ضمن تسلیت، وصیت آن بزرگوار به فرزندش، امام موسی بن جعفر (ع) را تقدیم شما می کنم؛ وصیت پر سودی که درخور مطالعه مکرر و عمل مستمر است: « فرزندم! سفارش مرا بپذیر و سخنم را به گوش گیر؛ زیرا که اگر آن را به گوش گیری خوشبخت می زیی و خوش نام و نیک فرجام می میری. فرزندم! هر که به آنچه خداوند قسمت او کرده است خرسند باشد، بی نیاز گردد و هر که به آنچه در دست دیگری است چشم داشته باشد، نیازمند بمیرد و هر که به آنچه خداوند قسمتش کرده است راضی نباشد، خداوند را در قضای او متّهم کرده باشد و هرکه لغزش دیگری را کوچک بیند، لغزش خویش را بزرگ بیند و هر که لغزش خود را کوچک شمارد، لغزش دیگری را بزرگ بشمارد.
فرزندم! هر که پرده دیگری را کنار زند، زشتی های خانه خودش آشکار شود و هر که شمشیرِ ستم برکشد، خود به آن شمشیر کشته شود و هر که برای برادرش چاهی کند، خود در آن چاه افتد و هر که با نابخردان بنشیند، کوچک شود و هر که با دانایان آمیزش کند،احترام یابد و هر که به جاهای بدنام آمد و شد کند، متّهم گردد
فرزندم! از تحقیر کردن مردم بپرهیز که تحقیر می شوی و به کارهای بیهوده و نا مربوط مپرداز که می لغزی.
فرزندم! حقیقت را، به سود و زیان خود، بگو تا از میان همتایانت با تو مشورت شود.
فرزندم! پیرو کتاب خدا باش و مبلّغ اسلام و امر کننده به معروف و نهی کننده از منکر و پیوند زننده با کسی که از تو بریده است و آغازگرِ آشتی با کسی که از تو قهر کرده است و عطا کننده به کسی که از تو چیزی می خواهد. از سخن چینی بپرهیز که تخم کینه را در دل های مردان می افشاند و از پرداختن به عیوب مردم دوری کن؛ زیرا کسی که به عیب های مردم می پردازد، به منزله هدف است....». حضرت رضا علیه السلام فرمود: پدرم تا زنده بود این سفارش را فرو نگذاشت.
