خداداد ابراهیمی
روزنامه نگار
"هیس دخترها فریاد نمی زنند" عنوان فیلمی سینمایی ست که سال 92 به همت پوران درخشنده کارگردان متعهدو متهور ایرانی، بی اعتنا به منتقدان سطحی نگر، ساخته شد و با اقبال واستقبال کم نظیر مردم مواجه گردید فیلمی که نه تنها،به گیشه بلکه به اندیشه، رونق بخشید وبه مردم و مسئولان هشداری تکان دهنده داد. این فیلم دربارهٔ آزار جنسی کودکان و تعرض به اطفال خردسال بود.سوژه ی اجتماعی فیلم چنان متعالی و هنری بود که با اقبال وتمجید نشریه معتبر " ورایتی "ایالات متحده آمریکا مواجه شد.نگاه ژرف و مسئولانه به یکی از آسیب های اجتماعی و آگاه سازی خانواده ها وهشدار به والدین فرزندان خردسال خصوصا دختربچه ها دربرابر آزارهای پنهان بیماران جنسی رها شده در جامعه، مرکز ثقل فیلمنامه فیلم مذکور بود.دراین فیلم زندگی" شیرین" هشت‌ساله، وقتی تلخ و دردناک می شود که مورد آزار جنسی مردی از نزدیکان قرار می‌گیرد. آنچه این زخم را عمیق‌تر می‌کند و واقعه را به فاجعه ختم می‌سازد، این است که دخترک هیچ‌کس را نمی‌یابد تا دردش را با او در میان بگذارد و حرفش را باور کند. شیرین که در کودکی مورد اذیت و آزار قرار گرفته به حدی از این اتفاق دچار وحشت و ترس شده که حتی در بزرگسالی نیز این ترس و خاطره بد در ذهنش باقی می ماند. حالا که او دختر بزرگی شده و دوبار هم تا آستانه ازدواج رفته، فاجعه ای به بار می آورد که ریشه در ترس او در اتفاقات دوران کودکی اش دارد.کابوس وحشتناک این واقعه سیاه مدام شیرین 8ساله را رنج می دهد تاجایی که در دادگاه ودربرابر قتلی که مرتکب شده انگیزه دفاع ازخود را ندارد چرا که خودش را یک مُرده می پندار؛
« از کی دفاع کنم؟ از یه جسد! ، من مُردم، من تو 8 سالگی مُردم چون کسی نبود حرفامو بشنوه...
باجُستاری در آسیب های اجتماعی، فیلم هایی ازاین دست نشان می دهد که سینمای اجتماعی یکی از موثرترین ابزارهای پیشگیری از آسیب های اجتماعی و ارتقای هوش جامعه دربرابر این نوع آسیب هاست.
اخیرا در شبکه های موبایلی عکس دختری هفت ساله به نام "آتنا " منتشر شد. این دختر گم شده بود و علاوه بر شهرپارس آباد مُغان، مردم سراسر کشور سوگوارش شدند. بالاخره قطعات جسدش پیدا شد آن‌هم نزدیک خانه‌ای که پدر آتنا درآنجا دستفروشی می‌کرد و آوای شوم جنایت از مغازه‌ای که زمان تشنگی از آن‌جا آب می‌خورد به گوش می رسید.
واکنش‌های هیجانی به ماجرا متفاوت بود، از به آتش کشیدن مغازه قاتل تا سرودن شعر و کلیپ برای آتنایی که معصومانه از دست رفته بود.نظربه این نوع جنایات و آزارهای جنسی که گسترش خشونت را در جامعه نشان می دهد نظیر تجاوز به یک دختر افغانی، مُثله کردن ختری 7 ساله و صدها پسربچه و دختر خردسال، وقت آن است که مسولان ذیربط با اقدامات پیشگیرانه و قانونی از تکرار چنین فجایعی ممانعت کنند وبا ارائه لایحه تأمین امنیت زنان و کودکان در برابر خشونت، آگاهی بخشی به خانواده ها، مدد گرفتن از تمام ظرفیت های فرهنگی، رسانه ا ی و روانشناسی ، تمهید راهبردهای علمی و مشاوره ای و.... جامعه را از تکرار چنین خشونت هایی نجات دهند.و درراستای ارتقای سلامت اخلاقی و بهداشت روانی مردم ، کارآمد و مطلوب عمل نمایند.وقت آن است که والدین بپذیرند که نباید آسیب های اجتماعی را کتمان کرد بلکه باید با اظهار و مشاوره های خانوادگی و تخصصی به نحو مطلوب به آرامش و امنیت کودکان و قربانیان آزارهای جنسی نائل آمد.دراین راستا از سوی نهادهای مربوطه و کارشناسان تربیتی توصیه ها و هشدارهای اثرگذاری ارائه شده است که عمل به آن ها می تواند از بسیاری از آسیب های اجتماعی نظیر کودک آزاری پیشگیری نماید:
"به اعتقاد اغلب کارشناسان و روانشناسان بسیاری از افرادی که دست به سوء استفاده جنسی می زنند معمولاً از آشنایان کودک هستند.
