سید بهزاد اخلاقی
انگلیس به عنوان یک عضو دائم در شورای امنیت سازمان ملل متحد همواره در سیاست گذاری های کلان بین المللی نقش مهم و غیر قابل انکاری داشته و حتی در دوران افول توان بازیگری لندن در جهان هم شاهد جایگاه ویژه این کشور در تصمیم سازی و جهت گیری های نظام بین الملل هستیم به همین جهت نقطه نظرات رهبران این کشور و آینده پژوهی در خصوص آنچه بریتانیا در پنج سال آینده در دستور کار خود قرار خواهد داد از اهمیت ویژه ای بر خوردار است. جهان از منظر انگلیسی ها با چالش های جدی‌ای در حوزه های گسترش داعش ، افزایش نقش روسیه و حرکت مسکو به سوی مرزهای غربی اش در کنار انشقاق در اتحادیه اروپا و مشکلات مالی این مجموعه رو به رو است.
این موارد در حالی است که افزایش تنش ها در خاورمیانه و مسائلی چون رشد چین و پرونده هسته‌اي ایران مواردی هستند که در نظام بین الملل با آنها به طور طبیعی درگیر و سیاست مداران انگلیسی هم باید مانیفستی مشخص در این چهارچوب داشته باشند.
روزنامه های انگلیسی روزانه گزارش ها و یادداشت های متعددی در خصوص انتخابات آینده این کشور بر روی خروجی‌هاي خود قرار می دهند اما از برآیند این نقطه نظرات مختلف این گونه بر می آید که لندن با یک چالش هویتی در خصوص نقش پذیری آینده اش رو به رو است. این کشور همانطور که پیش تر نیز به آن اشاره شد به طور سنتی در سرنوشت اروپا ، خاورمیانه و حتی پرونده هسته‌اي ایران نقش غیر قابل انکاری دارد اما سوالی که در این میان پیش میاید آن است که آیا حزب کارگر با رهبری اد میلیبند یا محافظه کاران انگلیسی که دیوید کامرون تنها گزینه آنها است تصویر روشنی از اهداف و خواست های كوتاه مدت يا بلند مدت کشور و رای دهندگان را دارند یا خیر؟
شاید جواب این سوال با پیچیدگی های متعددی همراه باشد اما می توان با یک ارزیابی مقطعی و با نگاهی به مناظره ها و گفتگو های کاندیدای این انتخاب متوجه آن شد که همگی نامزد های شرکت کننده در انتخابات سراسری انگلیس تلاش می کنند به نوعی از زیر سوالات سیاست خارجی و تهدید هايی که این کشور را در آینده ممکن است با خطر رو به رو کند فرار کنند. شانه خالی کردن در عرصه سیاست خارجی یک راه دو طرفه است ، اگر کشوری به دشمنانش توجه نکند این بدان معنی نیست که دشمنان نیز آن را فراموش می کنند.
جان میجر و سیاست خارجی دوران تاچر شاید آخرین شمع روشن انگلیس در عرصه بین الملل است . در طول بیست سال گذشته انگلیسی ها عمدتا احساساتی و پیرو اقدامات
آمریکایی ها در عرصه بین الملل عمل کرده اند به همین دلیل شاهد حاشیه نشینی لندن در پرونده های مهمی چون مساله داعش ، بحران اوکراین و حتی پرونده اتمی ایران هستیم. جایگاه و نقش آفرینی چپ ها در فرانسه طی دوران اولاند که البته با افول
فرانسوی ها هم همراه هست قابل دفاع تر از موقعیت کنونی لندن است.در حال حاضر حزب کارگر به رهبری اد میلیبند در نظر سنجی های انتخاباتی از دیگر جریان های سیاسی این کشور پیش است. در مرامنامه انتخاباتی این حزب به طوری جدی در مورد خطراتی که انگلیسی ها را تهدید می کند صحبت هايی به میان آمده اما اشاره ای به راه های مبارزه با این خطرات نشده است. سرخ های انگلیسی با کوچک شدن ارتش موافق هستند البته همانطور که اشاره شد آنها اشاره ای به اینکه چگونه می توان انگلیسی قوی تر در عرصه بین المللی داشت ندارند. البته این تهدیدات هم در صفحه 74 مرامنامه کارگرها آورده شد است ، بر همین اساس در صفحه 75 این مانیفست آمده : ما و متحدانمان با چالش‌هايی چون : افراطی گری اسلامی ، روسیه ای خشن ، مشکلات مالی اتحادیه اروپا ،تکثیر سلاح های اتمی و بیماری‌های عفونی. مواجه هستيم.در سیاست خارجی بی اعتنایی قابل پذیرش نیست اما تمامی جریان های سیاسی انگلیس در مرامنامه های انتخاباتی خود مسئولیت سیاست خارجی را به گردن اتحاديه اروپا انداخته اند این مساله حتی در شاخه های دفاعی هم وجود دارد . تمامی احزاب انگلیسی، لندنی قوی و فعال در عرصه بین المللی می خواهند اما هیچ کدام راه حل و روش روشنی برای رسیدن به این دوران طلایی ندارند.اما مشکل اصلی که سیاست خارجی انگلستان با آن مواجه است دو شاخه شدن محل های تصمیم گیری در وزارت خارجه و دپارتمان توسعه خارجی است. دپارتمان توسعه خارجی در دوران بلر – بروان فعالیت خود را آغاز کرد و از آن دوران سیاست خارجی انگلستان با افولی غیر قابل اجتناب رو به رو شد، شاید انگلیسی‌ها باید در خصوص نحوه تصمیم سازی سیاست خارجی اشان هم تجدید نظر کنند.افول انگلیس در عرصه بین الملل مساله جدیدی نیست و همانطور که اشاره شد از دهه 1980 میلادی لندن با این چالش مواجه بوده است و به نظر نمی رسد فارغ از آنکه نخست وزیر آینده این کشور از چه حزب و گروهی باشد سیاست مشخص و فارغ از سیاست گذاری های اتحادیه اروپا برای ساکن آینده ساختمان شماره 10 خیابان داونینگ بتوان متصور بود.
