دارالضرب یا ضرابخانه، محلی است که در آن سکه و به‌ویژه سکه‌های قانونی و رایج یک کشور ضرب می‌شود و به همین دلیل این محله را به نام ضرابخانه می‌نامند چون از قدیم محل ضرب سکه بوده‌است. این محله زمانی با شمیرانات «بخش ۱۱ تهران» را تشکیل می‌دادند و مرکز این بخش تجریش و نزدیک‌ترین روستا به آن ده لویزان و رستم‌آباد بود.
زمان شکل گرفتن محله ضرابخانه به دوران قاجار برمی‌گردد که حاج «محمدحسن خان امین الضرب» در این محله کارخانه ضرب سکه را راه‌اندازی کرد. نام این محله هم وام‌دار همان کارخانه است. امین‌الضرب برای کارخانه ضرب سکه‌اش ده‌ها کارگر استخدام و از طرف دیگر برای خودش باغ و املاکی رو به راه کرد و آن زمان ضرابخانه بیرون شهر قرار داشت و تا فرسخ‌هاآبادی در آن نزدیکی نبود و کارگرهای کارخانه هم ازآبادی‌های اطراف برای کار می‌آمدند و اغلب مجبور بودند بعداز تمام شدن کار شب‌ها به خانه برگردند.
با توجه به نبودن وسایل نقلیه و با توجه به شرایط آن زمان، در دوره پهلوی اول تنها راه چاره را در این دیدند که برای کارگرها خانه‌های سازمانی بسازند. به همین منظور در این محل ۲ نوع خانه یکی مخصوص کارگران و دیگری مخصوص مدیران ساخته شد. آن خانه‌ها به خانه دولتی معروف بود و هنوز هم قدیمی‌های محله از آن یاد می‌کنند. آن زمان ضرابخانه به ۳ خیابان‌های مسجد، فرخی یزدی و نگارستان هشتم منحصر می‌شد و بقیه جاها خاکی و زمین‌های اطراف همه زراعی بود. حیاط همه خانه‌ها مشجر و پر از درختانی چون توت، گوجه سبز، انجیر و کاج بود.
