مسعود یوسفی
روزنامه نگار
قریب چهارماه پیش مردی از میان ما رخت بربست که مقام معظم رهبری فقدان او را برای خود جانکاه و طاقت سوز دانست، پرچم کشورهای دنیا به احترامش نیمه افراشته شد و رهبران جهان از او گفتند. مردی که روزنامه های بزرگ دنیا از او نوشتند و همان زمان اجلاس ژنو که در حال برگزاری بود، به احترامش یک دقیقه اعلام سکوت کرد. بعد از آن هم با بدرقه باشکوه و کم نظیر مردم به جایگاه ابدی نقل مکان کرد و در ادامه نیز مجالس یادبود شایسته ای در ایران و همه جای جهان به نامش برگزار کردند.
برای پی بردن به راز بزرگی و جاودانگی خواجه محتشم رفسنجان، نیازی نیست به جاهای دور برویم. هرکس و هرچیزی که با جاودانگی پیوند داشت، خود نیز جاودانه خواهد شد و در یادها خواهد ماند. سه گانه دین، مردم و میهن، مفاهیم جاودانه و ازلی- ابدی هستند که در دستگاه اندیشگی هاشمی رفسنجانی پیوندی ورجاوند و خجسته یافته بودند، چندانکه آرزوی اعتلای ایران اسلامی و رفاه و آسایش مردم، اشک به چشم او می آورد. یک بار در دیداری که میان آیت الله هاشمی رفسنجانی و جمعی از شرکت کنندگان در همایش یکصد و هفتادمین سال تاسیس دارالفنون دست داده بود و فیلم آن نیز پخش شد، همگان دیدند که چگونه آیت الله، وقتی که قطعه ای از تاریخ ایران را که در آن به مظلومیت امیرکبیر اشاره شده بود، از کتاب «امیر کبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار» خود خواند، بغض کرد و طوری به گریه افتاد که گفت «نمی توانم جلوی گریه ام را بگیرم».
از میان همه ویژگی هایی که پس از رحلت آیت الله هاشمی رفسنجانی برای او برشمردند، کمتر به ویژگی رویاپردازی و آرزومندی او پرداخته شد. هاشمی به یک معنا مرد آرزوها بود و تحقق آرزوهای متعددی را به چشم دید که اگر بخواهیم به مهمترین آنها اشاره کنیم، باید از دو واقعه مهم پیروزی انقلاب و استقرار نظام جمهوری اسلامی نام ببریم.
بعد از دوران خسارت بار دولت های نهم و دهم و با انتخاب حسن روحانی و شکل گیری دولت یازدهم در سال 92 ، امیدها و آرزوی آیت الله برای بازگشت نظام و کشور به مدار اعتدال و آرامش زنده شد و بارها رضایت خود را از این بابت در نشست ها و مجامع اعلام کرده بود. وی حتی صراحتا از تمایل خود برای پیروزی حسن روحانی در انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری و تداوم دولت تدبیر و امید سخن گفته بود. او در جریان اجلاس مدیران و رؤسای آموزش و پرورش گفته بود: من مطمئن هستم که در دوره دوم دولت روحانی این مشکلات حل خواهد شد و تمام این مسائل در حالی است که همه اصول‌گرایان و هم اصلاح‌طلبان باید با تمام اختلافات سیاسی در جهت پیشرفت کشور قدم بردارند تا آینده نظام زیر سؤال نرود.
آیت الله اما نماند تا تحقق رویای پیروزی حسن روحانی در دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری را به چشم ببیند و در هنگامه ای که به وجودش بیش از هرزمان دیگری نیاز بود، به جهان باقی رخت کشید. با این حال روح بزرگ و شاید نگران او ناظر بر انتخابات روز جمعه خواهد بود. او این بار نیز می خواهد آخرین رویا و آرزوی خود را در جهت اعتلا و عظمت ایران اسلامی تحقق یافته ببیند. تحقق این رویا به حضور حداکثری دوستداران آیت الله بستگی خواهد داشت.
