مسعود يوسفي
روزنامه نگار
yousef44@yahoo.com
کارمند جماعت نگاهش به حقوق سر برج است. این جماعت چه در قدیم که با عنوان وظیفه بگیر و آدم دولت از آن ها یاد می شد و چه حالا که به عنوان کارمند دولتی و بخش خصوصی شناخته می شوند، 30 روز آزگار را کار می کنند و زحمت می کشند تا در پایان ماه اجرت دریافت کنند و به زخم زندگی بزنند. روزگاری حقوق کارمندی و دریافتی کارکنان کفاف مخارج یک ماه آن ها و خانواده هایشان را می داد و دیگر مجبور نبودند که به سراغ کار دوم و سوم بروند. اما الان چندسالی می شود که وضعیت فرق کرده است و به غیر از کارمندان ارشد و عده ای که دریافتی های خاص با رقم بالا دارند بقیه ناچار هستند تلاش بیشتری به کار بگیرند تا از شرمندگی زن و بچه درآیند. اما وضعیت بر این قرار هم نماند و با شوک ها و تلاطم های اقتصادی که به خصوص طی سال جاری در کشور قم خورد اقشار آسیب پذیر و از جمله حقوق بگیران به شدت آسیب دیدند و معاش آن ها دستخوش تغییر و کاهش جدی شد و گلایه و انتقاد آن ها و خانواده هایشان را فراهم آورد. منتقدان و روشنفکران و مسئولان نظام هم با آن ها همراه شدند و از دولت خواستند که چاره عاجلی برای کم درآمدها و ازجمله کارمندان بیندیشند و متعاقب آن هم دولت طبق معمول قول ها و وعده هایی داد وبه این وسیله به انتقادها و گلایه ها پاسخ گفت. با این حال همین هفته پیش بود که نوبخت، رییس سازمان برنامه و بودجه آب پاکی را روی دست همه ریخت و افزایش حقوق در سال جاری را منتفی دانست و خبر از اجرای طرح های حمایتی برای کم درآمدها و کارمندان داد. در ادامه هم روز شنبه گذشته جمشید انصاری معاون رییس جمهور و رییس سازمان امور استخدامی از افزایش حقوق 20 تا 25 درصدی حقوق بگیران در سال آینده خبر داد که به نوبه خود و در صورت تحقق، افزایشی چشمگیر و خبر مهمی است. در هر حال همان طور که در ابتدای این یادداشت آورده شد کارمندان همچنان به وعده و وعیدهای کارفرما و دولت چشم انید دوخته اند و امید وارند که این وعده ها رنگ واقعیت به خود بگیرد تا بتوانند در برابر فشار سنگین مخارج روزمره تاب بیاورند، نه این که مدتی پس از اعلام یک خبر - آن طور که نوبخت گفت و رفتار کرد - از عدم امکان اجرای وعده ها بگویند و اعتماد عمومی را زایل کنند.
روزنامه نگار
yousef44@yahoo.com
کارمند جماعت نگاهش به حقوق سر برج است. این جماعت چه در قدیم که با عنوان وظیفه بگیر و آدم دولت از آن ها یاد می شد و چه حالا که به عنوان کارمند دولتی و بخش خصوصی شناخته می شوند، 30 روز آزگار را کار می کنند و زحمت می کشند تا در پایان ماه اجرت دریافت کنند و به زخم زندگی بزنند. روزگاری حقوق کارمندی و دریافتی کارکنان کفاف مخارج یک ماه آن ها و خانواده هایشان را می داد و دیگر مجبور نبودند که به سراغ کار دوم و سوم بروند. اما الان چندسالی می شود که وضعیت فرق کرده است و به غیر از کارمندان ارشد و عده ای که دریافتی های خاص با رقم بالا دارند بقیه ناچار هستند تلاش بیشتری به کار بگیرند تا از شرمندگی زن و بچه درآیند. اما وضعیت بر این قرار هم نماند و با شوک ها و تلاطم های اقتصادی که به خصوص طی سال جاری در کشور قم خورد اقشار آسیب پذیر و از جمله حقوق بگیران به شدت آسیب دیدند و معاش آن ها دستخوش تغییر و کاهش جدی شد و گلایه و انتقاد آن ها و خانواده هایشان را فراهم آورد. منتقدان و روشنفکران و مسئولان نظام هم با آن ها همراه شدند و از دولت خواستند که چاره عاجلی برای کم درآمدها و ازجمله کارمندان بیندیشند و متعاقب آن هم دولت طبق معمول قول ها و وعده هایی داد وبه این وسیله به انتقادها و گلایه ها پاسخ گفت. با این حال همین هفته پیش بود که نوبخت، رییس سازمان برنامه و بودجه آب پاکی را روی دست همه ریخت و افزایش حقوق در سال جاری را منتفی دانست و خبر از اجرای طرح های حمایتی برای کم درآمدها و کارمندان داد. در ادامه هم روز شنبه گذشته جمشید انصاری معاون رییس جمهور و رییس سازمان امور استخدامی از افزایش حقوق 20 تا 25 درصدی حقوق بگیران در سال آینده خبر داد که به نوبه خود و در صورت تحقق، افزایشی چشمگیر و خبر مهمی است. در هر حال همان طور که در ابتدای این یادداشت آورده شد کارمندان همچنان به وعده و وعیدهای کارفرما و دولت چشم انید دوخته اند و امید وارند که این وعده ها رنگ واقعیت به خود بگیرد تا بتوانند در برابر فشار سنگین مخارج روزمره تاب بیاورند، نه این که مدتی پس از اعلام یک خبر - آن طور که نوبخت گفت و رفتار کرد - از عدم امکان اجرای وعده ها بگویند و اعتماد عمومی را زایل کنند.
آخرین اخبار
پرطرفدارترین عناوین