روزنامه شرق در شماره امروز خود گزارشی توصیفی از بندهای مالی معروف‌ترین بازداشتگاه ایران (اوین) را منتشر کرده است.
روایت یکی از زندانیان مالی در این رابطه را می خوانید:
«بازداشتگاه اوین» به دلیل شرایط متفاوتی که با دیگر زندانهای کشور دارد، به «هتل اوین» هم مشهور شده است. چرایی به‌کارگیری این اصطلاح را بیشتر به برخورد بهتر و مناسبتر بازجوها و مسئولان زندان نسبت میدهند؛ اما وقتی پای بندهای مالی این بازداشتگاه به میان میآید، این اصطلاح کاملا معنای واقعی به خود میگیرد.
«هتل اوین» با اتاق‌های VIP و لاکچری برای متهمان مالی که در آن حضور دارند، معنا پیدا میکند؛ اتاقهایی که هرچند نه درست مثل اتاق‌های هتل، اما بیشباهت به اتاق‌های یک میهمانسرا نیستند.
اتاقهایی با فرشهایی ۱۴۰۰شانه، السیدیهای بزرگ، یخچال های خارجی و...، بندهایی با آشپزخانه صنعتی، آبمیوهگیری صنعتی، لباس‌شویی اختصاصی و حتی توالتهای اختصاصی نمونهای از امکاناتی است که در اختیار متهمان مالی در بازداشتگاه اوین قرار دارد.
البته این امکانات را سازمان زندانها در اختیارشان قرار نداده؛ بلکه این زندانیان هستند که با هزینه شخصی محصولات یا خوراکهای مورد نیاز را تأمین می‌کنند، تلاش دارند زندگی اجباری خود را تحمل‌پذیر کنند.
هر ماه حدود ۴۵ میلیون تومان خرج اتاقمان میشد. البته خرج زندان اصولا زیاد است. مثلا زمانی که گوشت کیلویی ۱۲۰ تومان بود، ما کیلویی ۲۰۰ تومان می‌خریدیم. یا شامپو خارجی ۴۵ تومانی را ۱۰۰ تومان می‌خریدیم. مثلا من می‌خواستم مام... بخرم، به جای ۹۰ تومان، ۲۰۰ تومان می‌خریدم.
بند مالی مثل جامعه خودمان است. هر کسی پول داشته باشد، قدرتمند است. می‌تواند برای خودش آشپز و خدمتکار داشته باشد و خیلی چیزهای دیگر. اگر پول نداشته باشی زندگی سختی خواهی داشت. کسانیکه پول‌دار هستند در زندان هم در رفاه هستند.
آقای «ف.ر» در آنجا خیلی زندگی تجملی برای خود ایجاد کرده بود. خبرش آن موقع خیلی صدا کرد و به خاطر همین هم او را به بند دیگری انتقال دادند. او امپراتوری کاملی در زندان داشت. السیدی او در یک اتاق ۳۰ متری از السیدی خانه من بزرگتر بود. اتاق آنها پنج تا شش نفره بود، عین همان اتاق در بندهای دیگر، ۲۷ نفره بود.