این موارد در حالی است که افزایش تنش ها در خاورمیانه و مسائلی چون رشد چین و پرونده هسته‌اي ایران مواردی هستند که در نظام بین الملل با آنها به طور طبیعی درگیر و سیاست مداران انگلیسی هم باید مانیفستی مشخص در این چهارچوب داشته باشند.
روزنامه های انگلیسی روزانه گزارش ها و یادداشت های متعددی در خصوص انتخابات آینده این کشور بر روی خروجی‌هاي خود قرار می دهند اما از برآیند این نقطه نظرات مختلف این گونه بر می آید که لندن با یک چالش هویتی در خصوص نقش پذیری آینده اش رو به رو است. این کشور همانطور که پیش تر نیز به آن اشاره شد به طور سنتی در سرنوشت اروپا ، خاورمیانه و حتی پرونده هسته‌اي ایران نقش غیر قابل انکاری دارد اما سوالی که در این میان پیش میاید آن است که آیا حزب کارگر با رهبری اد میلیبند یا محافظه کاران انگلیسی که دیوید کامرون تنها گزینه آنها است تصویر روشنی از اهداف و خواست های كوتاه مدت يا بلند مدت کشور و رای دهندگان را دارند یا خیر؟
شاید جواب این سوال با پیچیدگی های متعددی همراه باشد اما می توان با یک ارزیابی مقطعی و با نگاهی به مناظره ها و گفتگو های کاندیدای این انتخاب متوجه آن شد که همگی نامزد های شرکت کننده در انتخابات سراسری انگلیس تلاش می کنند به نوعی از زیر سوالات سیاست خارجی و تهدید هايی که این کشور را در آینده ممکن است با خطر رو به رو کند فرار کنند. شانه خالی کردن در عرصه سیاست خارجی یک راه دو طرفه است ، اگر کشوری به دشمنانش توجه نکند این بدان معنی نیست که دشمنان نیز آن را فراموش می کنند.
جان میجر و سیاست خارجی دوران تاچر شاید آخرین شمع روشن انگلیس در عرصه بین الملل است . در طول بیست سال گذشته انگلیسی ها عمدتا احساساتی و پیرو اقدامات
آمریکایی ها در عرصه بین الملل عمل کرده اند به همین دلیل شاهد حاشیه نشینی لندن در پرونده های مهمی چون مساله داعش ، بحران اوکراین و حتی پرونده اتمی ایران هستیم. جایگاه و نقش آفرینی چپ ها در فرانسه طی دوران اولاند که البته با افول
فرانسوی ها هم همراه هست قابل دفاع تر از موقعیت کنونی لندن است.در حال حاضر حزب کارگر به رهبری اد میلیبند در نظر سنجی های انتخاباتی از دیگر جریان های سیاسی این کشور پیش است. در مرامنامه انتخاباتی این حزب به طوری جدی در مورد خطراتی که انگلیسی ها را تهدید می کند صحبت هايی به میان آمده اما اشاره ای به راه های مبارزه با این خطرات نشده است. سرخ های انگلیسی با کوچک شدن ارتش موافق هستند البته همانطور که اشاره شد آنها اشاره ای به اینکه چگونه می توان انگلیسی قوی تر در عرصه بین المللی داشت ندارند. البته این تهدیدات هم در صفحه 74 مرامنامه کارگرها آورده شد است ، بر همین اساس در صفحه 75 این مانیفست آمده : ما و متحدانمان با چالش‌هايی چون : افراطی گری اسلامی ، روسیه ای خشن ، مشکلات مالی اتحادیه اروپا ،تکثیر سلاح های اتمی و بیماری‌های عفونی. مواجه هستيم.در سیاست خارجی بی اعتنایی قابل پذیرش نیست اما تمامی جریان های سیاسی انگلیس در مرامنامه های انتخاباتی خود مسئولیت سیاست خارجی را به گردن اتحاديه اروپا انداخته اند این مساله حتی در شاخه های دفاعی هم وجود دارد . تمامی احزاب انگلیسی، لندنی قوی و فعال در عرصه بین المللی می خواهند اما هیچ کدام راه حل و روش روشنی برای رسیدن به این دوران طلایی ندارند.اما مشکل اصلی که سیاست خارجی انگلستان با آن مواجه است دو شاخه شدن محل های تصمیم گیری در وزارت خارجه و دپارتمان توسعه خارجی است. دپارتمان توسعه خارجی در دوران بلر – بروان فعالیت خود را آغاز کرد و از آن دوران سیاست خارجی انگلستان با افولی غیر قابل اجتناب رو به رو شد، شاید انگلیسی‌ها باید در خصوص نحوه تصمیم سازی سیاست خارجی اشان هم تجدید نظر کنند.افول انگلیس در عرصه بین الملل مساله جدیدی نیست و همانطور که اشاره شد از دهه 1980 میلادی لندن با این چالش مواجه بوده است و به نظر نمی رسد فارغ از آنکه نخست وزیر آینده این کشور از چه حزب و گروهی باشد سیاست مشخص و فارغ از سیاست گذاری های اتحادیه اروپا برای ساکن آینده ساختمان شماره 10 خیابان داونینگ بتوان متصور بود.
آخرین اخبار