حسین خدنگ
روزنامه نگار
اتوبوس های بی آر تی در سال های اخیر به یکی از نمادهای تهران تبدیل شده اند و روزانه بخش فراوانی از جمعیت چند میلیونی تهران را در خطوط 10 گانه جا به جا می کنند. این طرح که از نیمه دهه هشتاد به عنوان طرحی برای کاهش ترافیک و جایگزینی سیستم سنتی اتوبوس های تهران به کار گرفته شد قرار بود تجربه سفری سریع، آسان و راحت را به مسافران هدیه کند.
متاسفانه با گذشت بیش از 10 سال هنوز هم مسافران بی آر تی با چالش ها و مشکلات بسیار دست به گریبان هستند. چالش هایی از جمله کمبود اتوبوس ها و ازدحام مسافران؛ وضعیت نامناسب ایستگاه ها، گرانی بلیط ، کثیفی و مستهلک بودن صندلی ها که البته به خاطر شلوغی همیشگی دست کمتر مسافری بهشان می رسد.
این در حالی است که برای همین سیستم فشل حمل و نقل عمومی هر مسافر بدون توجه به مسافت پیموده شده و خدمات و نشستن یا ایستادن در طول سفر باید مبلغی مشخص و البته به نسبت گران بپردازد.
هر سال تابستان که از راه می رسد علاوه بر این مشکلات گرمای کلافه کننده اتوبوس و خرابی بسیاری از سیستم های خنک کننده سبب می شود تا تردد با اتوبوس های بی ار تی به تجربه ای تلخ و ناخوشایند تبدیل شود. تجربه ای که به جرات می توان گفت در شان هیچ شهروندی نیست و نباید با کسی که به خاطر کمک به کاهش بار ترافیکی این وسیله را برای تردد انتخاب کرده اینگونه برخورد شود.
تجربه موفق بسیاری از کشورهای توسعه یافته نشان داده برای ترویج فرهنگ استفاده از حمل و نقل عمومی و به خاطر تشویق دیگران این سامانه باید از منظم ترین، تمیزترین و ارزان ترین انتخاب های یک شهروند برای حمل و نقل باشد اما متاسفانه در ایران بعد از راه اندازی بیش از 10 خط در مناطق مختلف تهران هنوز هم بی نظمی در تردد اتوبوس ها و پر بودن ظرفیت اتوبوس ها بخش زیادی از وقت مسافران را تلف می کند و آنان مجبورند به خاطر کمبود اتوبوس همیشه بیش از ظرفیت و به شکلی دردناک و ناخوشایند خود را در داخل اتوبوس جا کرده و خرابی کولر و احتمال افتادن در دام جیب بری و هر سختی را به جان بخرند.
برای درک این وضعیت بغرنج کافیست مسئولان نه به شکل نمادین بلکه به صورت واقعی یک روز از این سامانه برای سفر درون شهری استفاده کنند و مصائب مسافران کلافه را ببینند. بی شک افزایش اتوبوس های هر خط و نظارت بر زمان بندی و کیفیت خودرو کمترین وظیفه متولیان این سامانه است که در برابر هزینه و وقت شهروندان و حقوق آن ها مسئولند. مسئولان محترم باید بدانند انتخاب های افراد گاهی فقط از سر ناچاری است و اعتراض نکردن به وضعیت موجود به معنای رضایت و خوب بودن شرایط نیست.
