مسعود یوسفی
روزنامه نگار
داشتم به سمت محل کارم می آمدم که نوشته روی شیشه یک ماشین پراید نظرم را جلب کرد. جلوتر که رفتم، دیدم روی یک تکه کاغذ که زیر برف پاک کن گذاشته بودند نوشته شده بود: « سلام دوست عزیز، عذرخواهی می کنم، بنده آیینه شما رو زدم، با این شماره تماس بگیرید...در خدمتتون هستم». در انتهای یادداشت هم اسم و شماره تلفن نویسنده آمده بود. آیینه مورد نظر هم کنار یادداشت و روی کاپوت جلوی ماشین قرار داده شده بود. بین راه همه اش به اقدام این شهروند مسئولیت پذیر فکر کردم و به ماشین خودم و همکاران و همسایگان و بستگان که بارها و بارها توسط ماشین ها و راننده های دیگر زده و مالیده شده بود اما دریغ از حتی یک پیغام و عذرخواهی و دلجویی. حالا من یک احساس دوگانه دارم؛ از یک طرف خوشحال هستم که هنوز در دنیا آدم هایی هستند که مسئولیت خطای سهوی یا عمدی خود را می پذیرند و در قبال کاری که کرده اند پاسخگو هستند و از طرف دیگر ناراحتم که چرا تعداد این قبیل افراد آن قدر کم و محدود است که آدم با دیدن یکی از آن ها یا شنیدن در مورد آن ها چنان ذوق زده و خوشحال می شود که در پوست خودش نمی گنجد. این موضوع موید این نکته است که مسئولیت پذیری در زمانه ما حکم کیمیا را پیدا کرده است و دلیل این همه نابسامانی در اجتماع و اقتصاد و فرهنگ و سایر ارکان جامعه همین بی مسئولیتی ها و بی مبالاتی ها و پاسخگو نبودن هاست که اگر غیر از این بود حالا جامعه و کشور حال و روز بهتری داشت. برای همین است که گفته اند: «کلکم راع و کلکم مسئول».
دامنه این بی مسئولیتی ها تنها در کف جامعه و در میان مردم عادی نیست بلکه خیلی از مسئولان و مدیران که با بی تدبیری ها و ندانم کاری ها و بعضا سودجویی های خود طی سال های گذشته، تلی از مشکلات و معضلات ریز و درشت را بر سر مردم آوار کرده اند باعث بروز این همه فساد، اختلاس، انحصار، بیکاری، کمبود دارو، گرانی، اعتیاد، طلاق و بسیاری آسیب های اجتماعی دیگر شده اند و تقریبا هیچ کدام به روی مبارک خود نیاورده اند و بابت رنج ها و سختی هایی که به مردم تحمیل کرده اند عذرخواهی نکرده اند و در قبال قصور خود اظهار پشیمانی و شرمندگی ننموده اند؛ برای این که شهامتش را نداشته اند. در هر حال یادداشت امروز ما به اقدام نیک و پسندیده این شهروند خوب اختصاص داده شد تا هم از او قدردانی و سپاسگزاری شده باشد و هم سرمشقی باشد برای دیگران؛ اعم از مردم و مسئولان.
