کشورها شرایط بسیار دشواری را برای مردم ما به وجود آوردند و تلاطم بسیاری رادر معاش و اقتصاد جامعه ایجاد کردند. درنتیجه مقامات نظام و دولتمردان با آزمودن و پیش کشیدن راهکارهای گوناگون که هزینههای زیادی را هم به کشور وارد کرد و پروسه بسیار دردناکی را پیش پای ملت گذاشت که از عارضه کرونا به مراتب سهمگینتر و مخاطره آمیزتر بود بالاخره موفق شدند کشتی طوفان زده مملکت را به یک سکون و آرامش نسبی برسانند که حالا در میانه این بلیه عالمگیر و نیز فاجعه سقوط بی سابقه قیمت نفت از نوسانها و تلاطماتی از آن دست که در بخشهای دیگری از این کره خاکی با آن دست به گریبان هستند مصون و در امان بماند. به عبارت دیگر آرامش امروز جامعه بیش از هر چیز دیگری حاصل و مرهون صبوری و مدارای مردم است و نباید آن را به عنوان نقطه مثبتی در کارنامه مسئولان به حساب آورد. در حقیقت تاب آوری امروز کشور و مردم در برابر تبعات هراس انگیز شیوع ویروس کرونا و سقوط هولناک قیمت نفت به دلیل عبور از وادی دهشت آور تحریمهای ظالمانه سردمداران کاخ سفید و هم پیمانان آنهاست. قریب به مضمون, یکی از بازیگران سریال امام علی (ع) - احتمالاً پرویز حسینی - تعریف میکرد وقتی که در اوج گرمای تابستان و در فصل خرماپزان جنوب کشور ناچار بودیم با پوشیدن زره و لباس جنگی در داخل چادر، در برابر دوربین قراربگیریم، وقتی که از چادر بیرون میآمدیم از هوای خنک بیرون چادر به وجد میآمدیم و این در حالی بود که در همان هنگام دمای هوا در حدود ۵۰ درجه بود، اما همین دمای ۵۰ درجه در قیاس با دمای ۷۰ درجه داخل چادرها بسیار خنکتر به نظر میآمد و باعث خوشحالی و کیف ما میشد. وضعیت کرونایی امروز ما در قیاس با آنچه که پیش از این بر سر زندگی و اقتصاد کشور آمده بود، چیزی شبیه همان حکایتی است که بازیگر سریال امام علی (ع) تعریف میکند. در حالی که انتظار میرود مسئولان از شرایط پیش آمده نهایت بهره برداری و استفاده را به سود مردم و کشور ببرند و از مزیت عدم وابستگی کامل به نفت که ناخواسته و در اثر تحریمهای ناجوانمردانه واشنگتن به دست آمده است، برای آینده جامعه و اقتصاد بهره بجویند، در عین حال بیم آن میرود که پس از بحران کرونا و عادی شدن اوضاع همه چیز فراموش و باز هم حکایت وابستگی به نفت تکرار شود.