علی سرزعیم
تحلیلگرمسائل اقتصادی
وقتی صحبت از ملاک‌های انتخاب رئیس جمهور پیش می‌آید، حرف‌های کلیشه‌ای مثل مدیر، مدبر و ایران دوست و ..... پیش می‌آید ولی به نظرم این حرف‌های کلیشه‌ای دردی را دوا نمی‌کند و ما شاخص‌های بهتری برای قضاوت و انتخاب نیاز داریم. به اعتقاد من در شرایط کنونی کشور چهار شاخص از بقیه اهمیت بیشتری دارد:
1- رئیس جمهور درک درستی از مشکلات و بحران‌هایی که کشور و اقتصاد با آن روبروست داشته باشد. کشور وقت آن ندارد تا یک رئیس جمهور دو سه سال وقت کشور را هدر دهد تا بفهمد که لازم نیست چرخ را از ابتدا خلق کرد. بنابراین درک مشکل از اهمیت زیادی برخوردار است. بحران آب، بحران اشتغال، بحران صندوق‌های بازنشستگی، مشکلات بخش بانکی، بحران محیط زیست (و هدر رفتن انرژی)، ترتیبات ناکارآمد نهاد دولت و حکومت، فقدان زیرساخت‌ها، ضعف کیفی آموزش عالی،.....
2- شخصیتی داشته باشد که افراد متخصصی که میتوانند به حل مشکل کمک کنند حاضر به همکاری با او شوند. اتکای صرف به اطرافیان و آشنایان سم مهلک است.
3- حل این مشکلات بزرگ اقتصاد با تصمیمات سختی ممکن است که قطعا بخش‌هایی از جامعه از آن تصمیمات سخت که مثل جراحی سخت است متضرر می‌شوند. شرایط کشور مثل بیماری است که اگر جراحی نشود حتماً خواهد مرد ولی اگر جراحی شود با یک احتمال نجات خواهد یافت. برای متقاعدکردن بیمار به تن دادن به جراحی توانایی کسب اعتماد اهمیت زیادی دارد. کسی باید رئیس جمهور شود که آنقدر مورد اعتماد جامعه باشد که بتواند حمایت بخش‌های دیگر جامعه را جلب کند تا بتوانند در برابر مقاومت بخش‌هایی که از اصلاحات متضرر می‌شوند ایستادگی کنند و اصلاحات اقتصادی را به پیش ببرند. لذا قدرت همراه کردن جامعه و توانایی جلب اعتماد عمومی از فاکتورهای اصلی برای این مرحله از تاریخ کشور ماست.
4- در ایران ساختار سیاسی به شکلی است که اگر همراهی همه بخش‌های حاکمیت نباشد اقدامات اساسی ممکن نمی‌شود. سیاست نقدی کردن یارانه و مذاکرات برجام دو سیاستی بودند که جز با همراهی حاکمیت و بخش‌های مختلف آن با دولت ممکن نبود. لذا کسی باید رئیس جمهور شود که بتواند در اصلاحات سیاسی این همراهی را کسب کند.
روشن است که در جمع نامزدهای موجود «رئیسی» در ملاک چهارم از بقیه بهتر است اما از لحاظ ملاک اول و سوم به نظرم مشکل اساسی دارد. به نظر من «قالیباف» در ملاک اول به شدت مشکل دارد در ملاک دوم و ملاک سوم تا حد نسبتاً زیادی ضعیف است و در ملاک چهارم به اندازه «رئیسی» مزیت ندارد. «میرسلیم» و «هاشمی‌طبا» از همه لحاظ ضعیف هستند و قابل توصیه نیستند. «جهانگیری» چون کاندیدای پوششی است، اصلاً نیاز به ارزیابی ندارد. «روحانی» به نظرم در ملاک اول و دوم خیلی قوی است در ملاک سوم نسبتاً موفق است و در ملاک چهارم کمی ضعیف است. با این قضاوت من گمان می‌کنم از میان این افراد، آقای روحانی شایستگی بیشتری برای انتخاب شدن دارد.
