افزایش اجاره بها کابوس اجاره نشینان

اجاره های سنگین به معنی واقعی کلمه مستاجر ها را درمانده و زمینگیر کرده است و هیچ فریادرسی هم وجود ندارد. هر بار مسئولان دولتی وعده هایی در این مورد می دهند و بهارستان نشین ها هم از طرح و برنامه هایی که باید اجرا شود یا قرار است به اجرادر بیاید حرف می زنند اما طی این همه... سال وضع نه تنها بهتر نشده بلکه بدتر هم شده است . هزینه اجاره هر ماه بخش اعظم درآمد خانوارها را می بلعد و هیچ کس هیچ کاری نمی کند. از این بدتر وضع زوج های جوانی است که می خواهند ازدواج کنند و یا ازدواج کرده اند اما به خاطر بالا بودن کرایه منزل قادر به تهیه یک سرپناه اجاره ای نیستند و همین امر باعث شده تا یک زندگی مشترک از همان ابتدا با چالش سنگین بی سرپناهی مواجه شود و ای بسا که این ازدواج و زندگی مشترک به دلیل همین مانع هرگز سر نگیرد. این اتفاق در حالی رخ می دهد که در تهران و سایر شهرهای کشور تعداد نزدیک به 3 میلیون خانه خالی وجود دارد و مجلس و دولت با وجود وعده هایی که در خصوص اعمال مالیات بر خانه های خالی دادند تا شاید از این راه و با افزایش عرضه، قیمت مسکن و اجاره را به تعادل برسانند،کاری از پیش نبردند . معلوم است که امر مسکن تابعی از کل اقتصاد کشور است و تا وقتی که اقتصاد به ثبات نرسد در وضع مسکن هم اتفاق خاصی رخ نمی دهد و همه طرح ها و وعده هایی هم که در این مورد داده یا می دهند بیشتر به تعارف می ماند. لازمه ثبات اقتصادی هم آن طور که کارشناسان و اقتصاددانان مدعی هستند کاهش تصدی گری دولت و حاکمیت در اقتصاد و خروج آن ها از بنگاهداری و پرداختن به امر خطیر نظارت است که در این مورد هم وعده بسیارداده شده و هم دولتی ها و هم مسئولان و هم منتقدان زیاد گفته اند و زیاد نوشته اند اما خصولتی ها به هیچ وجه حاضر نیستند از این عرصه پر سود و منفعت دست بشویند و پی کارشان بروند و اقتصاد و صنعت را به اهلش برسانند. پس تا زمانی که وضع اقتصاد همین است نمی توان به بهبود وضع مسکن و حل مشکل اجاره نشینی هم امیدوار بود. باید در همه عرصه های اقتصادی و از جمله مسکن، دولت و حاکمیت بیشتر ناظر و برنامه ریز باشند و برای رساندن بازار به تعادلِ عرضه و تقاضا تلاش کنند. اگر به غیر از این باشد هر اقدام دیگری، حتی اگر برای مدتی کوتاه موفق عمل کند در حکم مُسَکِن خواهد بود و به زودی مشکلات، این بار با شدت بیشتری نمود پیدا خواهد کرد.