کد خبر: ۲۱۷۸۸۹
تاریخ انتشار: ۱۳ آذر ۱۴۰۱ - ۱۷:۲۱

محمدجواد مرادی
کارشناس صنعت برق

بعد از اتمام جنگ تحمیلی و استقرار دولت سازندگی نهضت سد سازی به عنوان یکی از ارکان توسعه مورد توجه جدی قرار گرفت.

اگر چه در طراحی چنین سیاستی موضوع کنترل آب و تولید برق به عنوان یکی از شعارهای اساسی انقلاب اسلامی هم نقش موثری داشت اما کارشناسان متعددی در همان دوران و پس از آن ساخت متعدد سد در یک کشور خشک و نیمه خشک را سیاستی شکست خورده و مخرب می دانستند.

به هر تقدیر با گسترش نهضت سدسازی، موضوع تولید برق و صنایع وابسته به آن در برنامه ریزی های کشور نقشی اساسی یافت.

در این راستا وزارت نیرو سعی کرد تا حد ممکن در حوزه تولید برق و تجهیزات نیروگاهی با نگاه توسعه محور شرکت هایی را تاسیس و یا رشد و ارتقا دهد‌.

از جمله شرکت هایی که همواره مورد توجه دولت و برخی نهادهای سهامدار بوده است؛ شرکت مپنا است‌‌.این شرکت که بزرگترین هلدینگ انرژی کشور محسوب می شود با حمایت های ویژه همه دولت ها، قرار بود در حوزه تولید برق و صنایع وابسته به آن کشور را خودکفا و از خروج ارز جلوگیری کند.

برخی از کارشناسان مدعی اند طی بیش از یک دهه گذشته  این مهم آن گونه که باید محقق نشده است به طور مثال در سال ۱۳۸۸ ظرفیت تولید سالیانه نیروگاه های حرارتی مپنا ۵۵۰۰ مگاوات بود در حالی که هم اکنون این ظرفیت به ۱۰۰۰ مگاوات کاهش یافته است.

یکی از مهمترین دلایل وقوع چنین شرایطی بی توجهی یا کم توجهی برخی مدیران بزرگترین هلدینگ انرژی ایران به موضوع بهره بردن از فناوری های روز جهان است. چنانچه در شرایط فعلی اغلب نیروگاه های مپنا از فناوری دهه ۹۰ میلادی قرن بیستم بهره می برند.اگرچه شرکت مپنا می توانست با مشارکت بخش خصوصی نیازهای فناورانه خود را تامین کند؛ لیکن انحصار و عدم استقبال از حضور سرمایه های آزاد بخش خصوصی موجب شده است که هر روز شاهد پسرفت تولید برق در کشور باشیم. اورهال نشدن نیروگاه های مپنا طی سال های اخیر از مهمترین نگرانی های دولت و وزارت نیرو بوده است. اگر در برهمین پاشنه بچرخد بزودی شاهد رکود در تولید برق و سپس خروج نیروگاه های مپنا از چرخه تولید خواهیم بود. این یعنی برباد رفتن تمام تلاش دولت مستقر در حوزه تولید ملی در صنایع مادر و وابسته. کشوری که هر روز با تحریم جدیدی دست به گریبان است باید از کوچکترین فرصت ها و ظرفیت های دیپلماسی خارجی بهره برده و عقب ماندگی ها را جبران کند. به نظر می رسد متاسفانه طی این سالها در حوزه دیپلماسی انرژی به شدت ضعیف عمل کرده ایم‌‌.شرکت مپنا می توانست با فعال کردن حوزه روابط بین الملل خود و نیز استفاده از ظرفیت موجود در منطقه و شرکت های خصوصی داخلی و خارجی مانند آنچه در صنعت نظامی کشور رخ داد؛جهش فوق العاده ای را رقم بزند.البته باید تاکید کرد که ضعف های مپنا تنها در حوزه نیروگاهی و صنایع وابسته به آن نیست. در خصوص صنعت حمل و نقل ریلی نیز به رغم مالکیت صد در صدی بر شرکت واگن سازی پارس همچنان شاهد از دست رفتن فرصت ها هستیم. مدیرعامل مپنا در آذر ماه ۱۳۹۹ طی سخنانی از خودکفایی ساخت لکوموتیو و واگن طی مدت کوتاهی خبر داد در حالیکه همچنان بعد از گذشت دوسال از آن وعده کشور نه تنها بی نیاز از واردات نشده بلکه در مواردی وابستگی بیشتری نیز پیدا کرده است. در حالی که قرار بود ضمن خودکفایی در تولید لکوموتیو و واگن کشور از واردات آن بی نیاز شود. هم اکنون به نظر می رسد بهترین راهکار برای تزریق هوای تازه و نیز تدوین سیاست های منطبق با دیدگاه های دولت مردمی سیزدهم تغییر مدیریتی در مپناست.۱۴ سال حضور تیم مدیریتی فعلی در مپنا نشان گر آن است که همه آنچه در ذهن و ضمیر تیم مذکور بوده است جامه عمل پوشانده شده و ماحصل آن همین دستاوردهایی است که شاهد آن هستیم. اگر دولت محترم و سهامداران مپنا می خواهند بدانند چه آینده ای در انتظار آنان خواهد بود به وضعیت فعلی شرکت های وابسته به بزرگترین هلدینگ انرژی کشور نگاهی بیندازند تا عمق نگرانی را دریابند.

نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار