در هنگامه‌ای که کشور درگیر بحران شدید اقتصادی، فقر فزاینده، تورم و ... همچنین بحران سرمایه اجتماعی است، مسوولان به برگزاری همایش «زنان تاثیرگذار» پرداخته‌اند و از جیب ملتی که درگیر سختی‌های معیشتند به گفته یکی از مسوولان این همایش 20 هزار یورو به برندگان این همایش!! جایزه داده شد.
اگر در شرایط مشکلات اقتصادی و جولان اسب سرکش تورم در جامعه، این هزینه در کنار مخارج سنگین تبلیغات همایش و اقامت، پذیرایی و گردش «میهمانان گمنام» ولی پرهزینه این همایش در یک سویه ترازو گذاشته شود و در سویه دیگر، «دستاوردهای چنین همایشی» قرار گیرد، چه نتیجه‌ای می‌گیریم؟ گویی اشتباهات مدیریتی و نگاه به دور از تدبیر به اولویت‌های واقعی کشور پایانی ندارد.
در شرایطی که با ندانم‌کاری‌ها خود را حتی در منطقه به گوشه انزوا برده‌ایم، به گونه‌ای که دولت عراق و حتی مقتدا صدر که پیش و پس از سقوط صدام از خوان نعمت ایرانیان بهره‌مند بودند، در یک مسابقه منطقه‌ای با اصرار و تاکید، از خلیج پارس ایران با واژه جعلی یاد می‌کند؛ چنین شوهای تبلیغی چه دردی از کشور دوا می‌کند؟ نگاهی به فهرست افرادی که به عنوان چهره به این مراسم پرهزینه و تاسف‌بار – برای ملت- دعوت شدند و از مزایای آن متنعم شدند و حظ وافر بردند، اندوه را دوچندان می‌سازد. دعوت و هزینه کلان اعضای خانواده‌های حکام سابق کشورهایی که جایگاهی در جهان ندارند و دوستی با آنها تنها سبد هزینه‌ای ما را سنگین‌تر می‌سازد و خود این افراد نیز هیچ جایگاهی در عرصه‌های علمی، فرهنگی، سیاسی و امور بشردوستانه همچون محیط زیست، خدمات امدادی، دانش و فناوری و... ندارند، چه توجیهی دارد؟
بر مبنای کدام معیار و ملاک و با کدام کار کارشناسی چنین تصمیمی گرفته شده و چنین فهرستی برگزیده و دعوت شده است؟ آیا دنبال کردن یک صفحه اینترنتی یا زدن یک کامنت حمایتی یا مخالفتی می‌تواند ملاک موثر شناختن فردی و حاتم‌بخشی به وی از جیب ملت گردد؟
رییس‌جمهوری که به خاطر شورش ملت کشور خود علیه فساد و سوء مدیریتش از کشور متواری شد، چه اثرگذاری دارد؟ میهمان سیاسی که خبر «یه قل و دوقل بازی کردن» وی درحاشیه همایش، جزو خبرهای سایت‌های خبری از همایش است، چه گلی می‌خواهد به سر جهان بزند؟ آیا چنین همایش‌هایی ما را از مشکلات بین‌المللی و منطقه‌ای دور خواهد ساخت؟ آیا موضع جهانی ما را تقویت خواهد کرد یا برعکس،موجب تمسخر وجهه کشورمان در محافل و رسانه‌های بیگانه و ناراحتی مردم کشورمان از چنین اقدامات هزینه‌بر می‌شود؟ اگر فرض را بر این بگذاریم که این همایش دست کم حدود 200 هزار یورو هزینه داشته است و هزینه هر یورو را 48 هزار تومان در نظر بگیریم، چه هزینه سنگینی برای «یک رخداد با نتیجه هیچ و پوچ» بر کشور تحمیل شده است؟ ندانم‌کاری‌ها گویی در حال بازتولید شدنند و به هیچ انتقادی نسبت به این برنامه‌های زیانبار توجهی نمی‌شود. اگر با نگاه واقع‌بینانه به امور پرداخته می‌شد یا نقد منتقدان دلسوز دیده و شنیده می‌شد، به جایی نمی‌رسیدیم که برای گروهی از افرادی که هیچ هنری ندارند، هزینه‌های سنگین بر ملت تحمیل شود.
