تورم با انکار از بین نمی رود

صبح که از خواب بیدار می شویم، حتما یک چیزی گران شده است. یک روز لبنیات، روز دیگر کرایه اتوبوس و مترو، یک روز حبوبات و خلاصه اینکه بلایی به روزمان آورده اند که اگر روزی از خانه بیرون بیاییم و چیزی گران نشده باشد، گمان می کنیم در بهشت هستیم. مدتهاست که رو به رو شدن با گرانی برایمان عادت شده است. نکته تاسف آورتر اینکه هیچ ثبات قیمتی در سطح شهر و کشور وجود ندارد. در همین کلانشهرتهران، به دلیل نبود نظارت، هر مغازه ای قیمتی را روی کالایش می گذارد. یک نوع میوه یا خواربار در هر گوشه از تهران یک قیمت دارد. بدتر اینکه نان نیز ثبات قیمتی ندارد. در یک گوشه از تهران نان را بزرگتر می پزند و تعدادی کنجد روی آن می پاشند تا بهانه ای برای گرانفروشی باشد و بتوانند به دو یا سه برابر قیمت مصوب بفروشند. با این وجود مسوولان تعزیرات اعلام می کنند که هرگاه با گرانی رو به رو شدیم به شماره تعزیرات تماس بگیریم در حالی که گلایه ما این است که وقتی گرانی علنی است و هیچ کس از گران فروشی ابایی ندارد و همه به صورت علنی گران فروشی می کنند، چه نیازی به تماس دارد. کافی است آقایان از پشت میزشان بیرون بیایند و ببینند که چه آشفته بازاری است. گلایه ما دیگر از گرانی نیست زیرا به آن عادت کرده ایم و می بینیم که هیچ کس با گران فروشی برخورد نمی کند اما گلایه ما از این است که آقایان دایم از تورم تک رقمی صحبت می کنند و با افتخار از کنترل قیمت ها سخن می گویند. ناراحتی ما از این است که ما را ساده انگاشته اند و سخن از کنترل قیمتها بر زبان می آورند و بدتر اینکه نگرانی ما از این است که به شعور ما توهین شود. یعنی آقایان گمان می کنند که مردم گرانی را نمی فهمند؟ شاید آنهایی که رفاه نسبی و درآمد مکفی دارند با درک تورم و گرانی بیگانه باشند، اما حقوق بگیری که ماهیانه یک میلیون تومان می گیرد و بخشی از آن را بابت اقساط و کرایه خانه هزینه می کند، تورم و گرانی را با تمام وجودش لمس می کند. فردی که یک میلیون تومان حقوق می گیرد و کرایه خانه می دهد اگر برای هر یک ریال حقوقش برنامه نداشته باشد، در بهترین شرایط 20 روز از زندگی ماهیانه اش را باید شرمنده باشد. حداقل بگیران این مملکت که تعدادشان اندک هم نیست، از خبره ترین حسابداران جهان، توانمندتر هستند. حداقل بگیران برای آنکه بتوانند تا پایان ماه با حقوق اندک خود زندگی را سرکنند، بارها ناچار می شوند مسیرهای طولانی را پیاده روی کنند تا حتی کرایه اتوبوس را برای بخشهای مهمتر زندگی که خرید نان برای سفره های خالی شان است، پس انداز کنند. حداقل بگیران برای آنکه کالایی را بخرند، از دهها مغازه قیمت می گیرند تا ارزانترین را بخرند. بنابر این از مسوولان می خواهیم در خصوص کنترل تورم با حداقل بگیران و اقشار آسیب پذیر سخن نگویند زیرا آنان آخرین تغییرات قیمت ها را درک می کنند و می فهمند.