روزنامه «تلگراف» انگلیس در مقاله ای به قلم «لیم هالیگان» با گریزی به انتخابات هفتم اسفندماه دو مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری جمهوری اسلامی ایران نوشت: تهران به عنوان آخرین بازار در حال ظهور جهان، برای توسعه اقتصادی خیز برداشته است.
به گزارش این روزنامه، بتازگی جهت وزش بادهای
ژئوپلیتیکی (جغرافیای سیاسی) آغاز به تغییر کرده است. کمتر از یک سال پیش،
پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل شامل انگلیس، آمریکا، چین، روسیه و
فرانسه به همراه آلمان با بازگرداندن ایران به جامعه جهانی موافقت کردند.
اواسط دی ماه نیز آژانس بین المللی انرژی اتمی تایید کرد ایران به تعهد خود
برای محدودسازی برنامه هسته ای این کشور عمل کرده است.
اکنون که ایران می تواند نفت خود را در بازارهای جهانی بفروشد و آماده می شود بار دیگر به شبکه بین المللی نقل و انتقال پرداخت ها یا سوئیفت بپیوندد، منافع تجاری در ایران افزایش یافته است.
ایجاد روابط دوستانه غرب با تهران از اواسط سال 2013 میلادی (1392 خورشیدی) آغاز شد که «حسن روحانی» از سوی مردم به ریاست جمهوری انتخاب شد.
وی در نشست داووس در اوایل سال 2014 میلادی گفت: کشور ما هرگز به دنبال ساخت سلاح هسته ای نبوده است و فقط فناوری های صلح آمیز می خواهد.
وی اعلام کرد «درهای ایران برای کسب و کار باز است» و تاکید کرد در سه دهه آینده ایران می تواند یکی از 10 کشور برتر جهان به لحاظ اقتصادی باشد.
شاید با انتخابات تازه ایران (انتخابات پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری و دهمین دوره مجلس شورای اسلامی) خوشبینی ها در مورد ایران بیشتر هم شده باشد اما رسانه های غربی روی «دونالد ترامپ» (نامزد جمهوری خواه ریاست جمهوری آمریکا) و کشمکش های کنارکشی انگلیس از منطقه یورو تمرکز کرده بودند و اهمیت این موضوع آنقدرها درک نشد.
«مارتین سورل» مدیر بلندپایه اجرایی شرکت بین المللی تبلیغاتی «دبلیو.پی.پی»- یکی از شرکت هایی که در تحلیل هایی را سطح کلان ارائه می کند- به روزنامه تلگراف گفت: ایران یکی از آخرین بازارهای باقیمانده جهان است که فرصت های بسیار زیادی در آن وجود دارد.
وی افزود: ایران کشوری با منابع طبیعی زیاد و 81 میلیون جمعیت تحصیلکرده است که باید در زمره بازارهای بسیار هیجان انگیز در حال ظهور جهان طبقه بندی شود.
سورل گفت: من بتازگی در ایران بودم و از نزدیک شاهد برگزاری انتخابات و شماری از گردهمایی ها با رهبران مالی و تجاری این کشور بودم.
به نوشته تلگراف، در انتخابات هفتم اسفندماه اصلاح طلبان مورد حمایت روحانی یک سوم صندلی های مجلس شورای اسلامی را به دست آوردند. اکنون، اصلاح طلبان و محافظه کاران عملگرای میانه رو، بیشتر 290 صندلی این مجلس را در اختیار دارند.
در آستانه انتخابات، بسیاری از نامزدهای اصلاح طلب برای تامین اصول انزواطلبان، رد صلاحیت شدند اما «ائتلاف امید» روحانی بسیار خوب جواب داد و نشان داد بیشتر رای دهندگان (که 76 درصد واجدان شرایط شرکت در انتخابات را تشکیل می دادند) برجام (برنامه جامع اقدام مشترک) و پیوستن به جامعه جهانی را بهترین راه ایجاد منافع اقتصادی و اجتماعی در جامعه می دانند.
این نتیجه بویژه در تهران که در آن نامزدهای اصلاح طلب و اعتدالیون همه 30 صندلی مجلس شورای اسلامی و 15 صندلی از 16 صندلی مجلس خبرگان را تصاحب کردند، بخوبی نمایان بود.
