سالن 41 نمایشگاه بین‌المللی تهران محل برگزاری نمایشگاه پوشاک ترکیه بود. کشوری که نساجی و پوشاکش حالا دیگر در دنیا حرف اول را می زند. از همان ابتدا که گفته بودند قرار است نمایشگاه پوشاک ایران و ترکیه در یک زمان و در کنار یکدیگر برگزار شوند، صدای خیلی‌ها درآمد که این کار تولیدکنندگان داخلی را تضعیف می کند و به فروش آن ها لطمه می‌زند اما پس از آن اعلام شد که این نمایشگاه ها تخصصی است و برنامه ای برای فروش لباس ندارند.
هرچند که اطلاع رسانی دقیقی برای این موضوع نشد و بسیاری از مردم با فکر خرید به نمایشگاه آمده بودند.
در تمام غرفه‌های نمایشگاه ترکیه قدیمی‌ترین طرح ها و مدل ها برای نمایش به عرضه گذاشته شده بود که نارضایتی اغلب بازدیدکنندگان را به همراه داشت.
از سالن 41 بیرون آمدم، وقت این بود که از نمایشگاه پوشاک ایرانی هم دیدن کنم. همان پوشاکی که می گفتند قابل رقابت با پوشاک خارجی نیست. سالن 44 خلوت تر از سالن قبلی بود؛ خوب به الطبع بیشتر مردم دوست داشتند نمایشگاه پوشاک ترکیه را ببینند. یکی یکی غرفه ها را می دیدم و جز به جز به لباس هایشان دقت می کردم. در عجب بودم که چرا نام بسیاری از این برندها را تا حالا نشنیده ام. حتی تعدادی از آن ها که نام لاتین داشتند تا قبل از اینکه به نمایشگاه پوشاک بروم، فکر می کردم برندهای خارجی هستند. برندهایی که انصافا از کیفیت های خوبی برخوردار بودند.
به نظر می رسید بازدیدکنندگان با شور و شوق بیشتری پا به این نمایشگاه گذاشته اند چراکه اجناس و کالاهای با کیفیتی ارائه شده بود و مدل‌ها و طرح های جدید در این نمایشگاه به چشم می خورد.
در این زمینه نظرات تعدادی از تولیدکنندگان پوشاک ایرانی در مورد دو نمایشگاه و خواستار شدم؛ مسئول یکی از غرفه ها که خودش تولیدکننده پوشاک بود از اطلاع رسانی نادرست در این زمینه اعلام نارضایتی کرده و می‌گوید به مردم اطلاع درستی نداده‌اند که این نمایشگاه تخصصی است و تقریبا 90 درصد از کسانی که مراجعه می کنند برای خرید می آیند و ما هم فقط شرمنده می شویم و تنها سعی می کنیم با ارائه کارت های تخفیف از آن‌ها دلجویی کنیم.
اما پس از صحبت‌های او احساس کردم که فقط من نبودم که فکر می کردم پوشاک ترکیه با تصورم متفاوت بوده است. تولیدکننده ایرانی هم از دیدن پوشاک ترکیه شوکه شده و می‌گوید انگار ترکیه درک درستی از بازار ایران ندارد و نمی داند که مردم در ایران چه می پوشند؟
به اعتقاد این کارشناس پوشاک، پوشاکی که ترکیه برای ارائه به این نمایشگاه آورده طرح های از مد افتاده است که در سال های قبل به ایران وارد می شد و اکنون از مد افتاده است.
او در عین حال از حمایت دولت ترکیه از تولیدکنندگانشان گفت و گله کرد که دولت ترکیه تمامی هزینه های برگزاری نمایشگاه در ایران را برای تولیدکنندگان متقبل شده است اما ما اینجا متری 90 هزار تومان هزینه اجاره غرفه می دهیم که 10 هزار تومان آن در فاکتور بابت تبلیغات لحاظ شده بود. با همه این تفاسیر تبلیغات خوبی هم انجام نشده و مردم حتی از فروش نداشتن جنس در این نمایشگاه اطلاع درستی ندارند.
شنیدن این موضوعات جای سوال داشت؛ چراکه قبلا اعلام شده بود هزینه تبلیغات برای نمایشگاه پوشاک ایران کاملا رایگان است، نه متری 10 هزار تومان!
به هر حال گذشتم و به سراغ تولیدکنندگان دیگر رفتم. آن ها بیشتر گله داشتند. ناراحت بودند که چرا وزیر زمان بازدید از نمایشگاه به جای پرسیدن مشکلات تولیدکنندگان، ایرانی و خارجی بودن پارچه پوشاک‌شان را پرسیده یا به آن ها گفته که تابلوی لاتین اسم برندشان را پایین بیاورند.
البته این که وزیر بخواهد بداند که پارچه کار شده در تولیدات داخلی ایرانی است یا خارجی، عجیب نیست اما شاید تولیدکنندگان توقع داشتند وزیر کمی درباره مشکلات‌شان هم بپرسد.
برگزاری همزمان این دو نمایشگاه قبل از آغاز آن سر و صدای زیادی کرد اما حالا تولیدکنندگان می گویند که اگر ما شرایط یکسان برای رقابت با ترکیه داشته باشیم استقبال هم می کنیم. تولیدکننده دیگری نیز می‌گوید هرچند مشکلات خیلی زیادی در این برگزاری وجود دارد اما به هر حال برگزاری اش بهتر از برگزار نشدنش بود.
درباره هزینه غرفه ها نیز شرکت‌کنندگان گفتند که شخصی این غرفه ها را از ستاد نمایشگاه اجاره کرده و به تولیدکنندگان اجاره داده است!
یک دور دیگر در نمایشگاه زدم و آرام آرام به سمت در خروجی سالن رفتم. هنوز جمعیتی که به سمت نمایشگاه ترکیه می رفت بیشتر بود، اما فکر می کردم که شاید آن ها هم هنگام از خروج از سالن، نظرشان همچون من متفاوت از زمان ورود شود.
