همشهری آنلاین_مژگان مهرابی: قریه‌ای خوش آب و هوا که در پشت تپه‌های سرخه‌حصار واقع شده و روستای نسبتاً بزرگی است که اگر کسی گذرش به آنجا نیفتاده باشد، باور نمی‌کند در حوالی تهران، چنین روستای باصفایی وجود داشته باشد. به گفته اهالی این روستا، همه سین پیشینه کهنی دارد و قدمت آن به چند صد سال قبل برمی‌گردد. اما درباره چگونگی شکل‌گیری و سکونت در آن، روایت‌های زیادی وجود دارد. عده‌ای می‌گویند، مالکیت این روستا به طایفه پازوکی‌های ورامین بر می‌گردد که از قرار معلوم، در سال ۱۱۰۱ هجری قمری شخصی به نام «صولتخان یوزباشی» این قریه را به چند نفر از پازوکی‌ها که در ورامین زندگی می‌کردند به چهل تومان تبریزی فضی (سکه نقره) فروخته است. ادعا هم می‌کنند، مدارک آن در سایت روستای همه سین موجود است. روایت دیگری هم وجود دارد که روستای همه‌سین در سال ۱۲۱۱ هجری قمری، درست چهار ماه بعد از مرگ آقا محمدخان قاجار توسط چند نفر از ترکمن‌های طایفه «عرب زرنلی» خریداری شده است. به این موضوع در کتاب «یادداشت‌های روزانه ناصرالدین شاه» هم اشاره شده است. اما آنچه مسلم است، روستای همه‌سین روز و شب‌های پرحادثه و پرخاطره‌ای را پشت سرگذاشته است از این‌رو می‌توان گفت روایت‌های زیادی درباره آن نقل می‌شود. روایت دیگری که درباره این روستا تعریف می‌کنند، شکل‌گیری آن به دوره نادرشاه برمی‌گردد. به گفته اهالی، در اواخر دوره نادر شاه و شکل‌گیری حکومت قاجار، عده‌ای از پرورش‌دهندگان اسب را از گنبدکاووس و ترکمن صحرا به اینجا آورده و در روستا اسکان داده‌اند. در اواخر دهه ۳۰ قمری هم شاه این قریه خوش آب و هوا را به شکارگاه سلطنتی تبدیل و با تحت فشار قرار دادن مردم، آنها را مجبور به ترک روستا کرده است. یکی از اقدامات عمال دربار، رها کردن چند شیر در روستا بوده که امکان زندگی را از اهالی گرفته بوده‌است.
