کیفیت در بیان ساده حسن انجام کار است و پایه و اساس آن رهبری است و نیازمند هماهنگی اجزای مختلف اجرایی و هم راستایی این راه هاست.
برای توصیف جایگاه کشورمان در بحث کیفیت، باید بگویم در کشورهای پیشرفته دنیا کیفیت متولی و بانی دارد و جایگاه آن تعریف شده است ، ولی در کشور ما اینگونه نیست. سازمان ملی استاندارد ایران مسئول نظارت براستاندارد را دارد و حداقل های نظارت را رعایت می کند .اما موفقیت در دنیا و همچنین در صادرات مستلزم رعایت بالاترین حد کیفیت است.راهبرد ملی کیفیت برفرهنگ و آموزش تاکید دارد بخش دیگری که در راهبرد ملی کیفیت اهمیت بالایی دارد پایش است. این در حالی است که پایش کیفیت کشور در بخش های مختلف صنعت مثل ساختمان ، خودرو ، صنایع غذایی و.. بسیار ضعیف بوده و متولی واحدی ندارد.
از طرفی وجود سیستم های گزارش دهی به مردم مهم است زیرا نباید کیفیت را از مردم پنهان کنیم و باید فرهنگ طلب کردن کیفیت در مردم ایجاد شود.در دنیا فضای قانون گذاری و برخورد با تخدی کیفیت جدی است و شرکت ها خودشان برای رعایت کیفیت پیش قدم می شوند ولی در ایران اینطور نیست.
سازمان های ما به دلیل نداشتن نقشه و نبود متولی مشخص کیفیت دچار نمایش های کیفیت شده اند .کیفیت هم برای مصرف کالا در داخل کشور و هم برای صادرات اهمیت دارد. درحالی که بنگاه های ما به اصل کیفیت کمتر اهمیت می دهند و به لوح ها وقاب ها توجه بیشتری دارند . این درحالی است که باید به مردم آموزش داد و کیفیت را فرهنگ سازی کرد.
به عقیده من «اعتماد ضربه خورده است». اعتماد در سازمان بین رئیس و مرئوس و اعتماد بین تولید کننده و مصرف کننده و همچنین بین تولید کنندگان و سازمان های نظارتی .
در واقع کیفیت نتیجه اقدامات به درستی طرح ریزی شده است.باید نیازها را شناخت ،برنامه ریزی کرد، متولی را تعیین کرد ،درست اجرا کرد و دایم. پایش کرد و اگر در هر بخشی مشکل وجود دارد اصلاحات لازم را را انجام داد. ما در همسو کردن اقدامات و اهداف مشکل داریم و کیفیت مقوله ای است که در نظم و همسویی نتیجه می دهد. کیفیت نتیجه بستری است که از همه ابعاد هماهنگ شده باشد.
برای رعایت کیفیت نگاه بخشی و منطقه ای باید به نگاه ملی تبدیل شود باید متولی کیفیت و نقشه راه تعیین شود.ما به جای اینکه خود را با کشورهای منطقه مقایسه کنیم و زمان را از دست دهیم باید با تعیین موضوعات راهبری و اخذ تصمیمات درست، در کمترین زمان دست به اقدام بزنیم.
