صنعت نیازمند جشن یا چاره اندیشی

کشور ایران به دلیل داشتن شرایط آب و هوایی مناسب و متنوع، سالها در زمینه کشاورزی فعال بود تا آنکه با تغییر سیاستها، زمینه فعالیت اقتصادی ایران از کشاورزی به سوی صنعت رفت و با راه اندازی کارخانه های بزرگی همچون فولاد، خودروسازی، نساجی و... اقتصاد کشور از کشاورزی به صنعت تغییر مسیر داد. همین امر باعث شد تا روزی را به نام صنعت در تقویم ثبت کنیم تا در قالب آن از صنعت و صنعتگر تقدیر شود. اگرچه روز صنعت بهانه خوبی برای تقدیر از صنعتگران است اما فراموش نکنیم که رشد و توسعه نیازمند نقد دلسوزانه است و باعث می شود تا معایب خود را بهتر بشناسیم و برای رفع آنها بکوشیم. سوال اینجاست که جایگاه صنعت ایران در کجا قرار دارد. اگر چه در برخی صنایع مانند فولاد و سیمان توانسته ایم حرفی برای گفتن داشته باشیم و امروزه نه تنها در زمینه تولید این صنایع مشکلی نداریم بلکه رقیب جدی برای کشورهای تولید کننده این صنایع هستیم اما فراموش نکنیم که در بسیاری از صنایع کارآیی لازم را نداریم. کشور ما که روزگاری کارخانه های بسیاری در زمینه تولید نساجی داشت، امروزه نظاره گر صدها کارخانه تعطیل نساجی است و در حالی که بیشترین مصرف پارچه چادر مشکی را داریم ، هنوز نتوانسته ایم در این زمینه حتی نیاز 10 درصد بازار داخلی را تامین کنیم. صنعت خودرو سازی کشور نیز همچنان می لنگد و هنگامی که 40 سال فقط پیکان را با یک موتور و یک اتاق تولید کردیم واکنون همین مصیبت را در پژو و پراید داریم و صدها هزار خودرو به دلیل نداشتن قطعه در انبارها خاک می خورد، یعنی صنعت خودروسازی کشور نیز حرفی برای گفتن ندارد. وقتی بیش از 90 درصد آچار و ابزار یا70 درصد پیچ و مهره مورد نیاز کشور وارداتی است و ناچار هستیم ارز ناشی از فروش نفت را برای واردات اختصاص دهیم در حالی که میزان بیکاری بالایی داریم، بهتر است به جای آنکه دور هم جمع شویم و روز صنعت را جشن بگریم، دور هم جمع شویم و برای صنعت کشور چاره اندیشی کنیم.