محمد سلطانی‌فر
عضو هیات علمی دانشگاه علوم و تحقیقات
در خبرها آمده بود که پیشنهاد ریاست خبرگزاری ایرنا را به آقای محمد مهاجری از منتقدین خوش قلم داده‌اند. خوشبختانه پذیرش این امر توسط ایشان فعلاً رد شده است. جدای از اینکه حوزه نقد محمد مهاجری آنقدر قوی بوده که از اصولگرایی به اصلاح طلبی گرویده و امروزه بعنوان یک اصولگرای اصلاح طلب .شناخته می شود و این خود به معنای روشنفکری است، باید به دولت پیشنهاد داد با این پستهای موقتی نباید منتقدین کشور را به مسئول وظیفه گرا تبدیل کرد. همانطور که ادوارد سعید «مهمترین وظیفه روشنفکران را نقد سلطه، حاکمیت و قدرت دانسته» از دولت خواهشمندیم که با پست‌ها، روشنفکران را تبدیل به متملقین و چاپلوسان نکنند چرا که تعداد این نقادان آزاده بقدری در کشور کم است و از طرفی میلیونها چاپلوس (مجاهدین شنبه) آماده به دریافت پست در کشور زیاد است که به هر قیمتی حاضر به پذیرش هر پست و مقامی بدون هیچ تجربه و شایستگی هستند، حیف است که این تعداد انگشت شمار منتقد را مجبور به تملق گویی کنیم. مگر چه تعداد محمود سریع القلم، صادق زیبا کلام، محمد قوچانی، سعید لیلاز، وحید اشتری، یاشار سلطانی، امیر محبیان و... حرف حق گو در کشور باقی مانده که دولت می خواهد آنها را نیز تبدیل و یا مجبور به متملقین کند. کشور، دولت و حاکمیت بدون نقد و نقادی حتماً به فساد کشیده می شود، این جبر تاریخ است.
تفاوت سخنگو، روابط عمومی، مسئول خبرگزاری دولتی و حکومتی با روشنفکران فقط در یک کلمه نقد خلاصه می شود ولا غیر. از کجا بدانیم این دولت که فعلاً محبوب و تنها امید ملتی خسته بوده فردا به فساد و گمراهی کشیده نمی شود. نقد، جایگزینی تفکر خلاقانه با تفکر کورکورانه و تبعیت محض است. اگر قرار باشد این منتقدین داخل کشور نیز با پستهای فریبنده و به ظاهر دارای منزلت، آلوده تملق و مجیزگویی شوند باید امیدمان را به رسانه های خارج از ایران و یا جناح های تندرو افراطی و بدون دلسوزی برای کشور ببندیم که فقط به جای نقد، نِق می زنند. و حقیقت را به قربانگاه منافع جناحی می برند. بگذارید روشنفکران نقاد ما منتقد بمانند و این پستهای ظاهرفریب را به دیگرانی که نقد و نقادی را درک نکرده اند و حتی حاضر نیستند در زمانی که نمی توانند ادامه کار دهند استعفا دهند بسپارید. استعفا، عدم پذیرش مسئولیتهایی که با ساختار فکری روشنفکران همخوانی ندارد از جمله روشهای مقابله با روند یکنواختی چاپلوسی و خود نوعی نقد محسوب می شود که کمتر در روند واگذاری سمتها، آنها را مشاهده می کنیم. جایگاه نقادان روشنفکر را با پست‌ها و تعارف مسئولیت‌های اجرایی تخریب نکنید، بگذارید آنها در کنارتان نقاد باقی بمانند تا زمانی که دولتمردان به خطا می روند، آن دلسوزان اولین کسانی باشند که به شما تذکر می دهند.
