گروه صنعت و تجارت:صحبت از خودروی برقی در دنیا موضوع جدیدی نیست و دهه ها از زمان ساخت و استفاده این نوع خودروها می گذرد و همچنان در حال گسترش و تولید است، به طوری که گفته می شود که برنامه دنیا تا سال 2030 عبور از خودروهای بنزینی و ساخت خودروهای تمام برقی است.
به گزارش تجارت،حتی خودروهای برقی در ایران هم سابقه تولید دارند و از دهه 70 این موضوع در کشور دنبال می شود و خودروسازان داخلی اقدام به برقی سازی برخی محصولات شان کرده اند. اما با وجود این حدود یک سال است که عبارت خودرو برقی در ایران ترند شده و به نقل محافل رسانه ای و کارشناسان حوزه صنعت و بازار خودرو تبدیل شده است.
کم کم به خرداد ماه و یک سالگی رای اعتماد نمایندگان مجلس به عباس علی آبادی برای حضور در وزارت صنعت، معدن و تجارت می رسیم، بعد از نوسانات بازار خودرو و حواشی که حضور رضا فاطمی امین در وزارت صنعت داشت، همه منتظر بودند تا وزیر تازه نفس روی معضلات صنعت خودرو متمرکز شود و همچنین چاره ای بر بازار آشفته خودرو پیدا کند، اما او کارشناسان و افکار عمومی را شگفت زده کرد و به تبیین مواضع خود در مورد رویکرد جدیدش یعنی خودروهای برقی پرداخت. با وجود اصرار وزیر صنعت بر پروژه برقی سازی خودروها در ایران، عمده کارشناسان حوزه صنعت خودرو با او مخالف هستند و طی یک سال گذشته ضعف های این طرح را گوشزد کرده اند، با این حال این عضو کابینه همچنان تاکید بر مواضع خود دارد و این پروژه را با جدیت دنبال می کند. برخی موارد بیش از هر چیز در مخالفت با پروژه برقی سازی خودروها در ایران مطرح می شود، اول این که کارشناسان می گویند زیرساخت های استفاده از این خودروها اعم از ایستگاه های شارژ و همچنین نیروهای آموزش دیده برای این کار در کشور وجود ندارد. موضوع دوم این که عموما خودروهای برقی از خودروهای بنزینی گران قیمت تر هستند و در این بین کدام مشتری حاضر خواهد بود که خودروی برقی بخرد، آن هم در ایران که با تورم حدود 40 درصدی افراد از خرید خودروی معمولی و یا تعویض خودروی قدیمی خود عاجز شده اند. ضمن این که برخی می گویند ارزان بودن بنزین در ایران سبب می شود کسی سراغ خودروهای برقی نرود. دلیل سومی هم که برای مخالفت مطرح می شود این است که ما آنچنان که باید توانایی تولید انبوه خودروی برقی را در کشور نداریم و برای این کار یا باید چند سال منتظر بمانیم تا خودروسازان داخلی موفق به این کار شوند و یا این که واردات کنیم. بحث واردات هم با موضوع خروج ارز گره خورده و در شرایط فعلی که کشور دچار کمبود و تنگنای ارزی است مخالفان خود را دارد و همین الان هم تخصیص ارز برای واردات خودروهای معمولی توسط بانک مرکزی با اما و اگرهایی مواجه است. ضمن این که کشور در شرایط تحریم است و امکان واردات آزادانه خودرو از هر شرکت و برند معتبری را ندارد و ناچار است باز هم به کشور چین اکتفا کند که این مورد هم انتقادات فراوانی به دنبال دارد و مورد پسند برخی سلایق نیست. موضوع بعدی و مهمی که در رابطه با بحث گسترش خودروهای برقی در ایران مطرح است این است که ما با معضل ناترازی برق مواجه و با حدود ۱۲ هزار مگاوات ناترازی برق در پیک مصرف در سال درگیر هستیم. سوالی که پیش می آید این است در شرایطی که ناترازی برق به قطع برق صنایع و منازل منجر می شود، چطور می توان برق مورد نیاز خودروهای برقی را فراهم کرد؟ همچنین ذکر این نکته نیز لازم است که وزارت نیرو به عنوان متولی صنعت برق در کشور هر چند به طور شفاف اعلام نمی کند، اما در خفا با برقی سازی خودروها مخالف است و پای کار و همراه وزارت صمت نیست. علاوه بر صحبت های کارشناسی که در مخالفت با برقی سازی خودروها مطرح می شود، میان مسئولان نیز مخالفت های صریحی با این پروژه دیده می شود. برای نمونه سمیه رفیعی، رئیس فراکسیون محیط زیست مجلس می گوید «چرا باید خودمان را وابسته به واردات خودروی برقی کنیم، تهران ظرفیت بارگزاری ایستگاه‌های شارژ خودروهای برقی را ندارد.» او همچنین گفته است که «در جلسه شورای عالی محیط زیست به وزیر نیرو گفتم چطور می‌خواهی برق خودروهای برقی را تامین کنی؟» این نماینده مجلس همچنین می گوید با این موضوع که مردم 4 یا 8 سال با شعار برقی سازی سرکار گذاشته شوند، مشکل دارم و آقای علی آبادی هم از مواضع ما خبر دارد. همچنین علی‌اصغر قائمی، عضو کمیسیون حمل و نقل شورای شهر تهران گفته است که «حتی یک خودروی برقی هم موفق به دریافت پلاک تاکسی نشده و فقط وعده ورود خودروی برقی داده شده و شواهد و گزارشی از عملکرد اجرایی وجود ندارد.» در نهایت این که با وجود همه ضعف هایی که این طرح دارد و تمام هشدارهایی که در این زمینه داده می شود، وزیر صمت توجهی به مخالفت ها ندارد و می گوید 5 سال مطالعه و کار کارشناسی پشت سر این ماجرا است و او تمام و کمال دنبال این موضوع است.
