جناب شهردار کلاهتان را بالاتر بگذارید

روز گذشته خبری مبنی بر واگذاری ۳۰ ساله بوستان جنگلی چیتگر به شهرداری تهران در گوشه و کنار فضای رسانه ای کشور به گوش رسید.
واگذاری که در آن شهردار منطقه ۲۲طی تفاهم‌نامه‌ای با اداره کل منابع طبیعی استان تهران مدیریت بهره‌وری و نگهداری از بوستان چیتگر به مساحت ۸۷۰ هکتار را عهده دار شده است.
پیش زمینه این تفاهم نامه سال 98در راستای رویکرد پیروز حناچی در حفظ و توسعه فضای سبز بین شهردار تهران و وزیر جهادکشاورزی امضا شد . اساس این تفاهم بر اجرای مدیریت و بهره وری و نگهداری از بوستانهای جنگلی شهر تهران توسط شهرداری پایه گذاری شده است .
ظاهر خبر و تفاهم نامه جذاب برای شهروندان و افتخار آمیز برای مجموعه شهرداری تهران است .
چنانچه رحمان زاده شهردار منطقه ۲۲ در بخشی از این خبر اشاره میکند: تلاش برای حفاظت پارکهای جنگلی را داریم. فضاهای سبز منطقه ۲۲ به عنوان ریه های تنفسی شهر تهران محسوب می شوند و نقش کلیدی را در بهبود کیفیت محیط زیست شهری و افزایش تعاملات شهروندان دارند.
وی همچنین نهضت درختکاری در سال ۱۴۰۰ را مهمترین برنامه خود برای این بوستان معرفی می کند. در بخشی دیگر، این تفاهم نامه را تضمین آینده بوستان ها به جهت توسعه نگهداری فضاها و گردشگری بر می شمرد و در پایان ابراز امیدواری می نماید که بتوانندخدمات ویژه و مختلفی به شهروندان ارائه دهند.
اما آنچه که شک و تردید را درباره آینده این بوستان رقم می زند وضعیت فعلی فضاهای سبز محلی و نواحی تحت مدیریت شهری این منطقه است.
علیرغم شهرت منطقه ۲۲ به ریه تنفسی پایتخت طی کمی بررسی میدانی و گفت و گو با ساکنین محلات و نواحی مختلف این منطقه به سادگی در می یابید که این ریه تنفسی درگیر بیماری “کرونای زرد” شده است .
بیماری که علت آن چیزی جز عدم مدیریت و نظارت صحیح به فضای سبز منطقه نیست .
فضای سبزی که دلخوشی ساکنین منطقه به شمار می رود و طی گذشت سال ها با تلاش و کوشش و صرف منابع مالی زیادی ایجاد شده و امروز شاهد خزان آن هستیم .
اگر سوار بر خودرو از منطقه ۲۲ دیدن کنید شاید به راحتی نتوانید مرگ تدریجی زیر پوست
سبز منطقه را ببینید،اما کافی است کمی از معابر اصلی فاصله بگیرید.
بوستان های کوچک و بزرگی را می بینید که در سایه عدم تعهد و یا توان مدیریتی شهرداران منطقه، بهار را تمام نکرده و به دور از گرمای تابستان ،رنگ زرد پاییز را به خود گرفته اند و صدای خش خش برگها زیر کفش هایتان دیگر مثل پاییز گوش نواز نیست بلکه برای دوستداران محیط زیست آزار دهنده و نگران کننده است .
جناب شهردار کلاهتان را بالاتر بگذارید و عملکرد شهرداران مناطق و نواحی تان را از زبان مردم مورد ارزیابی قرار دهید .
مردمی که این روزها در برخی محلات امیدشان از عوامل شما ناامید شده و همچون کشاورزی که کشت دیم کرده چشم به آسمان دوخته اند بلکه آسمان و ابرهای سخاوتمندش فضای سبز تشنه شان را سیراب کند.
اگر پای حرف های مردم این منطقه بنشنید،قطعا می گویند که چگونه از مدیران شما قطع امید کرده و در حد توان و امکانات و استفاده از منابع مالی شخصی در تلاش برای احیای محیط سبز زندگیشان هستند.
به عنوان نمونه شهرک صدرا یا جهادگران که نزدیک به ۲۰ سال پیش توسط سنگرسازان بی سنگر جهاد کشاورزی بنا شد.
شهرکی که تا سالیانی نه چندان دور به عنوان نگین منطقه از آن یاد میشد.
فضای سبز هکتاری این شهرک پس از تحویل به شهرداری در سالهای گذشته تا کنون مدیران مختلفی به خود دیده است. امروز که این متن را نگارش می کنم درختان و گونه‌های مختلف درختی بر اثر عدم رسیدگی و بی‌آبی در حال خزان هستند و در این بین چمن های مخملی آثار چندانی از خود به جای ندارند .
مردم، خود جوش با آب شرب منازلشان فضای سبز را آبیاری میکنند و یا حتی درختان را هرس می کنند. از راه محبت اما گاهاً پر خطر و آسیب زا!
مجموعاً تلاش میکنند بخش کوچکی از کم لطفی های بزرگ مسئولان را جبران کنند .اما کافی نیست و تنها سهم کوچکی در برابر مساحت کلان این قطعه از فضای سبز منطقه را به خود اختصاص می دهند.
کمی آن طرف تر به سمت شهرک عقاب برویم یا آفتاب ۲۲ دیگر محله ها می‌توان به راحتی این کمبودها را احساس کرد.
شهرک عقاب فضای سبز ندارد و در واقع در آن ایجاد نشده است آنچه هم که هست در حال خشک شدن است .
برخی مردم میگویند چگونه است اگرشهروندی درخت خشک شده مخاطره‌آمیز را بعد از بارها اطلاع رسانی و عدم حصول نتیجه حتی هرس کنند،سریعا عوامل شهرداری حضور پیدا میکنند و جریمه های سنگین گریبانگیر شهروند می شود!!!
اما قصور شهرداری در رسیدگی به حجم کلان درختان فضای سبز که موجب از بین رفتن تدریجی ده ها و صدها درخت می‌شود قابل رسیدگی نیست؟