تحلیلگرمسائل اقتصادی
وقتی صحبت از ملاک‌های انتخاب رئیس جمهور پیش می‌آید، حرف‌های کلیشه‌ای مثل مدیر، مدبر و ایران دوست و ..... پیش می‌آید ولی به نظرم این حرف‌های کلیشه‌ای دردی را دوا نمی‌کند و ما شاخص‌های بهتری برای قضاوت و انتخاب نیاز داریم. به اعتقاد من در شرایط کنونی کشور چهار شاخص از بقیه اهمیت بیشتری دارد:
1- رئیس جمهور درک درستی از مشکلات و بحران‌هایی که کشور و اقتصاد با آن روبروست داشته باشد. کشور وقت آن ندارد تا یک رئیس جمهور دو سه سال وقت کشور را هدر دهد تا بفهمد که لازم نیست چرخ را از ابتدا خلق کرد. بنابراین درک مشکل از اهمیت زیادی برخوردار است. بحران آب، بحران اشتغال، بحران صندوق‌های بازنشستگی، مشکلات بخش بانکی، بحران محیط زیست (و هدر رفتن انرژی)، ترتیبات ناکارآمد نهاد دولت و حکومت، فقدان زیرساخت‌ها، ضعف کیفی آموزش عالی،.....
2- شخصیتی داشته باشد که افراد متخصصی که میتوانند به حل مشکل کمک کنند حاضر به همکاری با او شوند. اتکای صرف به اطرافیان و آشنایان سم مهلک است.
3- حل این مشکلات بزرگ اقتصاد با تصمیمات سختی ممکن است که قطعا بخش‌هایی از جامعه از آن تصمیمات سخت که مثل جراحی سخت است متضرر می‌شوند. شرایط کشور مثل بیماری است که اگر جراحی نشود حتماً خواهد مرد ولی اگر جراحی شود با یک احتمال نجات خواهد یافت. برای متقاعدکردن بیمار به تن دادن به جراحی توانایی کسب اعتماد اهمیت زیادی دارد. کسی باید رئیس جمهور شود که آنقدر مورد اعتماد جامعه باشد که بتواند حمایت بخش‌های دیگر جامعه را جلب کند تا بتوانند در برابر مقاومت بخش‌هایی که از اصلاحات متضرر می‌شوند ایستادگی کنند و اصلاحات اقتصادی را به پیش ببرند. لذا قدرت همراه کردن جامعه و توانایی جلب اعتماد عمومی از فاکتورهای اصلی برای این مرحله از تاریخ کشور ماست.
4- در ایران ساختار سیاسی به شکلی است که اگر همراهی همه بخش‌های حاکمیت نباشد اقدامات اساسی ممکن نمی‌شود. سیاست نقدی کردن یارانه و مذاکرات برجام دو سیاستی بودند که جز با همراهی حاکمیت و بخش‌های مختلف آن با دولت ممکن نبود. لذا کسی باید رئیس جمهور شود که بتواند در اصلاحات سیاسی این همراهی را کسب کند.
روشن است که در جمع نامزدهای موجود «رئیسی» در ملاک چهارم از بقیه بهتر است اما از لحاظ ملاک اول و سوم به نظرم مشکل اساسی دارد. به نظر من «قالیباف» در ملاک اول به شدت مشکل دارد در ملاک دوم و ملاک سوم تا حد نسبتاً زیادی ضعیف است و در ملاک چهارم به اندازه «رئیسی» مزیت ندارد. «میرسلیم» و «هاشمی‌طبا» از همه لحاظ ضعیف هستند و قابل توصیه نیستند. «جهانگیری» چون کاندیدای پوششی است، اصلاً نیاز به ارزیابی ندارد. «روحانی» به نظرم در ملاک اول و دوم خیلی قوی است در ملاک سوم نسبتاً موفق است و در ملاک چهارم کمی ضعیف است. با این قضاوت من گمان می‌کنم از میان این افراد، آقای روحانی شایستگی بیشتری برای انتخاب شدن دارد.
آخرین اخبار