مسعود یوسفی
روزنامه نگار
درست در همین موقع که آلودگی هوا در کلانشهر تهران به اوج خودش رسیده بود و همه شاخص های آلایندگی را پشت سر گذاشنه بود و تهران را تا جایگاه آلوده ترین شهر دنیا هم پیش برده بود، دوچرخه های نارنجی رنگی که با همکاری شهرداری و شرکتی به نام بیدود در ایستگاه هایی در سر چهارراها قرار داده بودند ...و می توانستند کارآیی داشته باشند و به شهروندان خدمت رسانی بکنند، یکدفعه جمع آوری و ناپدید شدند. به قول معروف:« تازی وقت شکار بازی اش می گیرد». بعدا هم معلوم شد که علت قضیه اختلاف مالی شهرداری و شرکت یاد شده بوده است. حالا هم کلی شهروند وجود دارند که پول پرداخت کرده اند و مشترک شده اند و طلبکار هستند. این هم یک نوع اعتماد سوزی. اصلا این نهادها و دستگاه ها کارشان شده است بی اعتماد کردن مردم؛ تو گویی برای از بین بردن اعتماد و اطمینان ارباب رجوع با هم کورس گذاشته اند. از ظاهر قضیه اخیر هم این طور بر می آید که شهرداری پایتخت به تعهدی که به شرکت «بیدود» سپرده عمل نکرده است. شاید هم شرکت مورد نظر نتوانسته به تعهدش عمل کند و کم آورده است. در هر دو حآلت فرقی نمی کند و شهرداری می بایست از پیش همه ارزیابی ها و پیش بینی های لازم را به عمل می آورد تا به چنین مشکلی بر نخورد. باز هم به قول معروف باید اول چاه را می کند بعد منار را می دزدید. تازه مردم داشتند و می خواستند با فرهنگ دوچرخه سواری خو بگیرند که توی ذوق شان خورد. از طرفی شرکت بیدود که با شعار : «ما می خواهیم پروانه ها به شهرمان بازگردند» به میدان آمده بود و می خواست به سهم خودش هوای پاک به مردم شهر هدیه كند، نتوانست به شعار زیبایش عمل کند و پروانه ها نیامده، رفتند.روز گذشته اما دوباره چشممان به جمال همان دوچرخه های نارنجی رنگ روشن شد. معلوم است که شهرداری و شرکت بیدود به تفاهم رسیده اند و اختلافات حل شده است. امید که این دوستی و تفاهم به درازا بکشد و زمینه توسعه و ترویج فرهنگ دوچرخه سواری فراهم بیاید.
