یاداشت-عادل دهدشتی: سی و نهمین جشنواره فیلم فجر را با اکران دو اثر سینمایی با نام "تک تیر انداز" و "منصور" به جرات میتوان نقطه عطفی در معرفی پرسونال برندهای اصیل ایرانی دانست. بیش از دو دهه هست که سینمای ایران اثر قابل توجهی در معرفی و ترویج پرسونال برندها حتی در حوزه انقلاب و دفاع مقدس نداشته و صرفا در چند مستند پرتره شاهد احیا و مرور ویژگی های شخصیتهای ایرانی داشته و جز معدود سریالهای تلویزیونی که به زندگی شهیدان عباس دوران، بابایی و شیرودی پرداخته، آخرین اثر سینمایی جدی که به یک شخصیت واقعی پرداخته، فیلم "چ" به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا بوده که آن هم به نسبت امکانات و هزینه انجام شده در قامت یک فیلم بی نقص و قابل تقدیر دیده نشد و عملا در دهه اخیر سینمای ایران از فیلمهای منسجم و قوی با محوریت یک پرسونال برند ایرانی محروم بوده و در این نکته که اصولاً در دهه های اخیر شهامت ورود به این ژانر به دلایل مختلف جناحی و اجتماعی در بین سینماگران وجود ندارد شکی نیست.
در این دوره از جشنواره دو اثر سینمایی قابل توجه به شیوه ای نو به توصیف دو شخصیت کمتر شناخته شده اما بسیار موثر معاصر پرداختند و مسیری جدید در این ژانر گشوده شد.
فیلم "تک تیرانداز" روایت منش و مهارت شهید عبدالرسول زرین را در قامت یکی از فرماندهان دفاع مقدس برترین تک تیراندازان جنگی جهان و فیلم "منصور" روایت روحیه پشتکار، توسعه طلبی و منش پدرانه یکی از فرماندهان ارشد نظامی کشور یعنی تیمسار منصور ستاری را به نمایش گذاشتند.
از ابتدای این یادداشت به اصطلاح پرسونال برند از این جهت اشاره کردم که در هردو اثر ذکر شده به تمایزها، شیوه خاص رفتاری و اخلاق انسانی این دو شخصیت تاکید شده که از جمله ویژگیهای پرسونال برندها نسبت به مشاهیر که بیشتر بر مهارت آنها تکیه میشود ، محسوب میشود.
از جهت ژانر های سینمایی این دو اثر سینمایی را کمتر میشود در زمره آثار پرتره قرار داد چراکه به سیر زندگی و مسایل خانوادگی ایشان کمتر اشاره کرد ولی باب جدیده را برای احیای پرسونال برندهای ایرانی با نگاهی به اسطوره سازی گشوده شده که تاثیرات ویژه فرهنگی، اجتماعی را در بین نسلهای مختلف شاهد خواهیم بود.
عادل دهدشتی-فعال فرهنگی و استراتژیست ارتباطات و برند
