استاد فرشچیان؛ هنرمندی نیک سرشت و دردانه ای در دهر

محمدرضا کریمی

استاد دانشگاه 

زنده یاد استاد محمود فرشچیان،که هنرمندی با گوهر و اصالت بودند و ذهن خلاقشان اسطوره را از عالم خیال به زمین می‌کشید و همگان را شریک خود می‌ساخت، رخ از این دنیا برگرفتند و به سوی دیار معبود شتافتند و دل‌های  هنرمندان، هنردوستان، دانشگاهیان و همه ایرانیان پاک نهاد را اندوهگین و متأثر ساختند.
استاد فرشچیان، اندیشمندی نیک سرشت، هنرمندی فاخر و خوش اخلاق با تجارب ارزشمند در گنجینه نفیس هنر نگارگری و نقاشی بودند که زندگی‌ شان را با عشق و علاقه به ائمه معصومین ،وقف هنر کردند و با زبان گویای هنر، عاشقانه هایی سرشار از خلوص و ایمان خلق کردند که برای همیشه الهام‌بخش پویندگان وادی هنر و فرهنگ خواهد بود.
اینجانب در دوره مسوولیت در هیات رییسه دانشگاه آزاد و دیگر مسوولیت های اجرایی،که توفیق مصاحبت و هم کلامی با استاد فرشچیان عزیز را داشتم،به عینه دریافتم که استاد فرشچیان در فضل و دانش و ادب و هنر و عشق به اعتلای سرمایه های ارزشمند و ظرفیت والای ایرانیان،دردانه دهر هستند.
استاد فرشچیان با  هنر نگارگری و خلق آثار نفیس و ارزشمندشان،میان گذشته و آینده پلی مستحکم می ساختند تا حلاوت یادآوری خاطرات شیرین و افتخارات گذشته را به شوق خلق تصاویری روشن و امیدبخش از آینده پیوند زنند.
شور و نور و امید،۳ وجهه برجسته آثار استاد محمود فرشچیان بود که عشق و دلدادگی به معبود را به تصویر می‌کشید و ایشان نقاشی را نوعی راز و نیاز با خداوند می دانستند.
درگذشت این هنرمند فرهیخته را به خانواده گرامی و ارجمند ایشان،اساتید، دانشجویان، هنرمندان ، جامعه هنری ایران عزیز و همه دوستداران ایشان، تسلیت عرض نموده و از خداوند متعال برای روح پاک ‌و بی آلایش این استاد فرزانه، علو درجات و رحمت واسعه مسالت می نمایم.

زندگي صحنه يكتاي هنرمندي ماست 
هر كسي نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پيوسته بجاست 
خرم آن نغمه كه مردم بسپارند به ياد