شعر نوشته عاشورایی

من دیده ام مشکی پر از حال تباه آب را

بر دوش بی دست علمدار سپاه آب را

در تشنگی لاله های سرخ جان برتافته

دیدم صدای ناله و اندوه وآه آب را

در شعله هایی از عطش هر لحظه صد جان می دهند

آنان که بر بحرکرم، بستند راه آب را

آری برای گریه بر حال پریشان حرم

خوب است گاهی آوریم گویا گواه آب را

بر دشت خونینی که بوی عشق دارد تا ابد

برقی به هفتاد و دو رنگ پوشد نگاه آب را

با آن لب خشکیده شش ماهه دشت بلا

دریا به دریا کی بشوید آن گناه آب را

***

دیشب قرارم باز با نی ناله های اشک بود

در مجمعی از آینه ،پیمانه های اشک بود

برجام های لاله گون ،دستان ساقی رهنمون

بر گرد شمع روی او پروانه های اشک بود

ناگاه در دریای خون دیدم صدای ناله ای

کو را نشان از غربت ویرانه های اشک بود

هر گوشه ای افتاده ای، در زیر باران عطش

تنها اثر از آب در ،گلگونه های اشک بود

چشمان تنگ آسمان ،در نامرادی شاهدی

بر گردش دست علم بر شانه های اشک بود

تیری که بر روی گلوی پرنیانی می نشست

ازخشکسالی شرف ،در خانه های اشک بود

وان گریه خون خدا بر پیکر آلاله ها

تفسیر اسرار نهان در دانه های اشک بود