مسعود یوسفی
روزنامه نگار
بعضا شنیده ایم که محاکم قضایی کشورهای پیشرفته یا بیکار هستند یا کار چندانی ندارند. حالا این موضوع را مقایسه کنید با دستگاه قضایی کشور خودمان که سالانه به میلیون ها پرونده قضایی رسیدگی می کند و در این رسیدگی ها و بررسی ها میلیاردها ساعت وقت و میلیاردها تومان ...هزینه و میلیاردها کالری انرژی صرف می شود که اگر صرف کار و آبادانی و توسعه کشور می شد حالا با بسیاری از مشکلات و آسیب های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی که دچار آن هستیم روبرو نبودیم و می توانستیم در شمار کشورهای ثروتمند و برخوردار قرار بگیریم. برای درک چرایی و علت این پدیده زیانبار و مخرب لازم نیست راه دوری برویم و همین که بدانیم ما خلق پرشکایت و پرحاشیه ای هستیم کفایت می کند. ما اساسا مردمی هستیم که دست به شکایت مان خوب است و بی آن که در دعواها و برخوردها و معاملات و اختلافات مان خویشتنداری لازم به خرج بدهیم، خیلی سریع گلاویز می شویم و جنگ و مرافعه راه می اندازیم و شکایت به دیوان می بریم. برای مققابله با چنین وضعی هم جز این راهی وجود ندارد که مربیان و متولیان تعلیم و تربیت جامعه اعم از پدران و مادران، مربیان مهد کودک، آموزگاارن مدارس و دبیرستان ها، استادان دانشگاه و روحانیون و منبری ها، با کمک مسئولان، ذهن انسان ایرانی را از این حالت تهاجمی و ناخویشتنداری منصرف نماید و با صبوری و خویشتنداری پیوند دهد و توجه او را بر سازندگی، توسعه، ثروت آفرینی و رفاه متمرکز سازد، چراکه آنچه که در جهان خارج اتفاق می افتد پیامد چیزی است که پیش تر در ذهن اتفاق افتاده است. به این ترتیب هم آمار مراجعات به قوه قضاییه کاهش پیدا می کند و هم زمینه تعالی و رستگاری انسان ایرانی در دو جهان فراهم می آید.