این برای روحانی که انتظار می رود برای بار دوم در انتخابات ریاست جمهوری سال 2017 میلادی (1396 خورشیدی) نیز نامزد شود، نشانه خوبی است.
مدیر بلندپایه اجرایی شرکت بین المللی تبلیغاتی «دبلیو.پی.پی» در سفر به ایران از بازار سهام تهران (بازاری با 100 میلیارد دلار سرمایه در گردش)، شرکت های برتر تامین کنندگان اینترنت و شهرهای قدیمی قم و کاشان (که یکی از قدیمی ترین سکونتگاه های بشر محسوب می شوند و قدمت آنها به چهار هزار سال پیش از میلاد مسیح بر می گردد، دیدن کرد.
سورل یافته های خود از این سفر را چنین شرح داد: نخست اینکه، با وجود همه پلیدی هایی که به ایران نسبت داده می شود، این کشور شهروندان باهوش و مهمان نواز کم ندارد.
دوم، در حالی که بدهی ملی ایران کمتر از 10 درصد تولید ناخالص داخلی این کشور است و نسبت جمعیت تحصیلکرده به کل جمعیت این کشور بیش از 50 درصد است (یعنی بیش از بسیاری از کشورهای غربی)، سطح دستمزدها در آن بسیار پایین و قابل مقایسه با ویتنام است.
سوم، ایران برای ایفای نقش سنتی خود به عنوان قطب تجاری منطقه، در بهترین مکان قرار دارد.
چهارم، ایران که از پرو و آفریقای جنوبی بزرگ تر است و جمعیتی با چندین زبان مختلف دارد، دروازه طبیعی بازارهای منطقه ای است. در حقیقت ایران یک راه ترانزیت منطقه ای میان اروپا و چین و بخش بسیار مهم جاده ابریشم به شمار می رود.
به نوشته روزنامه تلگراف، با وجود همه اقدام های روحانی، اصلاحات واقعی اقتصادی سخت خواهد بود. یک دهه تحریم موجب اتخاذ سیاست های زودگذر زیادی شده و به سود کسانی بوده است که کمتر به تجارت مشروع و درست گرایش داشته اند.
حتی اگر روحانی بخت ایجاد پیشرفت های چشمگیر اقتصادی را داشته باشد، ممکن است در مقایسه با چین، علاقه کمتری به همکاری با غرب داشته باشد. چین تاکنون مهمترین شریک تجاری ایران بوده است.
در دیدار ماه ژانویه «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین از تهران، دو کشور با افزایش سطح تجارت دوجانبه به 600 میلیارد دلار در 10 سال آینده موافقت کردند.
به نوشته این رسانه انگلیسی، اگر سیاست اجازه دهد، پتانسیل اقتصادی ایران حیرت آور است. آینده این کشور بستگی به این دارد که چگونه از موهبت های عظیم خدادادی آن بویژه نفت و گاز استفاده شود.
ذخایر تایید شده گاز طبیعی ایران که بالغ بر 33 هزار میلیارد مترمکعب و بیش از برآوردها برای روسیه است، یک ساختار انرژی با ابعاد غول آسا به وجود می آورد.
با لغو تحریم ها، صادرات نفت ایران می تواند از یک میلیون و 100 هزار به سه میلیون بشکه در روز افزایش یابد. میانگین صادرات نفت ایران در اواسط دهه 1990 میلادی که تحریم ها سبک تر بودند، سه میلیون بشکه در روز بود.
ایران در اوایل دهه 1970 روزانه پنج میلیون بشکه نفت به بازارهای جهانی عرضه می کرد.
رسیدن دوباره ایران به چنین سطحی، اهمیت ایران در صادرات نفت را دو برابر کویت می کند و میلیاردها دلار برای اقتصاد ایران به ارمغان می آورد؛ هر چند موجب پیچیده تر شدن سیاست های سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) نیز می شود.
در سال 2012 میلادی (1391 خورشیدی) درست پیش از به قدرت رسیدن روحانی، تولید ناخالص داخلی ایران بیش از پنج درصد کاهش یافت. بر اساس برآورد تحلیلگران مستقل غربی، رشد اقتصادی ایران پارسال یک درصد افزایش یافت و پیش بینی می شود در سال های 2016 و 2017 میلادی به ترتیب به 4.5 و 5.4 درصد افزایش یابد.
ایران براحتی جزء 30 اقتصاد بزرگ جهان قرار می گیرد و اگر تعدیلات لازم بر اساس استانداردهای محلی زندگی نیز در نظر گرفته شود، جزء 20 کشور نخست این فهرست خواهد بود.
در کنار منابع طبیعی، ایران همچنین دارای یک جمعیت تحصیلکرده و ماهر است. دانشگاه های زیاد این کشور برای سال ها یک جریان ثابت از دانشمندان و مهندسان را تربیت می کند.
اکنون که ایران می تواند نفت خود را در بازارهای جهانی بفروشد و آماده می شود بار دیگر به شبکه بین المللی نقل و انتقال پرداخت ها یا سوئیفت بپیوندد، منافع تجاری در ایران افزایش یافته است.
ایجاد روابط دوستانه غرب با تهران از اواسط سال 2013 میلادی (1392 خورشیدی) آغاز شد که «حسن روحانی» از سوی مردم به ریاست جمهوری انتخاب شد.
وی در نشست داووس در اوایل سال 2014 میلادی گفت: کشور ما هرگز به دنبال ساخت سلاح هسته ای نبوده است و فقط فناوری های صلح آمیز می خواهد.
وی اعلام کرد «درهای ایران برای کسب و کار باز است» و تاکید کرد در سه دهه آینده ایران می تواند یکی از 10 کشور برتر جهان به لحاظ اقتصادی باشد.
شاید با انتخابات تازه ایران (انتخابات پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری و دهمین دوره مجلس شورای اسلامی) خوشبینی ها در مورد ایران بیشتر هم شده باشد اما رسانه های غربی روی «دونالد ترامپ» (نامزد جمهوری خواه ریاست جمهوری آمریکا) و کشمکش های کنارکشی انگلیس از منطقه یورو تمرکز کرده بودند و اهمیت این موضوع آنقدرها درک نشد.
«مارتین سورل» مدیر بلندپایه اجرایی شرکت بین المللی تبلیغاتی «دبلیو.پی.پی»- یکی از شرکت هایی که در تحلیل هایی را سطح کلان ارائه می کند- به روزنامه تلگراف گفت: ایران یکی از آخرین بازارهای باقیمانده جهان است که فرصت های بسیار زیادی در آن وجود دارد.
وی افزود: ایران کشوری با منابع طبیعی زیاد و 81 میلیون جمعیت تحصیلکرده است که باید در زمره بازارهای بسیار هیجان انگیز در حال ظهور جهان طبقه بندی شود.
سورل گفت: من بتازگی در ایران بودم و از نزدیک شاهد برگزاری انتخابات و شماری از گردهمایی ها با رهبران مالی و تجاری این کشور بودم.
به نوشته تلگراف، در انتخابات هفتم اسفندماه اصلاح طلبان مورد حمایت روحانی یک سوم صندلی های مجلس شورای اسلامی را به دست آوردند. اکنون، اصلاح طلبان و محافظه کاران عملگرای میانه رو، بیشتر 290 صندلی این مجلس را در اختیار دارند.
در آستانه انتخابات، بسیاری از نامزدهای اصلاح طلب برای تامین اصول انزواطلبان، رد صلاحیت شدند اما «ائتلاف امید» روحانی بسیار خوب جواب داد و نشان داد بیشتر رای دهندگان (که 76 درصد واجدان شرایط شرکت در انتخابات را تشکیل می دادند) برجام (برنامه جامع اقدام مشترک) و پیوستن به جامعه جهانی را بهترین راه ایجاد منافع اقتصادی و اجتماعی در جامعه می دانند.
این نتیجه بویژه در تهران که در آن نامزدهای اصلاح طلب و اعتدالیون همه 30 صندلی مجلس شورای اسلامی و 15 صندلی از 16 صندلی مجلس خبرگان را تصاحب کردند، بخوبی نمایان بود.
این برای روحانی که انتظار می رود برای بار دوم در انتخابات ریاست جمهوری سال 2017 میلادی (1396 خورشیدی) نیز نامزد شود، نشانه خوبی است.
مدیر بلندپایه اجرایی شرکت بین المللی تبلیغاتی «دبلیو.پی.پی» در سفر به ایران از بازار سهام تهران (بازاری با 100 میلیارد دلار سرمایه در گردش)، شرکت های برتر تامین کنندگان اینترنت و شهرهای قدیمی قم و کاشان (که یکی از قدیمی ترین سکونتگاه های بشر محسوب می شوند و قدمت آنها به چهار هزار سال پیش از میلاد مسیح بر می گردد، دیدن کرد.
سورل یافته های خود از این سفر را چنین شرح داد: نخست اینکه، با وجود همه پلیدی هایی که به ایران نسبت داده می شود، این کشور شهروندان باهوش و مهمان نواز کم ندارد.
دوم، در حالی که بدهی ملی ایران کمتر از 10 درصد تولید ناخالص داخلی این کشور است و نسبت جمعیت تحصیلکرده به کل جمعیت این کشور بیش از 50 درصد است (یعنی بیش از بسیاری از کشورهای غربی)، سطح دستمزدها در آن بسیار پایین و قابل مقایسه با ویتنام است.
سوم، ایران برای ایفای نقش سنتی خود به عنوان قطب تجاری منطقه، در بهترین مکان قرار دارد.
چهارم، ایران که از پرو و آفریقای جنوبی بزرگ تر است و جمعیتی با چندین زبان مختلف دارد، دروازه طبیعی بازارهای منطقه ای است. در حقیقت ایران یک راه ترانزیت منطقه ای میان اروپا و چین و بخش بسیار مهم جاده ابریشم به شمار می رود.
به نوشته روزنامه تلگراف، با وجود همه اقدام های روحانی، اصلاحات واقعی اقتصادی سخت خواهد بود. یک دهه تحریم موجب اتخاذ سیاست های زودگذر زیادی شده و به سود کسانی بوده است که کمتر به تجارت مشروع و درست گرایش داشته اند.
حتی اگر روحانی بخت ایجاد پیشرفت های چشمگیر اقتصادی را داشته باشد، ممکن است در مقایسه با چین، علاقه کمتری به همکاری با غرب داشته باشد. چین تاکنون مهمترین شریک تجاری ایران بوده است.
در دیدار ماه ژانویه «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین از تهران، دو کشور با افزایش سطح تجارت دوجانبه به 600 میلیارد دلار در 10 سال آینده موافقت کردند.
به نوشته این رسانه انگلیسی، اگر سیاست اجازه دهد، پتانسیل اقتصادی ایران حیرت آور است. آینده این کشور بستگی به این دارد که چگونه از موهبت های عظیم خدادادی آن بویژه نفت و گاز استفاده شود.
ذخایر تایید شده گاز طبیعی ایران که بالغ بر 33 هزار میلیارد مترمکعب و بیش از برآوردها برای روسیه است، یک ساختار انرژی با ابعاد غول آسا به وجود می آورد.
با لغو تحریم ها، صادرات نفت ایران می تواند از یک میلیون و 100 هزار به سه میلیون بشکه در روز افزایش یابد. میانگین صادرات نفت ایران در اواسط دهه 1990 میلادی که تحریم ها سبک تر بودند، سه میلیون بشکه در روز بود.
ایران در اوایل دهه 1970 روزانه پنج میلیون بشکه نفت به بازارهای جهانی عرضه می کرد.
رسیدن دوباره ایران به چنین سطحی، اهمیت ایران در صادرات نفت را دو برابر کویت می کند و میلیاردها دلار برای اقتصاد ایران به ارمغان می آورد؛ هر چند موجب پیچیده تر شدن سیاست های سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) نیز می شود.
در سال 2012 میلادی (1391 خورشیدی) درست پیش از به قدرت رسیدن روحانی، تولید ناخالص داخلی ایران بیش از پنج درصد کاهش یافت. بر اساس برآورد تحلیلگران مستقل غربی، رشد اقتصادی ایران پارسال یک درصد افزایش یافت و پیش بینی می شود در سال های 2016 و 2017 میلادی به ترتیب به 4.5 و 5.4 درصد افزایش یابد.
ایران براحتی جزء 30 اقتصاد بزرگ جهان قرار می گیرد و اگر تعدیلات لازم بر اساس استانداردهای محلی زندگی نیز در نظر گرفته شود، جزء 20 کشور نخست این فهرست خواهد بود.
در کنار منابع طبیعی، ایران همچنین دارای یک جمعیت تحصیلکرده و ماهر است. دانشگاه های زیاد این کشور برای سال ها یک جریان ثابت از دانشمندان و مهندسان را تربیت می کند.
آخرین اخبار