به بچه ها آموزش ندهید که اقوام و یا بستگان را ببوسند و آنها در آغوش بگیرند. اجازه دهید محبت و علاقه خود را آن طور که می خواهند به دیگران نشان دهند. به کودکان آموزش های ابتدایی جنسی را یاد بدهید. اگر والدین در مورد بازگو کردن مسائل خاص با کودک خود راحت نیستند می توانند از یک متخصص و یا یک مشاور کمک بگیرند. با فرزندان خود ارتباط دوستانه تنگاتنگی برقرار کنید. آنها را تشویق کنید که در مورد ندانسته های خود از شما سؤال بپرسند و تجربیات خود را با شما در میان بگذارند. بالا بردن مهارت های اجتماعی کودکان درعدم قبول دعوت بیگانگان و آموختن روش های سوء استفاده ازآن هاو...
پدر، مادر ! ما مقصریم. ما مقصریم و فرهنگ غلطی که درتربیت و پرورش روح وجان فرزندانمان انتخاب کرده بودیم، روشی که راه نبود بلکه بیراهه بود. پذیرش آن فرهنگ غلطی بود که سبک زندگی مارا تغییر داد فرهنگی که از کودکی در گوش تمام زنان و دخترکان این سرزمین زمزمه شد: «هیس! دختران فریاد نمی‌زنند.»
روزنامه نگار
"هیس دخترها فریاد نمی زنند" عنوان فیلمی سینمایی ست که سال 92 به همت پوران درخشنده کارگردان متعهدو متهور ایرانی، بی اعتنا به منتقدان سطحی نگر، ساخته شد و با اقبال واستقبال کم نظیر مردم مواجه گردید فیلمی که نه تنها،به گیشه بلکه به اندیشه، رونق بخشید وبه مردم و مسئولان هشداری تکان دهنده داد. این فیلم دربارهٔ آزار جنسی کودکان و تعرض به اطفال خردسال بود.سوژه ی اجتماعی فیلم چنان متعالی و هنری بود که با اقبال وتمجید نشریه معتبر " ورایتی "ایالات متحده آمریکا مواجه شد.نگاه ژرف و مسئولانه به یکی از آسیب های اجتماعی و آگاه سازی خانواده ها وهشدار به والدین فرزندان خردسال خصوصا دختربچه ها دربرابر آزارهای پنهان بیماران جنسی رها شده در جامعه، مرکز ثقل فیلمنامه فیلم مذکور بود.دراین فیلم زندگی" شیرین" هشت‌ساله، وقتی تلخ و دردناک می شود که مورد آزار جنسی مردی از نزدیکان قرار می‌گیرد. آنچه این زخم را عمیق‌تر می‌کند و واقعه را به فاجعه ختم می‌سازد، این است که دخترک هیچ‌کس را نمی‌یابد تا دردش را با او در میان بگذارد و حرفش را باور کند. شیرین که در کودکی مورد اذیت و آزار قرار گرفته به حدی از این اتفاق دچار وحشت و ترس شده که حتی در بزرگسالی نیز این ترس و خاطره بد در ذهنش باقی می ماند. حالا که او دختر بزرگی شده و دوبار هم تا آستانه ازدواج رفته، فاجعه ای به بار می آورد که ریشه در ترس او در اتفاقات دوران کودکی اش دارد.کابوس وحشتناک این واقعه سیاه مدام شیرین 8ساله را رنج می دهد تاجایی که در دادگاه ودربرابر قتلی که مرتکب شده انگیزه دفاع ازخود را ندارد چرا که خودش را یک مُرده می پندار؛
« از کی دفاع کنم؟ از یه جسد! ، من مُردم، من تو 8 سالگی مُردم چون کسی نبود حرفامو بشنوه...
