کورش شرفشاهی
روزنامه نگار
بلا از زمین و آسمان می بارد و مردم با وجود تمام مشکلات و سختی ها، همچنان پای پیمانی که تحت عنوان جمهوری بستند، ایستاده اند. مردم در خانه هایشان نشسته اند، یک باره زلزله می آید و سقف بر سرشان آوار می شود و ناچار می شوند سرمای جانسوز زمستان را در چادر به سر برند...البته گمان می کنند که سال آینده برف و باران را از پشت پنجره تماشا خواهند کرد، اما زمستانی دیگر و زمستانهایی دیگر سر می رسد و همچنان با سرما دست و پنجه نرم می کنند. مردمی که ناچار خواهند بود گرمای تابستان را نیز در همین چادرها به سر برند. همین مردم سرشان را برمی گردانند و می بینند از خودرو تا وسایل زندگی و حتی عزیزانشان بازیچه دست سیل شده و آب آنها را می برد. هنوز آب خوش از گلویشان پایین نرفته که دانه های برف دست به دست هم می دهند تا مصیبت دیگری برایشان رقم بزند. تنها یک چیز به این مردم مصیبت کشیده آرامش می دهد و باعث می شود بی تدبیری های را نادیده بگیرند، آری؛ ریشه تمام این بدبختی ها در خشم طبیعت است، هر چند که دلشان از مسوولان ناتوان و سیاست زده به درد آمده است. اما هنوز زیان های این همه مصیبت را فراموش نکرده اند که کرونا گلویشان را می فشارد. مردم هرگز در خیالشان هم نمی گنجید که کرونا از آن سر دنیا به پرواز دربیاید و جانشان را تهدید کند، اما آمد. بدتر اینکه وقتی خود چینی ها دور خودشان را خط قرمز کشیده و شهرهای مرکز کرونا را قرنطینه کردند، ما خطوط هوایی را بسیج می کنیم تا مبتلایان به کرونا را به کشورمان ترانزیت کند و به دلیل همین سودمدیریت، نه تنها جان ایرانیان را در معرض تهدید قرار می دهیم، بلکه هزینه های کلانی هم به اقتصاد کشور وارد شود. در این بین عده ای فرصت طلب، ماسک و داروهای ضدعفونی کننده را از بازار جمع می کنند تا دهها برابر گرانتر به مردمی بفروشند که به خاصر جانشان حاضر به پرداخت هر مبلغی هستند. در این شرایط دلت می خواهد قدرتی داشتی تا بدون محاکمه جان این قاتلان بالقوه را بدون محاکمه بگیری، قاتلانی که بر سر جان همنوعانشان معامله می کنند. هنوز عصبانی هستی و همه چیز را سیاه می بینی که یک باره اخبار اعلام می کند هنوز هم انسانهای شریفی هستند که در بازی عشق به انسانیت، جانشان را برای نجات انسانهای دیگر در طبق اخلاص می گذارند. بیمارستانهایی که برای درمان مبتلایان به کرونا قرنطینه شده و کادر درمانی این بیمارستانها حتی حق رفتن به خانه و دیدن خانواده را ندارند. پرستاران، پزشکان و کادر بیمارستانی که به زندانیان می مانند و اعضای خانواده شان دیگر نباید منتظر بازگشت این عضو خانواده باشند بلکه باید خودشان برای ملاقات به دیدار بروند. البته کادر درمانی همواره در معرض خطر ابتلا به انواع بیماری ها هستند اما در چنین شرایط خاصی، به عنوان نماد ایثار و فداکاری بیشتر خودنمایی می کنند. این فرشتگان سفید پوش را تکریم کنیم، قدر بدانیم و در برابر عظمت از خودگذشتگی شان، تعظیم کنیم. فرشتگانی که تاوان سومدیریت ها را می دهند.
