چه خوش گفت حافظ

قریب هفتصد سال از زمان حافظ می گذرد و اشعار و اندیشه های این مرد بزرگ هنوز تازگی دارد و هنوز هم ورد زبان هاست. دانشمند و عارف و عامی هریک بنا به وسع خود و بنا به هدف و نیتی که دارند از چشمه زاینده حکمت و هنر این شاعر فرزانه بهره می برند. اما مهم ترین موضوعی که می توان در حال و زمانه حاضر به آن تمسک جست باور حافظ به مروت و مدارا است تا بتوان به آسایش و آرامش دنیا و عقبی رسید. ایران امروز با همسایگان خود و سایر کشورهای دنیا رابطه اطمینان بخش و پایداری ندارد و همین موضوع تبعات منفی بسیاری در حوزه های سیاست خارجی، اقتصاد و اجتماع برجای گذاشته است. طی ماه های اخیر مسئولان مدام وعده می دهند که می خواهند رابطه و تعامل با دنیا _ به استثنای رژیم صهیونیستی و آمریکا _ را توسعه بخشند و برای تحقق این وعده، دیپلماسی نسبتا فعالی را به اجرا گذاشته اند، اما به نظر می رسد این تلاش ها به دلیل این که راهبرد تعریف شده ای ندارد هنوز نتوانسته است چنان که باید محقق شود و به نظر می رسد در بخشی از کانون های قدرت عزم و اراده جدی برای اجرای این مهم وجود ندارد و حتی سنگ اندازی هم می کنند. ما می توانیم بر سر موضع خود باشیم و به استکبارستیزی ادامه دهیم اما در عین حال به خاطر منافع ملی با دوستان و دشمنان مروت و مدارا را سرلوحه راهبرد کشورمان در قبال جهان خارج قرار دهیم، همان طور که حافظ هفتصد سال پیش از این گفته است: » آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت، با دشمنان مدارا«