جمله معروفی از سوی دکتر حسن روحانی در جریان مناظرات انتخاباتی مطرح شد. این جمله اشاره به تاثیرات منفی تحریمها بر شاخص امید عمومی داشت. حسن روحانی در آن زمان با درک درست از دغدغه عمومی کلیدواژه ای را به کار برد که رمز پیروزی انتخاباتی اش بود.او از گشایش هسته ای گفت و تاکید کرد از فناوری هسته ای بومی خودمان حراست می کنیم و در عین حال زندگی مردم را رونق می دهیم. او دغدغههای دیگری هم که داشت که برخی از آنها تحقق یافت اما برخی دیگر به موانع برخورد کرد.روحانی قول بازگشایی خانه سینما را داد و با تاکید برگشایش فرهنگی، وزیری معتدل را برای حوزه فرهنگ به مجلس معرفی کرد اما برخوردها با برنامههای دولت چندان مهربانانه نبوده است.
گویا برخی شادمانی مردم ایران ازعمل کردن روحانی به بخشی از وعدههای انتخاباتی خود را خوش ندانستند و در مقابل اراده عمومی ایستاده اند. این افراد همیشه از خواست ملت می گویند و لزوم توجه به آن اما آنچنان که باید در مقام عمل آن را جدی نمی گیرند و به همین ترتیب حتی در مقابل توصیههای مقام معظم رهبری نیز می ایستند که همواره از لزوم تزریق نشاط به جامعه گفته اند.به واقع اگر قرار است برخی از مسئولان تنها در حرف به ملت توجه کنند اما پای عمل که پیش آید به دنبال خواست حزبی و سیاسی خود بروند و آنچه در تضاد منافع عمومی است در راستای منافع ملی تعریف کنند نقض غرضی بر جایگاهی کرده اند که به پشتوانه آرای عمومی به دست آورده اند.
حال این سوال را می توان مطرح کرد که آیا برخی افرادی که این روزها دم از منافع ملی می زنند و بر لزوم حراست از حق هسته ای ایران بدون در نظر گرفتن واقعیتهای موجود پافشاری می کنند از آسیبهای این رویکرد در سالهای گذشته بی خبرند؟
آیا بی خبرند از خانههایی که مدتهاست سفرههایشان رنگ طعام مناسب به خود ندیده است؟ آیا این افراد هنوز این باور را دارند که تحریمها تاثیری بر زندگی مردم نداشته است؟
مردم ایران این روزها امیدوار و چشم به راه لغو تحریمهایند و برخی در همان حال سودای حفظ قدرت و جایگاه سیاسی خود را دارند و با این رفتارها خانه امید ملت را نشانه رفته اند. اینجاست که باید به متر مردمداری در سیره امیرمومنان علی(ع) توجه داشته باشیم.
مردمی بودن امیرمومنان علی(ع) و تلاشش در استقرار عدالت بود که آوازه او را در گوش قرنها و اعصار پیچاند. متر اوست که ارزش یک سیاستمدار را مشخص می کند.
به راستی چگونه اند این افراد در اکنونی که چرخهای تحریم استخوانهای نحیف درآمد خانوارهای ایرانی را شکانده است اما هنوز بر موضعی ایستاده اند که دغدغه رعایت حال عموم و پیروی از نگاه مقام عظمای ولایت در آن قابل ادراک نیست.
دریغا در حالی باشیم و باشند که خداوند از ما و آنها راضی نباشد به دلیل آنچه باعث نارضایتی بندگانش شده است. کاش همگیمان در حالی باشیم که اگر قرار بود آخرین جمله خود را بگوییم ذکر رستگاریمان باشد تا در آسمان بپیچد و در سینه تاریخ ثبت شود به همان گونه که تقدیر علی بود.