداخت کند. همه این هزینه هایی که اشاره شد، مربوط به تست مخاط حلق و بینی بیمار است که به عنوان روش مطمئن تست کرونا شناخته می شود.

البته اگر بیمار بخواهد کاملا خیالش بابت مثبت یا منفی بودن تست کرونا راحت شود، می تواند اسکن ریه را هم در مراکز تصویربرداری پزشکی انجام دهد. هزینه «سی تی اسکن» ریه در بخش خصوصی حدود 160 هزار تا 600 هزار تومان است. البته هزینه ویزیت پزشک عمومی یا متخصص را هم باید به هزینه های تست کرونا اضافه کرد. 

در این بین اگر یک فرد مشکوک به بیماری کرونا به یک مرکز درمانی در بخش دولتی مراجعه کند و آن مرکز دولتی تصمیم بگیرد که از آن بیمار، تست کرونا بگیرد، در آن صورت همه فرآیند آزمایش کرونا رایگان خواهد بود. نکته مهم دیگر این است که اگر فردی هیچگونه علائمی از بیماری کرونا ندارد، نباید به هیچ وجه برای تست کرونا به مراکز تشخیصی و درمانی مراجعه کند، زیرا با این کار علاوه بر اینکه ممکن است واقعا در معرض ابتلا به ویروس کووید 19 قرار بگیرد، هزینه های هنگفت و غیرضروری هم به نظام سلامت تحمیل خواهد کرد.

خودخواهی، بی‌خیالی و ناآگاهی؛ مثلث شیوع گسترده کرونا

رئیس جمهوری، پیشتر اعلام کرده بود که حدود 25 میلیون ایرنی به کرونا مبتلا شده اند. البته بعد از سیل اعتراض های کارشناسان و صاحبنظران نسبت به صحت و سقم این آمار، وزارت بهداشت اعلام کرد که آمارهای ارائه شده از سوی رئیس جمهوری، فقط تخمینی و با احتساب آزمایش های «سرولوژی» است. 

اگر آمار 25 میلیونی از مبتلایان کرونا که رئیس جمهوری اعلام کرده است را نادیده بگیریم، واقعیت این است که خیلی از بیماران مبتلا به کرونا بدون آنکه خودشان فکر کنند که به کرونا مبتلا شده اند، ناقل ویروس کووید 19 هستند. برخی از آنها سعی در پنهان کردن بیماری خود دارند و از ترس انگ یا طرد اجتماعی، بیماری خود را مخفی نگه می دارند. گروه بسیار اندکی هم وجود دارند که باید آنها را در زمره افراد خودخواه و اجتماع ستیز دانست که مبنای رفتارشان بر این محور می چرخد که "وقتی من مبتلا به کرونا شده ام، پس دیگر هیچ اهمیتی ندارد که چه کسی به کرونا مبتلا خواهد شد." در نتیجه همین استدلال خودخواهانه، ماسک زدن و فاصله گذاری اجتماعی را هم رعایت نمی کنند. عده دیگری هم که به دلیل آگاهی پایین نسبت به ماهیت غیرقابل پیش بینی بیماری کرونا، این بیماری را جدی نگرفته اند و سیاست بی خیالی را در پیش گرفته اند. 

برخی کارشناسان حوزه سلامت نسبت به اینگونه رفتارهای برخی از بیماران مشکوک به کرونا انتقاد جدی دارند. به طور مثال، دکتر مسعود مردانی، فوق تخصص بیماری‌های عفونی گلایه می کند: «متاسفانه در ایران تعداد زیادی از افراد مشکوک به کرونا به خانه خودشان می‌روند و فکر می کنند که مشکلی ندارد اگر به مدت ۱۴ روز دوره درمان با دیگر اعضای خانواده ارتباط داشته باشند. در این شرایط همه اعضای خانواده را به ویروس آلوده می‌کنند.»

او یادآور می شود: «افرادی هستند که در ترشحات دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی خود عامل ویروس هستند، اما علائم بالینی ندارند. این افراد در یک آزمایش معمولی که به صورت روتین انجام می‌شود و در PCR، به وجود ویروس در دستگاه تنفسی پی می‌برند. این افراد از نظر اپیدمیولوژی و انتقال بیماری خیلی مهم هستند. به دلیل اینکه این افراد به مدت حداقل ۱۴ روز می‌توانند این ویروس را به دیگران منتقل کنند؛ در نتیجه ناقلان بدون علامت را باید جداسازی کنیم و بگوییم در خانه به مدت دو هفته استراحت کنند، دستان خود را مرتب بشویند و از ماسک و دستکش استفاده کنند.» 

اگرچه حتی با رعایت کامل پروتکل های بهداشتی، باز هم احتمال انتشار ویروس کرونا وجود دارد، اما برخی رفتارهای ضداجتماعی موجب تشدید سرایت ویروس کرونا در جامعه می شود. شاید بتوان خودخواهی، بی خیالی و ناآگاهی را مثلث شیوع گسترده کرونا دانست که اگر این مثلث اصلاح شود، قطعا موج انتشار ویروس کووید 19 هم کاهش پیدا خواهد کرد.

نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار