به گزارش ایسنا، دنباله‌داری که در سال ۱۹۶۹ میلادی (شهریور ۱۳۴۸ خورشیدی) توسط "چوریوموف" و "گراسیمنکو" از رصدخانه بخش اختر فیزیک آکادمی علوم قزاقستان کشف شد و با نام علمی "۶۷P" شناخته می‌شود، اکنون در حال نزدیک شدن به سیاره ما یعنی "زمین" است.
این جرم آسمانی در ساعت ۴ و ۲۰ دقیقه بامداد فردا جمعه، ۲۱ آبان ۱۴۰۰ به نزدیکترین فاصله خود با زمین یعنی در فاصله ۶۱ میلیون کیلومتری زمین قرار می‌گیرد و تا ۱۹۳ سال دیگر یعنی سال ۱۵۹۳ خورشیدی به این مقدار به زمین نزدیک نخواهد شد.
به گفته مهندس مسعود عتیقی، مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران، ۶۷P که مدار آن توسط سیاره "برجیس" تغییر یافته، حدود ۶.۵ سال یک بار به گرد خورشید در گردش است و احتمالا منشأ آن از کمربند سیارکی "کوئیپر" در ورای سیاره نپتون بوده است.
این دنباله‌دار با قدر ۱۲ این شب‌ها می‌درخشد و به مرور درخشان‌تر شده و تا قدر نزدیک به ۹ در کمترین فاصله با زمین، درخشان خواهد شد؛ به نحوی که طی این شب‌ها با تلسکوپ‌های آماتوری قابل مشاهده بوده و در کمترین فاصله با زمین حتی با دوچشمی‌های نجومی امکان مشاهده این دنباله‌دار وجود دارد.
عتیقی، خطاب به رصدگران تاکید دارد که امکان رصد دنباله‌دار ۶۷P با چشم غیرمسلح حتی در کمترین فاصله با زمین وجود نخواهد داشت و یادآور می‌شود: این دنباله‌دار با دور شدن مهر تابان و زمین، کم نورتر خواهد شد؛ بنابراین فرصت مغنتمی برای رصدگران دنباله‌دارها و پدیده‌های جذاب نجومی فراهم است، به ویژه در شبانگاه امشب پنج‌شنبه ۲۰ آبان و بامداد جمعه ۲۱ آبان این دنباله‌دار را که شاید به اندازه دنباله‌دار "نئووایز" در سال گذشته پر نور نمی‌شود، رصد کنند، اما در هر حال این دنباله‌دار به نسبت درخشان و نزدیک به زمین در سال جاری خواهد بود.
این دنباله‌دار به "جرم خبرساز" تبدیل شده است؛ چرا که طی سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ توسط فضاپیمای "روزتا" متعلق به آژانس فضایی اروپا مورد مطالعه قرار گرفت و کشف ترکیبات آمینو اسیدها در هسته آن که منجر به ساخت DNA می‌شود و همچنین ریزش بخشی از صخره سطح هسته کوچک این دنباله دار، طی سالیان اخیر بسیار خبرساز شده است.
عبور دنباله‌دارها از کنار زمین تنها یک پدیده نجومی قابل رصد نیست، بلکه بنا به گفته مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران، عبور دنباله‌دار از نزدیکی زمین و خورشید موجب شارژ ذرات به جا مانده از دنباله که دیگر همراه دنباله‌دار نمی‌روند، شده و عامل ایجاد بارش‌های شهابی که در ایران قدیم به آنها "شخانه" می‌گفتند، خواهد شد.
عتیقی دنباله‌دارهایی چون "هالی" در سال ۱۳۶۵، "هیل باب" در سال‌های ۱۳۷۵ و ۱۳۷۶ در نیمکره شمالی زمین و دنباله‌دارهای "مک نات" در سال ۱۳۸۶ و "لاوجوی" در سال ۱۳۹۰ در آسمان نیمکره جنوبی را از جمله دنباله‌دارهای شناخته شده و مشهور معاصر نام برد.
انتهای پیام
