موضوع عقب‌ماندگي صنعت خودرو در كشور را از چند منظر می‌توان مورد بحث قرار داد و اگر مقایسه‌ای با صنعت خودروی کره جنوبی داشته باشیم متوجه می‌شویم که آنها در کنار شروع همزمان با ما، با مشکلاتی از قبیل تحریم و جذب سرمایه‌گذاری خارجی مواجه نبوده‌اند. این کشور، صنعت مونتاژ را با ما آغاز کرد، اما سند چشم‌انداز تهیه شده از سوی آنها، کاملا کارآمدتر بود و به همین دلیل هم، موفقیت‌های چشمگیری را کسب کرده‌اند. فعالان صنعت خودروسازی کشور کره، براساس سند چشم‌انداز، ابتدا به سراغ قطعه‌سازان در سایر کشورها رفتند و پس از آن، اقدام به واردات دانش و فناوری کردند، در صورتیکه صنعت خودروی ایران موفقیت چشمگیری را در این بخش کسب نکرده است.
تفاوت دیگر اینکه، فعالان کشور کره در بحث تحقیق و توسعه با جدیت ورود پیدا کرده‌اند و با انجام بومی‌سازی و خلاقیت، موفق به حضور در بازارهای جهانی شده‌اند، اما ما در این زمینه‌ها چندان موفق نبوده‌ایم و واردات خودروی تکمیل شده را سرلوحه امور قرار دادیم. در تمام دنیا فعالیت‌های صنعتی با مشارکت چند کشور صورت می‌گیرد و ما هم باید به دنبال شرکایی از کشورهای پیشرفته دنیا باشیم. اکنون مدیران کارخانه‌های خودروسازی، اشخاص کاملا فنی و با سابقه فعالیت در این زمینه هستند، در صورتیکه طی سال‌های گذشته، تا حدی نگاه دولتی وجود داشت و این نگاه باید جای خود را به اقدام حمایتی از زیرساخت‌ها دهد. به هر تقدیر شاید بد نباشد که به جای واردات خودرو، به فکر دعوت از خودروسازان بزرگ جهان برای حضور و احداث کارخانه در ایران باشیم. در این صورت علاوه بر توسعه صنعت خودرو، شاهد ایجاد رقابت در بازار خواهیم بود و این اقدام در صنعت لوازم خانگی نیز به رشد ما منتهی شد.
خودروسازان مدعی هستند كه 80 درصد قطعات در داخل کشور توليد مي‌شود، باید مشخص شود که 20 درصد باقی‌مانده از لحاظ ریالی چند درصد قیمت خودرو را تشکیل می‌دهد، چون ممکن است همین مقدار وابسته، در تولیدات اثرگذار باشد. به طور مثال تمام سنسورهای کیسه هوا وارداتی هستند و اگر این قطعه به کشور وارد نشود، خودروسازان در تولید خودرو با مشکل مواجه خواهند شد و به عقیده بنده اثر تحریم‌ها در این صنعت، بیش از 20 درصد است. به عقیده من، تعیین قیمت از طریق عرضه و تقاضا بهترین روش بوده و باید تعرفه به حدی کاهش یابد که کیفیت و تقاضا تعیین کننده قیمت‌ها باشد، البته در شرایط فعلی و با توجه به حمایت‌های دولت، این موضوع امکان پذیر نیست. هزینه تمام شده بالا و تیراژ پایین عامل اصلی گرانی خودرو است و دولت باید به مرور تعرفه‌ها را به نحوی کاهش دهد که عرضه و تقاضا تعیین کننده قیمت باشد در غیر اینصورت، باید از طریق ابزارهای دولتی قیمت تعیین شود. معتقدم که می توان از شرکت‌های مطرح خودروسازی برای حضور و احداث کارخانه در ایران دعوت به عمل آورد، این موضوع علاوه بر اشتغالزایی، درآمدها را هم افزایش می دهد و مدیریت نیز بر عهده شرکت سازنده خواهد بود. همچنین شرکت‌های خارجی می توانند به صورت مشارکتی با تولید کنندگان داخلی همکاری داشته باشند و در صورت مدیریت مساوی و بهره مندی از دانش و تجربه آنها، می توان در بسیاری از صنایع رشد کرد. اکنون اعضای کمیسیون صنایع و معادن مجلس پیگیر خروج شورای رقابت از قیمت گذاری خودرو هستند و فشارهای مجلس نیز تا حدی قیمت خودرو را کاهش داد، اما همچنان معتقدیم که فرمول اشتباه بوده و نیاز است که بار دیگر شاهد کاهش قیمت‌ها باشیم.
نباید قیمت خودرو همگام با تورم افزایش یابد، چراکه
در اینصورت از یک سو قیمت خودرو همگام با تورم رشد کرده و از سوی دیگر، سودی که برای
خودروساز لحاظ می شود افزایش خواهد یافت که این عمل چندان منطقی نیست ، از این رو نیازی
به افزایش قیمت همگام با تورم نبوده و خواسته ما، تعیین قیمت بر اساس واقعیت‌هاست.
انتطار ما از خودروسازان، کاهش قیمت در شرایط تورم است و در بسیاری از کشورها این اتفاق
در حال انجام بوده اما نگاه در کشور ایران به صنعت خودرو چندان صحیح نیست. اگر هدف
ما رشد صنعت خودروسازی است، باید رقابت ایجاد شود و حضور خودروسازان خارجی به تحقق
این مهم منجر خواهد شد. شاید بد نباشد در کنار باز کردن قفل مشکلات، خودمان را به دنیا
قفل کنیم، به طور مثال می توان به جای صادرات نفت خام به فکر احداث پالایشگاه در سایر
کشورها بود، در این صورت علاوه بر دور زدن تحریم‌ها، شاهد توسعه کشور نیز خواهیم بود