حال با دیدن و شنیدن این حجم از عدم توانایی یا مدیریت در حفظ فضای سبز چندین ساله گوشه و کنار منطقه ۲۲ توسط شهرداری، جای تعجب و سوال است چگونه این تفاهم نامه برای مدیریت و نگهداری ۸۷۰ هکتار دیگر امضا می شود.
چرا منابع و توان مدیریتی تنها در اطراف دریاچه تجمیع می‌شود؟
آیا مردم محله های دیگر شهروند محسوب نمیشوند؟ مالیات پرداخت نمی کنند ؟
لایق خدمت رسانی مناسب نیستند ؟
مشکلات منطقه ۲۲ در فضای سبز خلاصه نمی شود.مشکلات عدیده ای وجود دارد که در مجال این نوشتار نیست.
مشکلاتی که در برخی محلات و نواحی بر خلاف نام و نشان آن که بزرگ ترین منطقه شهری تهران محسوب شده و قطب گردشگری و به نوعی درآمدزا برای شهرداری مرکز محسوب می شود، کمی از روستاهای دورافتاده کشور عزیزمان ندارد.
شهردار محترم کلاهتان را بالاتر بگذارید و ببینید و تدبیری بیندیشید تا مدیران تان به جای وعده ها و شعارهایی همچون نهضت درختکاری برای بوستان چیتگر نگاهی به پشت سر کنند و کم و کاستی های بدیهی را جبران نمایند.
جلب رضایت شهروندان ساکن منطقه اولویت دارد به توسعه گردشگری که در آن حقوق اولیه شهروندی ساکنین دیده نشود.
امید آن که تغییرات مثبت را مردم به زودی لمس و مشاهده کنند.

نویسنده: وحید ملک، مدیر مسول روزنامه روزگار