حسین خدنگ
روزنامه نگار
هر سال 13 آبان که از راه می رسد به یاد دوران خوش دانش آموزی و شور و اشتیاقی می افتم که ما دهه شصتی ها در روزهای 13 آبان و دهه فجر داشتیم. برای ما که دوران دبستان و راهنمایی و دبیرستانمان هنوز از روزهای داغ و پر هیجان انقلاب دور نشده بود رنگ و بوی 13 آبان و 12 و 22 بهمن با روزگار دانش آموزان دهه هشتادی و نودی فرق داشت.
تهیه روزنامه دیواری با محوریت خاطرات روزهای انقلاب و شعر و جدول و عکس و داستان، آذین بستن مدارس و کلاس های درس، اجرای برنامه های جنبی از جمله گروه سرودهای انقلابی و نمایش های تاریخی و آیینی و در آخر شرکت در راهپیمایی هایی پرشکوه 13 آبان و 22 بهمن با مجسمه ها و آدمک هایی که با نهایت خلاقیت خودمان از آمریکا و "عمو سام" می ساختیم، از لذت بخش ترین فعالیت های جمعی دانش آموزی دوران ما بود. در سایه همین فعالیت ها هم بود که با تاریخ انقلاب آشنا می شدیم و حسرت می خوردیم به حال دانش آموزان و دانشجویانی که فقط یک دهه از ما بزرگتر بودند اما توانسته بودند در وقایعی همچون تسخیر لانه جاسوسی و انقلاب و جنگ نقش آفرینی کنند. ما دانش آموزان دهه شصتی تاریخ انقلاب را نه لابه لای کتاب ها که از فراز و نشیب همین فعالیت های فوق برنامه در روزهای 13 آبان و دهه فجر شناختیم و نسلی شدیم که هیچوقت هیچ توطئه و شبه کودتایی از طرف دشمنان در تاریخ انقلاب نتوانست بین ما و انقلاب و آرمان هایمان فاصله بیاندازد. هرچند گاهی هم منتقد بودیم و اعتراض کردیم اما اجازه ندادیم حرف و شعار دشمنان از گلوی مان خارج شود و دشمن از این آرمان خواهی نسل ما به نفع خویش استفاده کند. حالا اما سال های زیادی از آن روزها گذشته و دانش آموزان آن روزها خود پدر و مادرانی هستند که بچه هایشان را به مدرسه فرستاده اند. مدارسی که البته با دوران ما زمین تا آسمان فرق دارد.
در این مدارس نه از روزنامه دیواری دست نویس خبری هست و نه از آویزه های کاغذی هزار رنگ دهه فجر. با وجود بیشتر شدن امکانات اما در بسیاری از مدارس این روزها نه فعالیت های فوق برنامه جمعی دانش آموزان اجرا می شود و نه تهیه روزنامه دیواری و سرود و نمایش و بازی های گروهی. انگار نسل جدید دانش آموزان در مدارسی که شباهت آن چنانی با مدارس دوران ما ندارند هر چه به اینترنت و رایانه و بازی های موبایلی و امکانات کمک آموزشی نزدیک تر شده اند از شور و شوق هیجان آن روزهای ما فاصله گرفته اند. حالا شرایط دارد به گونه اش پیش می رود که کم کم در مدارس ما روز دانش آموز هم تنها به یک بنر چاپی اکتفا شود و چند برنامه روتین. در تمام این برنامه ها هم برخلاف روزگار ما دانش آموزان در حاشیه قرار دارند.حاشیه ای که دانش آموزان را با روز دانش آموز و یاد و خاطره بزرگمردی های آن دانش آموزان بیگانه خواهد کرد. بی شک همه ما می دانیم تاریخ انقلاب و روایت آن روزهای پر التهاب را نمی توان از طریق چند سطر در کتابهای درسی و به صورتی فرمالیته به دانش آموزان انتقال داد و از آنها خواست عظمت این تاریخ را به خوبی درک کنند. بی شک باید دوباره برگردیم به آن روزهای پر از شور و شوق و فعالیتهای جنبی و روزنامه دیواری و روایت تاریخ انقلاب به زبان خود دانش آموزان و مطمئن باشیم مثل دهه شصتی ها دهه هشتادی ها و نودی ها هم با انقلاب خو گرفته خاطره می سازند و پاسدار انقلاب خود خواهند بود.
