در این میان طرح هایی نیز به صورت مقطعی مطرح و گاه اجرایی شده که نه تنها نتوانسته این مشکل را رفع کند، بلکه به پیچیدگی های موجود هم اضافه کرده است.
به عنوان نمونه به تازگی پیشنهاد شده به منظور توسعه گردشگری داخلی، عوارض خروج از کشور برای گردشگران ایرانی که قصد سفر به مقاصد گردشگری خارج از کشور را دارند افزایش یابد. اما آیا به راستی اینگونه اقدامات می تواند توسعه گردشگری داخلی را داشته باشد؟
ایران هم از نظر جاذبه های تاریخی و هم از نظر جادبه های طبیعی، در زمره ده کشور اول دنیاست. بنابراین پتانسیل های لازم برای توسعه صنعت گردشگری در ایران وجود دارد.
اما زیرساختهای محدود برای پذیرایی از گردشگران داخلی
و خارجی موجب شده برای حجم محدود کنونی گردشگران نیز امکانات مناسبی که پاسخگوی
نیاز آنها باشد وجود نداشته باشد.
مصداق بارز و در عین حال ساده برای اثبات این ادعا، فقدان سرویس های بهداشتی مناسب در اماکن گردشگری ماست. نه تنها در جاده ها، بلکه حتی در اغلب اماکن گردشگری ما، سرویس بهداشتی مناسبی با حداقل امکانات، حتی برای گردشگران داخلی که طی سالیان طولانی به این وضعیت عادت کرده اند هم وجود ندارد.
این تنها یکی از ساده ترین نیازها برای توسعه گردشگری در کشور است.
در حوزه ای وسیع تر، اماکن اقامتی و هتل های ما از ظرفیت بسیار محدودی برخوردارند. به عنوان نمونه شهر شیراز به عنوان یکی از شهرهایی که به دلیل قرار گرفتن تخت جمشید در نزدیکی آن و جاذبه هایی همچون آرامگاه سعدی و حافظ و ارگ کریمخان زند و باغ های زیبا و قدیمی بسیار مورد توجه گردشگران داخلی و بویژه خارجی قرار دارد، طی دو سال گذشته که تعاملات دیپلماتیک ایران با کشورهای غربی بهبود یافته، با سیل عظیم تقاضا برای ورود گردشگران مواجه شده اما کمبود امکانات اقامتی استاندارد و هتل های 5 ستاره ای که توان میزبانی شایسته از میهمانان خارجی را داشته باشد، موجب شده بسیاری از متقاضیان سفر به ایران، پشت درهای بسته بمانند و مدتها در انتظار بمانند.
به عبارت دیگر، صنعت گردشگری ایران بیش از آنکه برای جذب
گردشگران خارجی نیاز به تبلیغات داشته باشد و بیش از آنکه برای جذب گردشگران داخلی
نیاز به ارائه طرح های بازدارنده برای جلوگیری از خروج آنها از کشور داشته باشد،
نیاز به تقویت زیرساختها و امکانات رفاهی مناسب برای هر دو دسته از گردشگران دارد.
ایرانیانی که سفر به کشورهای همسایه را در دستور کار قرار می دهند، دریافت خدمات متناسب با شان خود و هزینه ای که صرف کرده اند را به عنوان یکی از عوامل اصلی سفر خود به کشورهای توریست پذیر همسایه می دانند درحالیکه در ایران گاه هزینه ای برابر با همان سفرخارجی پرداخت می کنند، اما به دلیل ضعف زیرساختها، خدمات شایسته ای دریافت نمی کنند.
به نظر می رسد آنچه بیش از هر امر دیگری به عنوان شرط اصلی توسعه گردشگری باید مورد توجه مسوولان امر قرار گیرد، تقویت زیرساختها و توسعه امکانات اقامتی و پذیرایی با کیفیت مطلوب و قیمت مناسب برای میزبانی شایسته از گردشگران خارجی و داخلی است تا به مرور زمان شاهد افزایش کمی و کیفی امکانات توریستی در کشور و تقویت سطح میزبانی از گردشگران باشیم که آثار مثبت آن عاید اقتصاد کشورمان می شود. چرا که امروزه در اقتصاد جهان، گردشگری نقش مهمی در تامین منابع مالی کشورها ایفا می کند و ایران با بهره گیری از جاذبه های گردشگری فراوان می تواند درامد حاصل از گردشگری را با تقویت زیرساختها، در جهت تقویت اقتصاد بدون نفت مورد استفاده قرار دهد.
