خبرورزشی - سرخیو آگوئرو در پایان این فصل از منچسترسیتی جدا می شود و به بارسلونا خواهد پیوست. او تبدیل به یک بازیکن محبوب و حتی فراتر از آن، تبدیل به یک اسطوره برای آبی های شهر منچستر شد.
در استانه جدایی او بسیاری از هم تیمی های فعلی و سابق او در منچسترسیتی به تمجید از این بازیکن آرژانتینی پرداختند. میکا ریچاردز بازیکن سابق سیتی و کارشناس فعلی شبکه اسکای اسپورتس یادداشتی در مورد آگوئرو نوشته که در روزنامه انگلیسی دیلی میل منتشر شده است. این یادداشت زیبا را بخوانید.
«منچسترسیتی 10 سال پیش در رسانه ها به هر بازیکنی ارتباط داده می شد، از لیونل مسی و کریستیانو رونالدو و کاکا گرفته تا دیگر بازیکنان گرانقیمت، چرا که سیتی در آن زمان پول کافی برای در اختیار گرفتن سوپراستارها را در اختیار داشت.
در ان زمان، سرخیو اگوئرو اصلا در فهرست ستاره های مورد نظر منچسترسیتی نبود. خود من دلم می خواست که کاکا را جذب کنیم. مدل بازی کردن او خیلی جالب بود و می توانستم او را در لباس ابی منچسترسیتی تصور کنم. ایده خرید کاکا مرا به وجد یم آورد. آگوئرو را هم می شناختم و می دانستم بازیکن خوبی است اما ایده خرید او مرا به هیجان نمی اورد.
یک نفر اما در باشگاه ما می داست که خرید اگوئرو می تواند به پیشرفت تیم ما که به تازگی فاتح جام حذفی شده بود، کمک کند. او روبرتو مانچینی بود که به من گفت: «او را خریدم چون جوان، قدرتمند و سریع بود و گلهای زیادی هم در اسپانیا زده بود. با خودم فکر کردم با این ویژگیها او کاملا مناسب بازی در لیگ برتر انگلیس است.» هواداران ما ه چنین فکری داشتند. روزی که سرخیو رسید جمعیت زیادی جلوی ورزشگاه اتحاد جمع شده بودند، جولای 2011. اما اوضاع در رختکن تیم اینطور نبود. پیش خودمان فکر می کردیم اگر او اینقدر خوب است چرا رئال مادرید و بارسلونا به سراغش نرفته اند؟
جا افتادن بین بازیکنان تیم جدید برای هر بازیکنی سخت است. به عنوان یک مجموعه ما معمولا قضاوتها و پیش داوریهایی در مورد بازیکنان جدید داریم. مثلا وقتی داوید سیلوا اولین جلسه تمرینی خود را با ما انجام داد یک بازیکن قدیمی تیم آمد و گفت ما پولمان را دور ریخته ایم، او هرگز نمی تواند از پس بازی در لیگ برتر بربیاید!
سرخیو به طور رسمی به ما در ایرلند معارفه شد. به دوبلین رفته بودیم تا دو بازی دوستانه انجام دهیم. همه مشتاق بودیم ببینیم این بازیکن 38 میلیون پوندی چه چیزی در چنته دارد و جولئون اسکات نظر جالبتری نسبت به بقیه داشت. جولئون با برگشت به آن دوران می گوید:«می دانستم بازیکن بزرگی است اما با خودم فکر می کردم ما کارلوس توس را داریم. آگوئرو باید خیلی خاص باشد تا بتواند بالا از توس قرار بگیرد. اما یادم می آید در اولین تمرین در ایرلند او به سمت ونسان کمپانی حرکت کرد و پا به توپ از او رد شد. من سعی کردم جلوی او را بگیرم اما من را هم دریبل زد، وینی دوباره برگشت اما سرخیو دوباره او را دریبل کرد و با یک ضربه چیپ بالای سر دروازه بان هم می خواست توپ را وارد دروازه کند اما توپ از روی تیر به بیرون رفت. در آن لحظه من و کمپانیه به هم نگاهی کردیم و گفتیم، باید به این پسر احترام بگذاریم. »
سرخیو در تمرینات عالی نبود، از آنهایی که حرکات تکنیکی فوق العاده انجام دهند یا توپ را با ارتفاع زیاد به هوا بفرستند و سپس به زیبایی آن را کنترل کند. یا هیچ وقت او را در حال سخت تمرین کردن و وزنه زدن ببینید. جیمز میلنر با خنده در مورد او می گوید: «چقدر بد تمرین می کرد! حتی به خودش زحمت نمی داد که بند کفشش را ببندد.» این شاید لب کلام در مورد او باشد. ممکن است شما فکر کنید او سوپراستاری است که کلی ادم دور و بر خودش دارد و کسی که می تواند انتظارات سنگین هواداران را براورده کند اما وقتی از نزدیک او را می دیدید می گفتید واقعا این همه هیاهو بابت او است؟!
سرخیو خیلی ارام بود، خیلی وقتها متوجه نمی شدید که اصلا در رختکن هست یا نه، اصلا برایش مهم نبود که در معرض توجه باشد یا نه.
در مورد بند کفش این را اضافه کنیم، وقتی او بند کفشش را می بست، یعنی قبل از شروع مسابقه، می فهمیدید که حالا کار برایش جدی است. او واقعا جدی بود و مدام گل می زد، یک گلزن ذاتی که خیلی راحت راه گل زدن را بلد بود.
