عاقبت حمایت از صدا و سیما

من که خوشبختانه صداو سیما را بوسیده‌ام و کنار گذاشته ام اما رفیقهایی دارم  که خودآزاری دارند و علی رغم اینکه فریادشان از صداو سیما بلند است، می نشینند و برنامه‌های آبکی و سریالهای دوغکی تلویزیون را دنبال می کنند! دیروز یکی از این دوستان می گفت: تلویزیون برای شبهای قدر، دو تا سریال ویژه پخش می کرد؛ سریالهایی که در هر دو سریال وقتی هنرپیشه‌های زن نمایش داده می شدند، تصویر تقريبا سیاه و سفید می شد! البته این بخشی بود که ما دیدیم؛ خدا می داند چه مقدار از این سریالها توسط برادران فداکار صداو سیما سانسور شده بود؟! واقعا که بعضی‌ها چه توقعاتی دارند! گفتم : برادر عزیز، خوب صدا و سیما حق دارد. بالاخره سریالهای خارجی ممکن است تصاویری داشته باشد که با فرهنگ ما جور درنیاید؛ مثل مسابقات والیبال! آن وقت تو توقع داری در شبهای قدر این سریالها بدون سانسور پخش شود؟
وقتی این حرفها را می زدم، رفیقم مثل عاقل اندر سفیه‌ها به من نگاه می کرد. بعد هم گفت: سریال خارجی کجا بود؟ سریال ایرانی بود ، خود صداو سیما هم ساخته بود!من، رویم به دیوار، گلاب به رویتان، نمی دانم چرا روی دور حمایت از صداو سیما افتاده بودم! گفتم : برادر عزیز، باز هم نباید ایراد بگیری؛ به هر حال این سریالها ممکن است در دوره‌های قبلی، بدون نظارت کافی، آن هم برای نمایش در روزهای دیگر ساخته شده و در شبهای قدر باید کمی سانسور شود دیگر! درست است که ما همه به صداو سیما انتقاد داریم، اما باید انصاف را هم رعایت کنیم!
رفیقم دیگر داشت منفجر می شد؛ برگشت گفت : تو چی داری بلغور می کنی؟! هر دو تا سریال مناسبتی بود، تازه ساخته شده و واسه همین شبها هم ساخته شده ...
یکبار هم ما آمدیم از صداو سیما طرفداری کنیم ، آخرش چی شد! یک نفر نیست به خود من بگوید : تو مگر خودآزاری داری که گاهی سعی می کنی نیمه پر لیوان صداو سیما را ببینی و به آن خوشبین باشی؛ آن هم بعد از سالها که می دانی صداو سیما نیمه پری ندارد ... حالا هم دارم فکر
 می کنم که همه اینها به کنار ، وقتی بعد از ماه رمضان صداو سیما یک جلسه مفصل تقدیر و قدردانی از خودش می گذارد و بابت ساخت و پخش این سریالها خودش به خودش جایزه می دهد ، چطور در چشم این رفیقمان نگاه کنم !