سلام پیامبر صلح

کودک با به دنیا آمدنش نشانه های بزرگی خود را هم آورده بود. جهانیان در دوران تولدش خدای یگانه را فراموش کرده بودند و به طور خاص مردم صحرای حجاز در مجاورت انواع تفکرات الحادی روزگار سپری می کردند.کودک آمده بود تا یگانگی خدای بزرگ و بلند مرتبه را به یاد بندگان بیاورد. اما برای آنکه آماده مسیر بزرگ رسالت شود از همان کودکی و به اراده حق تعالی با اندوه از دست دادن پدر و مادر مواجه شد و در دامان دایه ای مهربان بالید و بزرگ شد.پدربزرگی خداباور داشت که او را مورد حمایت قرار می داد و تقدیر بود که از 8 سالگی در محضر عمویی مهربان بزرگ شود که پدر علی (ع) بود. تقدیر محمد(ص) بود که با این شرایط رشد کند و در نقطه کانونی تقوا و سرزمین فرود فرشته ها وضعیت اعتقادی مردم روزگارش را از نزدیک درک کند.
این شرایط سبب شد تا صفت برازنده مهربانی با یتیمان و کودکان به جزئی تفکیک ناپذیر از وجودش بدل شود و زندگی در صحرا عمقی ویژه به نگاهش داد و سبب شد تا با این روح بلند و آزادی خواه  به مقام رفیع رسالت برسد.
محمد نبی(ص) مخالف همه نظام های ظالمانه ای شد که با نگاه خود برتربین نژادی بندگان خدا را به بردگی می گرفت و استثمار می کرد.او منادی نظام معرفتی جدیدی شد که خدا را کانون همه عرصه ها می دانست و برتری نزد خدا را تنها با ملاک تقوا ارزیابی می کرد.حال این سوال مطرح می شود که نظام فرهنگی ایران تا پیش از ساخت و نمایش فیلم محمد(ص) برای معرفی این شخصیت والا چه قدمی برداشته بود؟در دورانی که جهان غرب از هر طرف چهره والای پیامبر اکرم(ص) را در کاریکاتورها و فیلم های سینمایی موهن خود به تصویر می کشید چه اقدامی در حراست از این گنج بی همتای معنوی انجام دادیم؟
آیا بسنده کردن به حرکت های نمادین در قالب تغییر اسم یک کافی بود؟دامنه غفلت های ما تا آن حد گسترده بود که غربی ها پیامبر صلح و مهربانی را پیامبر مسلح نامیدند و دریغ که آن روزها پاسخی محکم و کوبنده به هتاکان ساحت نبی اکرم(ص) صورت نگرفت.
اکنون اکران فیلم محمد(ص) فرصت مناسبی در اختیار نظام اسلامی ایران قرار داده است تا مسئولان فرهنگی بتوانند با برنامه ریزی هوشمندانه برای اکران جهانی این فیلم پیام وحدت را در جهان اسلام منتشر کنند و از سوی دیگر به همه آنهایی که در غفلت به سر می برند این پیام را منعکس کنند که رهروان خط محمد(ص) منادیان صلح برای جهان بشریت هستند.