تجارت آنلاین - سرویس انرژی: عراق قرارداد ۲۷ میلیارد دلاری با توتال امضا کرد؛ از این مبلغ ۳ میلیارد دلار صرف تزریق اب و بهبود استخراج نفت از میادین فعلی و ۲ میلیارد دلار صرف ساخت پالایشگاه گازی می شود همچنین این شرکت فرانسوی در میدان نفتی رتاوی در جنوب استان بصره عراق سرمایه‌گذاری کرده و تولید نفت این میدان را از ۸۵ هزار بشکه در روز به ۲۱۰ هزار بشکه در روز افزایش می دهد.
شرکت توتال انرژیز همچنین به عراق کمک می کند گاز استخراج شده همراه با نفت در چندین میدان نفتی در این منطقه را جمع‌آوری کند.
اما برای بررسی این قرارداد خالی از لطف نیست، باید قراردادهای پیشین شرکتهای خارجی در این کشور بررسی شده و مشخص شود چند قرارداد از آنها تا کنون اجرایی شده یا به انتها رسیده است.
به گزارش تجارت آنلاین؛ حافظه تاریخی ما می گوید بسیاری از قراردادهای قبلی از طرف شرکت پیمانکار نیمه رها شده‌اند مثل قراردادهای بزرگ با لوک‌ایل یا شل یا ...
با این حال عراق ظرفیت خود رااز ۲/۸ میلیون بشکه به ۵ میلیون رسانده و ما که ۴/۳میلیون ظرفیت داشتیم به کمتر از ۳/۸ میلیون بشکه تولید سقوط کردیم. آنها اما با وجود همه مشکلات و مسائل سیاسی و امنیتی حاکم بر آن کشور ظرفیت شان را دو برابر کردند و حالا هم مصر هستند، به هدف ۶ میلیون بشکه برسند و ما همچنان در اول راه بوده و با افت طبیعی میادین به عقب هم خواهیم رفت.
عراق توليد دوازده ميليون بشکه نفت را هدف گذاری کرده و نمی توان این واقعیت را کتمان کرد که باوجود مشکلات، ناآرامی و عدم برخورداری از منابعی که ایران از آن برخوردار است به ویژه متخصصان و پیمانکاران توانمند داخلی توانسته، از ایران در تولید نفت پیشی بگیرد آن هم ظرف حدود ۱۰ سال توسعه؛ لذا اگرچه در توفیق به اهدافش موفق نبوده و ۹ یا ۱۲ میلیون بشکه محقق نشده ولی در رقابت با ایران پیروز بوده و گوی سبقت را ربوده است.
از سوی دیگر تحرکات عراق در میزبانی مذاکرات و ارتباط با همسایگان سمت غربش نشان می‌دهد این موضوع در بعد امنیت منطقه‌ای برای ما ریسک دارد. اوج چنین ریسکی را در امارات و عربستان می‌بینیم که عملاً پیشتاز منطقه شده‌اند و گاهی رفتارهای نابخردانه سیاسی می‌کنند و عراق نیز کمابیش ممکن است همان ریسک را برای ما داشته باشد.
جای تاسف و نگرانی است که ایران در سرمایه‌گذاری از امارات و عربستان و عراق و کویت و عمان (یعنی همه!) عقب افتاده است. نکته دیگر اینکه اهداف ۹ میلیونی عراق همچون ۸میلیونی ایران تاکید بر یک پتانسیل مغفول ناشی از مسائل مدیریتی است و نه الزاماً یک برنامه عملیاتی که نشان می دهد چه توان عظیمی برای شکوفایی وجود دارد.
اما بحث قرارداد با توتال
بسیاری از کارشناسان معتقدند شرکتهای بزرگ نفتی برای ورود به کشورهای نفتخیز بزرگنمایی می‌کنند. همانگونه که در عراق شاهد ان هستیم مطرح کردن تولید ۱۲ میلیون بشکه در عراق؛ این در حالی است که خود عراقی ها بیشتر از ۶ یا ۷ میلیون بشکه تولید را قبول ندارند.
بنابر این رسیدن آنها به ۵ یا۶ میلیون و یا حتی بیشتر از ان درآینده نه چندان دور را نباید شکست از برنامه ها که باید موفقیت دانست. این در حالی است که عمده طرح ها در عراق عموما افزایش بازیافت است که با مشکلات فراوان ناشی از کمبود گاز و آب برای تزریق روبرو بوده و اصلا میادین آسانی نیستند.
در هر صورت به نظر می رسد باید قرارداد شرکتهای خارجی در عراق را به دو قسمت تقسیم کرد؛ قرارداد هایی که شکست خورده و قراردادهایی که موفق بودند و سپس برایند آنها را بررسی کرد. اما در حالت کلی باید گفت که توسعه میادین و پالایشگاه ها در عراق همه با سرمایه گذاری خارجی صورت گرفته.
با اینکه عراقی ها مشکل کمبود گاز برای تزریق در عموم میدانهای مورد نظر و میدانهای بزرگی چون رمیله که قرار بود از ۸۰۰ هزار به ۲/۸ میلیون بشکه برسد را دارند اما آنها معتقدند با تزریق آب این مشکل را بر طرف می کنند به این نحو که قرار است از خلیج فارس آب بیاورند؛ همان کاری که قرار بود ما برای میدان نفتی آزادگان انجام دهیم.
اما ایا این دست از قراردادها در کشور ما هم جوابگو است؟ پاسخ کارشناسان این است: ما در ایران اصلاً اعتقادی به افزایش تولید نداریم بنابر این اصولاً رفتن به سمت این نوع قراردادها از همان ابتدا با مشکل رو برو می شود؛ اینکه در هر قراردادی از طرف ایران نقاط ضعف،مشکل و ابهام وجود دارد حرف تازه‌ای نیست؛ ما همه اطلاعات مخزن را با تقریب می‌گوئیم و صدها پارامتر نا معین و یا نا ممکن داریم و …
