ابلاغ سرگردانی دو هفته ای

کورش شرفشاهی
روزنامه نگار

آغاز سال تحصیلی جدید هرچند جذابیت های خاص خودش را دارد، اما تبعاتی هم دارد که همه ساله گریبانگیر شهروندان می شود. مهمترین معضل ترافیک ناشی از رساندن دانش آموزان به مدرسه است. به همین دلیل شهرداری تهران با دولت به این نتیجه رسیدند که ساعت حضور کارمندان را با تاخیر شروع کنند و معاون اول رییس جمهور به کارمندان اجازه داد تا اگر دلشان می خواهد، ساعت 9 صبح وارد محیط کار شوند. اکنون سوال اینجاست که چرا باید در مدیریت کلانشهر تهران، اختیار حضور یا تاخیر به دست کارمندان سپرده شود؟ در کشوری که بازده کار در ادارت پایین است، به چه دلیل باید اختیار تصمیم گیری به کارمندان سپرده شود و هیچ ملاکی برای تاخیر تعیین نشود؟ ایکاش آقای معاون اول شرط می گذاشت که تنها کارمندانی که فرزند دبستانی دارند، می توانند با تاخیر بیایند تا تاخیری قانونمند داشته باشیم. شاید در مورد حضور کارمندان حساسیت بالایی نیاز نباشد، اما سوال اینجاست که ارباب رجوع باید چه کار کند؟ آیا آقای جهانگیری از خود سوال کرده اند که مردم چگونه باید به ادارات مراجعه کنند؟ اینکه مردم به اداره مراجعه کنند و با اداره خالی رو به رو شوند یا کارمندی که باید کارشان را راه بیندازد، دلش نخواسته راس ساعت مقرر در محیط کار باشد، عیب و ایراد نیست؟ اگر شهروندی به اداره مراجعه کرد و ناچار شد بنا بر بخشنامه مساله دار، چندین ساعت در انتظار ورود کارمند بنشیند، چه کسی پاسخگوی این وقت تلف شده شهروندان خواهد بود. آیا معنای حقوق شهروندی این است؟ نکته دیگر اینکه ادارات باید از ساعت اولیه چراغ ها را روشن کنند، سیستم های خنک کننده فعال شوند و هزینه های جاری صورت بگیرد، بدون آنکه خدماتی به مردم ارایه دهند؟ به نظر می رسد چنین تصمیمی منطقی نبوده و شاید بهتر بود دستوری صریح صادر می شد تا همه بدانند راس چه ساعتی باید سرکار حاضر شوند و مردم نیز بدانند چه ساعتی باید انتظار پاسخگویی داشته باشند. البته اکنون نیز دیر نشده و آقای معاون اول می توانند دستور خودشان را اصلاح کنند و به مردم و کارمندان با قاطعیت بگویند که چگونه و چه ساعتی مشغول به کار و تلاش روزانه شوند.