روزنامه نگار
قریب چهارماه پیش مردی از میان ما رخت بربست که مقام معظم رهبری فقدان او را برای خود جانکاه و طاقت سوز دانست، پرچم کشورهای دنیا به احترامش نیمه افراشته شد و رهبران جهان از او گفتند. مردی که روزنامه های بزرگ دنیا از او نوشتند و همان زمان اجلاس ژنو که در حال برگزاری بود، به احترامش یک دقیقه اعلام سکوت کرد. بعد از آن هم با بدرقه باشکوه و کم نظیر مردم به جایگاه ابدی نقل مکان کرد و در ادامه نیز مجالس یادبود شایسته ای در ایران و همه جای جهان به نامش برگزار کردند.
برای پی بردن به راز بزرگی و جاودانگی خواجه محتشم رفسنجان، نیازی نیست به جاهای دور برویم. هرکس و هرچیزی که با جاودانگی پیوند داشت، خود نیز جاودانه خواهد شد و در یادها خواهد ماند. سه گانه دین، مردم و میهن، مفاهیم جاودانه و ازلی- ابدی هستند که در دستگاه اندیشگی هاشمی رفسنجانی پیوندی ورجاوند و خجسته یافته بودند، چندانکه آرزوی اعتلای ایران اسلامی و رفاه و آسایش مردم، اشک به چشم او می آورد. یک بار در دیداری که میان آیت الله هاشمی رفسنجانی و جمعی از شرکت کنندگان در همایش یکصد و هفتادمین سال تاسیس دارالفنون دست داده بود و فیلم آن نیز پخش شد، همگان دیدند که چگونه آیت الله، وقتی که قطعه ای از تاریخ ایران را که در آن به مظلومیت امیرکبیر اشاره شده بود، از کتاب «امیر کبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار» خود خواند، بغض کرد و طوری به گریه افتاد که گفت «نمی توانم جلوی گریه ام را بگیرم».
از میان همه ویژگی هایی که پس از رحلت آیت الله هاشمی رفسنجانی برای او برشمردند، کمتر به ویژگی رویاپردازی و آرزومندی او پرداخته شد. هاشمی به یک معنا مرد آرزوها بود و تحقق آرزوهای متعددی را به چشم دید که اگر بخواهیم به مهمترین آنها اشاره کنیم، باید از دو واقعه مهم پیروزی انقلاب و استقرار نظام جمهوری اسلامی نام ببریم.
بعد از دوران خسارت بار دولت های نهم و دهم و با انتخاب حسن روحانی و شکل گیری دولت یازدهم در سال 92 ، امیدها و آرزوی آیت الله برای بازگشت نظام و کشور به مدار اعتدال و آرامش زنده شد و بارها رضایت خود را از این بابت در نشست ها و مجامع اعلام کرده بود. وی حتی صراحتا از تمایل خود برای پیروزی حسن روحانی در انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری و تداوم دولت تدبیر و امید سخن گفته بود. او در جریان اجلاس مدیران و رؤسای آموزش و پرورش گفته بود: من مطمئن هستم که در دوره دوم دولت روحانی این مشکلات حل خواهد شد و تمام این مسائل در حالی است که همه اصول‌گرایان و هم اصلاح‌طلبان باید با تمام اختلافات سیاسی در جهت پیشرفت کشور قدم بردارند تا آینده نظام زیر سؤال نرود.
آیت الله اما نماند تا تحقق رویای پیروزی حسن روحانی در دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری را به چشم ببیند و در هنگامه ای که به وجودش بیش از هرزمان دیگری نیاز بود، به جهان باقی رخت کشید. با این حال روح بزرگ و شاید نگران او ناظر بر انتخابات روز جمعه خواهد بود. او این بار نیز می خواهد آخرین رویا و آرزوی خود را در جهت اعتلا و عظمت ایران اسلامی تحقق یافته ببیند. تحقق این رویا به حضور حداکثری دوستداران آیت الله بستگی خواهد داشت.
آخرین اخبار