باجُستاری در آسیب های اجتماعی، فیلم هایی ازاین دست نشان می دهد که سینمای اجتماعی یکی از موثرترین ابزارهای پیشگیری از آسیب های اجتماعی و ارتقای هوش جامعه دربرابر این نوع آسیب هاست.
اخیرا در شبکه های موبایلی عکس دختری هفت ساله به نام "آتنا " منتشر شد. این دختر گم شده بود و علاوه بر شهرپارس آباد مُغان، مردم سراسر کشور سوگوارش شدند. بالاخره قطعات جسدش پیدا شد آن‌هم نزدیک خانه‌ای که پدر آتنا درآنجا دستفروشی می‌کرد و آوای شوم جنایت از مغازه‌ای که زمان تشنگی از آن‌جا آب می‌خورد به گوش می رسید.
واکنش‌های هیجانی به ماجرا متفاوت بود، از به آتش کشیدن مغازه قاتل تا سرودن شعر و کلیپ برای آتنایی که معصومانه از دست رفته بود.نظربه این نوع جنایات و آزارهای جنسی که گسترش خشونت را در جامعه نشان می دهد نظیر تجاوز به یک دختر افغانی، مُثله کردن ختری 7 ساله و صدها پسربچه و دختر خردسال، وقت آن است که مسولان ذیربط با اقدامات پیشگیرانه و قانونی از تکرار چنین فجایعی ممانعت کنند وبا ارائه لایحه تأمین امنیت زنان و کودکان در برابر خشونت، آگاهی بخشی به خانواده ها، مدد گرفتن از تمام ظرفیت های فرهنگی، رسانه ا ی و روانشناسی ، تمهید راهبردهای علمی و مشاوره ای و.... جامعه را از تکرار چنین خشونت هایی نجات دهند.و درراستای ارتقای سلامت اخلاقی و بهداشت روانی مردم ، کارآمد و مطلوب عمل نمایند.وقت آن است که والدین بپذیرند که نباید آسیب های اجتماعی را کتمان کرد بلکه باید با اظهار و مشاوره های خانوادگی و تخصصی به نحو مطلوب به آرامش و امنیت کودکان و قربانیان آزارهای جنسی نائل آمد.دراین راستا از سوی نهادهای مربوطه و کارشناسان تربیتی توصیه ها و هشدارهای اثرگذاری ارائه شده است که عمل به آن ها می تواند از بسیاری از آسیب های اجتماعی نظیر کودک آزاری پیشگیری نماید:
"به اعتقاد اغلب کارشناسان و روانشناسان بسیاری از افرادی که دست به سوء استفاده جنسی می زنند معمولاً از آشنایان کودک هستند.
به بچه ها آموزش ندهید که اقوام و یا بستگان را ببوسند و آنها در آغوش بگیرند. اجازه دهید محبت و علاقه خود را آن طور که می خواهند به دیگران نشان دهند. به کودکان آموزش های ابتدایی جنسی را یاد بدهید. اگر والدین در مورد بازگو کردن مسائل خاص با کودک خود راحت نیستند می توانند از یک متخصص و یا یک مشاور کمک بگیرند. با فرزندان خود ارتباط دوستانه تنگاتنگی برقرار کنید. آنها را تشویق کنید که در مورد ندانسته های خود از شما سؤال بپرسند و تجربیات خود را با شما در میان بگذارند. بالا بردن مهارت های اجتماعی کودکان درعدم قبول دعوت بیگانگان و آموختن روش های سوء استفاده ازآن هاو...
پدر، مادر ! ما مقصریم. ما مقصریم و فرهنگ غلطی که درتربیت و پرورش روح وجان فرزندانمان انتخاب کرده بودیم، روشی که راه نبود بلکه بیراهه بود. پذیرش آن فرهنگ غلطی بود که سبک زندگی مارا تغییر داد فرهنگی که از کودکی در گوش تمام زنان و دخترکان این سرزمین زمزمه شد: «هیس! دختران فریاد نمی‌زنند.»
آخرین اخبار
پرطرفدارترین عناوین