سید مهدی فاطمی: زمانی که کشتی می گرفتم مربی نام آشنایی داشتم بی بهره و اطلاع از علم و دانش روز اما مسلط به جنگ های روانی ! او اگرچه در فن و بند کشتی هم تراز بسیاری از مربیان آن روز ها نبود اما به طور ذاتی توان تهییج و تحریک شاگردانش برای رسیدن به پیروزی و موفقیت را دارا بود.
رفتار این مربی اگرچه موفقیت هایی را در سطوح پایین نصیب نفراتش می کرد اما کار به جای حساس و مسابقات بزرگ که می رسید حرفی برای گفتن نداشت و تنها از جملات کلیشه ای “برو جلو “ و “حمله کن “ استفاده می کرد! در یکی از مسابقات نگارنده با حریفی مسابقه داشتم که عکس العمل های سریع و با برنامه ای روی زیر گیری های حریف داشت اما مربی بدون در نظر گرفتن این نقطه قوت، مرتب تشویق به زیر گیری می کرد و این اشتباه ، کشتی را تا ثانیه های پایانی شش بر صفر به سود حریف کرده بود. نتیجه ای که باعث شد آقای مربی از تکاپو افتاده و نا امیدانه جمله ای را گفت که می تواند جمله کلیدی در برخی رقابت‌های در هم پیچیده ورزشی شود. او گفت ؛ «برو هر غلطی بلدی بکن!“ این جمله گویی حکم آزادی من از حصار کوچینگ غلط مربی را داشته و در همان لحظه های پایانی با فن پیچ کمر شانه های حریف را به تشک دوختم!
این مقدمه را نگاشتم تا به ضعف های مفرط کادر فنی تیم‌ملی کشتی آزاد در توکیو بپردازم. کادری که در تمام کشتی های مهم و بزرگ مغلوب شده و در بعضی مسابقات عامل اصلی نتیجه نگرفتن قهرمانان ما شدند. حسن یزدانی به تیلور آمریکایی نمی باخت اگر مربی کنار تشک او را برای حفظ نتیجه در شانزده ثانیه به پایان به درستی هدایت می‌کرد! اگر یکی بود که یزدانی ما را که ملتی برای پیروزی اش همچون پدر و مادرش دست به دعا بر داشته بودند از غفلت و غرور کاذب ایجاد شده در ذهنش به هنگام خیمه زدن روی حریف آمریکایی بیدار می کرد و به او می گفت هنوز کار تمام نشده و ثانیه های دیگری باقی مانده ست !
رضا اطری هم مقابل حریف روس و همینطور کشتی گیر امریکایی مغلوب نمی شد اگر به جای فریاد زن سر او ، برایش راهکار مناسبی می اندیشیدیم.
مرتضی قیاسی را در همان مراحل نخست بازنده دیدار با‌حریف هندی نمی دیدیم اگر آنالیز صحیحی از حریف هندی داشتیم. حریفی که همه موفقیت هایش در کشتی را مرهون پاهای مستحکم و استوارش هست. قیاسی در حالی که کشتی را پیش بود و تا لحظاتی دیگر امتیاز سی ثانیه اخطار کم کاری حریف به حسابش منظور می شد بی جهت برای زیر‌گیزی اقدام کرده و در نهایت روی بدل کاری حریف هندی به پل رفته و ضربه شد.
کادر فنی در انتخاب مصطفی حسین خانی و محمد حسین محمدیان هم اشتباه محاسباتی سنگینی را مرتکب شده و شکست و حذف زود هنگام آنها کارنامه نا کار آمدی مربیان را سیاه تر از پیش کرد.
در شرایطی که می توان با سه پیروزی به مدال المپیکی رسید کسب تنها یک مدال نقره حسن یزدانی و برنز احتمالی امیر حسین زارع نتیجه ای غیر قابل قبول و شکستی سنگین برای کشتی ایران است. تیمی با سرمایه گذاری و حمایت گسترده که امید زیادی به موفقیت و مدال آوری نفراتش می رفت اما به سادگی مغلوب حریفان شده و نا امیدی و یاس را به ارمغان آورد .
تیمی که هادی عامل ، جان نثارانه و با اغراق مکرر از نفراتش به عنوان دلاور و پهلوان و با غیرت نام می برد اما در عمل هیچ شباهتی به قهرمانان راستین این رشته نداشتند. کشتی گیران ما در توکیو شش دانگ نبودند چرا که هم روی زیر گیری رقبا به سادگی امتیاز می دادند و هم حملاتشان با امتیاز برای حریف همراه می شد! این ضعف بزرگ کادر مربیان تیم ملی بود که یا استراتژی مشخص و برنده ای را برای قهرمانان ما ترسیم نکرده بودند و یا از نفوذ کلام و قدرت تفهیم خواسته شان به کشتی گیران بهره‌مند نبوده و نیستند.
این برای کشتی که دو قهرمان المپیک همچون علیرضا دبیر و حمید سوریان را در راس خود دارد نقطه تاریکی به حساب آمده و نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت .
