اکنون پس از طی مراحل مربوطه و در روزهای اخیر، این جایزه در اصفهان به دست صاحب آن رسید و چک یک میلیارد تومانی آن وصول شد، اما نکته جالب آن است که به گفته امیدی او قصد دارد این نعمت را به خوبی حفظ کرده و آن را در راه ایجاد اشتغال در روستای محل زندگی خود صرف نماید.
وی که آفتاب سوختگی چهره اش و چین و چروک های عمیق آن، او را مسن‌تر از سی سالی که عمر دارد نشان می دهد، این نعمت الهی را حاصل خدمت به پدر و مادر خود می داند و می گوید: « همیشه نه تنها در خدمت پدر و مادر خود که اکنون از کار افتاده هستند بوده‌ام بلکه در کنار همسرم در خدمت پدر و مادر ایشان نیز که هردو بیمار و قادر به حرکت نیستند نیز هستم و این باعث شده که در همه مراحل سخت زندگی از اثرات دعای خیر آنها برخوردار باشم.»
ابوطالب امیدی که در یکی از محروم‌ترین بخش های کشور، زندگی را به سختی و با کار طاقت فرسا در گاوداری می گذراند، مثال های متعددی از شرایط کار و تلاش خود در زندگی می آورد و می گوید : «از ابتدای نوجوانی همراه با پدر و بعداً به صورت مستقل برای گذران زندگی، انواع مشاغل مختلف و طاقت فرسا را تجربه کردم اما در زندگی سخت خود و محرومیت ها، همواره توجه به خدا و شکرگزاری از درگاه الهی را مد نظر داشتم و هیچ وقت امید خود به لطف الهی را از دست ندادم.»
او که خانه مستقلی ندارد و در یک اتاق کوچک از خانه پدری زندگی می کند با اشاره به جشنواره فروش این شرکت، جایزه یک میلیارد تومانی خود را حاصل لطف خدا و خدمت به پدر و مادر می داند و می گوید: «این جایزه می تواند مشکلات و بیماری های متعدد خود و خانواده پر جمعیت ما را مرتفع کند، اما فکر می کنم باید بخش زیادی از این جایزه را برای تحقق رویاهای کودکی خود صرف کنم.» و در توضیح آن می گوید: « از نوجوانی چون سختی های پیدا کردن کار و بیکاری جوانان روستا و کشانده شدن آنها به سمت اعتیاد و مصیبت های آن را می دیدم، آرزو می کردم که می توانستم آنها را مشغول کرده و از اعتیاد دور کنم، حالا فکر می کنم می توانم با کارآفرینی این آرزو را عملی کنم و از این راه کمک بیشتری به اهالی محروم روستا و خانواده خودم داشته باشم.»
ابوطالب امیدی که با شور و هیجان و سادگی خاص مردمان پاکدل خراسان صحبت می کند از طرح خود برای تأسیس یک دامداری در روستای محل زندگی خود می گوید و تأکید می کند که می خواهد این دامداری با روش‌های جدید و به شکل مدرن ساخته و اداره شود.
وی البته توضیح می دهد که بزرگترین مانع او در این راه کمبود اطلاعات بوده و این که چگونه این کار را به سرانجام برساند و اضافه می کند: «دامداری شغل خانوادگی ماست اما همیشه به شکل گله داری و سنتی بوده که من می خواهم آن را متحول کنم.»
وی از اسنوا تشکر می‌کند و می گوید: «بعد از این که معلوم شد من برنده قرعه‌کشی جایزه یک میلیارد تومانی اسنوا هستم، این شرکت ضمن دادن مشاوره با هزینه های خودشان من و خانواده ام را در یک دوره ده روزه در مشهد آموزش دادند و به ملاقات کارآفرینان و بازدید از کارخانه ها بردند و من تاحدودی با اصول کار آشنا شدم و الان هم اعلام آمادگی کرده اند تا هرگونه همراهی و مشاوره ای که لازم است با من داشته باشند تا بتوانم این پروژه اشتغال‌زایی را در محل روستای محروم محل زندگی خود راه اندازی کنم.»
او که به وضوح می شود حس خوشحالی همراه با نگرانی را در چهره اش تشخیص داد اضافه می‌کند: «امیدوارم مسؤولین هم برای راه اندازی پروژه به من کمک کنند و حالا که فرصتی کوچک برای اشتغال‌زایی دارم بتوانم زودتر آن‌را به سرانجام برسانم.»
ابوطالب امیدی، روستازاده زحمت کش خراسانی اگر چه نگران آینده است اما وقتی از او می پرسیم که چگونه با مشکلات این کار مواجه خواهد شد می گوید: « به لطف خدا و دعای پدر و مادر»
