حتما اين شعار را بارها از رسانهها شنيدهايد كه مردم را دعوت به استفاده از وسايل حمل و نقل ميكنند و از كساني كه خودروي شخصي خود را از منزل خارج نميكنند و با مترو يا اتوبوس در شهر تردد ميكنند سپاسگزاري ميكنند و موارد ديگري ازاين دست. اما واقعيت آن است كه بسياري از افرادي كه خودروي شخصي دارند اما از آن استفاده نميكنند، معمولا مجبورند كه از خودروي شخصي استفاده نكنند. محدوده زوج يا فرد و محدوده طرح ترافيك، محدودههايي است كه دارندگان خودروهاي شخصي اغلب نميتوانند وارد آن شوند و به همين دليل بستگي به نوع محدوده، در تمام طول سال يا برخي از روزهاي سال مجبورند براي تردد در آن محدودهها از ناوگان حمل و نقل عموميمثل مترو، اتوبوس يا تاكسي استفاده كنند. دسته ديگري از افرادي كه از ناوگان حمل و نقل عموميبراي تردد در شهر بويژه تهران استفاده ميكنند، افرادي هستند كه فاقد خودروي شخصي هستند. اما پرسشاين است كه آيا ناوگان حمل و نقل عموميظرفيت جابجايياين افراد را به طور مطلوب دارد؟ پاسخ بهاين پرسش قطعا منفي است. دليلاين امر را ميتوان در ازدحام شديد ناوگان حمل و نقل عموميبويژه در ساعات پرتردد يافت. صحنههاي ازدحام و له شدن مردم در اتوبوسهاي شركت واحد و واگنهاي مترو، صحنههاي آشنايي است كه در ساعات اوليه صبح و ساعات عصرگاهي كه زمان آغاز و پايان كار اداري محسوب ميشود، محسوس تر است. حتي در برخيايستگاههاي مركزي مترو كه محل تلاقي دو خط هستند،اين ازدحام در تمام طول روز ديده ميشود. بنابراين روشن است كه ناوگان حمل و نقل عمومي، توان پاسخگويي به نياز فعلي را ندارد. اما به نظر ميرسداين موضوع اسير اختلافات سياسي شهرداري تهران با دولتهاي مختلف شده بطوريكه شهرداري تهران، چه در دولت قبل و چه در دولت كنوني، دولت را متهم ميكند كه سهم خود از حمل و نقل عموميرا پرداخت نميكند يا كمتر پرداخت ميكند. اما بااين وجود مشخص نيست هزينههاي كلان ساخت بزرگراهها و پلها و تونلهاي شهري را كه اغلب با هدف سهولت تردد خودروهاي شخصي صورت ميگيرد چگونه تامين ميكند و چرا نميتوانداين هزينههاي كلان را صرف تقويت ناوگان حمل و نقل عموميكند؟ به نظر ميرسد حمل و نقل عموميدر تهران اسير نگرشهاي سياسي حاكم بر شهرداري است واين موضوع تفاوتي بين حضور دولتهاي اصولگرا يا اصلاح طلب در راس كار ندارد؛ چراكه گويا شهرداري عزميبا جديت پروژههاي تبليغاتي پل و تونل براي تقويت ناوگان حمل و نقل عموميندارد.