پیام عابدی
abedi.payam@gmail.com
اعلام رقمی به عنوان «خط فقر ملی» در ذات خود نمی‌تواند عمل بدی باشد؛ اما باید با واقعیت‌های معیشتی خانوارهای ایرانی هماهنگی داشته باشد، تا این امر به ذهن متبادر نشود که از اعلام آن احتمالا اهدف دیگری دنبال می‌شود.
در روزهای گذشته «احمد میدری» معاون رفاه وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی رقم 700 هزار تومان را به عنوان خط فقر ملی اعلام کرد و گفت که دولت از خانوارهایی با کمتر از این سطح درآمدی حمایت مالی می‌کند.
این که دولت تصمیم به حمایت از «فرودستان» یا همان مستضفعان جامعه (در گفتمان مرسوم جمهوری اسلامی ایران) گرفته است، امر مبارکی است؛ اما سیاست‌گذاری در حوزه فقرزدایی نباید به گونه‌ای انجام شود، که برای سایر احاد جامعه نگرانی ایجاد کند.
میدری زمانی خط فقر ملی را اعلام می‌کند که گفت‌و‌گوهای سه جانبه بر سر تعیین حداقل مزد بر مبنای نرخ سبد معیشت خانوارهای کارگری و تورم اعلامی موضوع تبصره 1 و 2 ماده 41 قانون کار در جریان است و قطعا رقم 700 هزار تومانی مدنظروی به مذاکرات و توقعات از مزد آسیب می‌زند و آن را خدشه دار می‌کند.
لازم به ذکر است که سال گذشته سبد معیشت خانوارهای کارگری 2 میلیون 498 هزار تومان اعلام شد که با بروزرسانی آن در سال 96، قطعا این رقم افزایش می‌یابد و واقعی می‌شود.
دولت اگر می‌خواهد کمکی هم بکند نیاز نیست که 700 هزار تومان را به عنوان رقم خط فقرملی اعلام کند؛ چرا که حتی خانوارهایی که زیر 700 هزار تومان درآمد دارند و دولت می‌خواهد به آنها کمک کند، می‌دانند که در شهرهای بزرگ نمی‌توان با کمتر از 3 میلیون تومان درآمد زندگی کرد.
از طرفی جامعه هدف دولت جز مزدبگیران کم درآمد هستند و انتظار دارند که حداقل مزد به گونه‌ای تعیین شود که دخل و خرجشان متناسب شود. آنها نمی‌خواهند که ماه به ماه منتظر کمک‌های دولت بمانند؛ کمک‌هایی که پشت آن سیاست واحدی حتی در بدنه دولت ندارد و مشخص نیست که دولت سیزدهم (فارغ از شعارهای انتخاباتی و نحله فکری در حوزه اقتصاد) هچنان به آن ادامه دهد.
