به گزارش ایلنا، در این فصل تراکتور تبریز را می‌شود در این جمله خلاصه کرد: «احسان حاجی‌صفی، پشت هجده‌قدم، یک شوت سرکش، گل، 1-0» برای بازیکن 30ساله‌ای که همراه با سپاهان سه‌بار لیگ و سه‌بار جام حذفی را برده و در لیگ قهرمانان آسیا نایب‌قهرمان شده، تقریباً هیچ افتخاری در فوتبال ایران نمانده که به آن تشنه باشد، اما حاجی‌صفی هنوز مرگبار است. پای چپش هر دروازه‌بانی را تسلیم می‌کند، حتی علیرضا بیرانوند را که معمولاً سخت گل می‌خورد هم دوبار تسلیم کرد؛ دو شوت از راه دور با لباس سپاهان و تراکتور.
آنها که بازی فراموش‌نشدنی پرسپولیس-سپاهان در سال 86-85 یادشان مانده، خوب به خاطر دارند که حاجی‌صفی چطور با یک بغل پا ورزشگاه در حال انفجار را ساکت کرد. کمتر از 18 سال داشت اما مثل باتجربه‌ها جسور بود؛ هافبکی که حمل توپ، ضربات درجا و هوش بالایش در ضربه زدن بی‌شباهت به گئورگی هاجی ستاره دهه 90 رومانی نیست. احسان در 12 سال 109بار پیراهن تیم ملی را پوشیده و بازوبند کاپیتانی را هم در اختیار دارد اما کمتر دیده می‌شود، کمتر تحسین می‌شود و انگار خوب بودن به وظیفه‌اش تبدیل شده است.
در این سال‌ها از سپاهان اصفهان به اف‌اس‌وی فرانکفورت آلمان رفت و آنجا از میانه‌های زمین یک گل خیره‌کننده زد، بعد به المپیاکوس رفت و در آخر همراه اشکان دژاگه و مسعود شجاعی به سه تفنگداری تبدیل شدند که برای تحقق آرزوهای هواداران تراکتور به تبریز آمدند. از قرار معلوم در ترکیه قرارداد بست و همانجا هم پول را گرفت. بی‌تعارف عملکردش در لباس تراکتور از مجموع دژاگه-شجاعی تا الان بهتر بوده و هنوز هم پای چپ او است که گره‌گشایی می‌کند، اما در 30سالگی به اندازه جوان‌ها با اشتیاق بازی می‌کند. آنها که حاجی‌صفی را از نزدیک می‌شناسند می‌دانند تمرین را جدی می‌گیرد، خیلی اهل حاشیه نیست، سرش را پایین می‌اندازد و کارش را جلو می‌برد. شاید همین موضوع ساده کلید موفقیت او است. گرچه گاهی هم عصبانی می‌شود و فوران می‌کند اما به اندازه نیمی از بازیکنان نسل جدید حاشیه ندارد. نه وقتی به تراکتور رفت برای سپاهان کری خواند، نه وقتی به سپاهان رفت یقه بازیکنان تراکتور را گرفت.
او هنوز یک پای ثابت هر لیست تیم ملی است. آنقدر کم‌نوسان بازی می‌کند که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت. زمزمه‌های رفتنش از لیگ شنیده می‌شود اما کاش دست به انتخاب‌های بهتری می‌زد. احسان حاجی‌صفی با این درجه از استمرار و سختکوشی سزوار بیشتر دیده شدن است. او عضو باشگاه صدتایی‌های تیم ملی ایران است اما گاهی به نظر می‌رسد بیشتر مراقب حساب بانکی‌اش است تا کارنامه‌ای که می‌خواهد به یادگار بگذارد. اگر اندکی حریص‌تر بود شاید الان تمام رکوردهای شخصی کسب جام در فوتبال ایران را به‌تنهایی به خودش اختصاص می‌داد. با این همه او یک اسم معتبر است؛ فوتبالیستی که همیشه می‌توان مطمئن بود با بهترین کیفیت می‌جنگد و توپ روی پای چپش از گلوله در لوله تفنگ هر تک‌تیراندازی خطرناک‌تر است!
