بايد به دنبال سرمايه‌گذاري مشترك باشيم

هیات‌های اقتصادی اروپایی از زمانی که مذاکرات در وین آغاز شده بود خود را برای سفر و مذاکره با ایرانی‌ها آماده کردند و در حال حاضر که این گروه‌ها و هیات‌ها سفر خود را به ایران آغاز کرده‌اند باید چندین شاخصی را در روابط با آن‌ها نظر بگیریم. باید در مذاکره با این هیات‌ها با برنامه عمل کنیم. اینکه هیات‌ها صرفا در ایران حضور پیدا کنند و بخواهند از چند پروژه بازدید کنند کافی نیست، بخش دولتی و بخش خصوصی باید تیم‌های مختلفی را در حوزه‌های مختلف از یکدیگر تفکیک کنند و در بخش‌هایی چون صنعت، معدن، نفت، پتروشیمی، خودرو، ساختمان، درمان و ... کارگروه‌های جداگانه‌ای را تشکیل دهند. باید در مذاکره با هیات‌های خارجی حداقل برای پنج سال آینده پروژه تعریف کنیم. ما در این زمینه با ضعف‌هایی مواجه هستیم و در مقابل هیات‌هایی که به ایران می‌آیند دچار کاستی‌هایی خواهیم شد. در این خصوص مقامات عالی رتبه دولتی نیز هشدار‌هایی را مطرح و تاکید کردند که باید در مذاکرات با هیات‌های خارجی به صورت سیستماتیک عمل کنیم. باید نگاه واقع‌بینانه با هیات‌های خارجی وارد مذاکره شویم. موضوع مهم دیگر این است که در مذاکره با این هیات‌های خارجی نبايد دچار دست‌پاچگی شویم و تحت تاثیر اسامی بزرگ قرار گیریم. در دوره‌ای که هنوز تحریم‌ها جدی نشده بود بعضی شرکت‌ها به سرعت ایران را ترک کردند، امروز فرصتی است که به این شرکت‌ها اولویت کمتری بدهیم. در آن مقطع زمانی ایرلاینی در ایران حضور داشت که بلیت‌هایش در دست مسافران بود اما خیلی سریع ایران را ترک کرد. لذا در حال حاضر نباید به هیچ وجه در مقابل چنین شرکت‌هایی فرش قرمز پهن کنیم.
ایران امروز هجدهمین حجم بازرگانی در دنیا را در اختیار دارد. این موضوع برای دنیا حائز اهمیت است و به همین دلیل است که می‌بینیم کشور‌های مختلف پشت سر هم منتظر ورود به ایران هستند. بعد از هیات آلمانی، هیاتی از ایتالیا همراه با معاون وزیر اقتصاد این کشور به ایران سفر کردند. طی روز‌های آینده قرار است وزیر صنعت و وزیر امورخارجه ایتالیا به ایران سفر کنند، همچنین هیات‌های بزرگی از فرانسه در راه هستند. البته برداشته شدن تحریم‌ها تمام مشکلات اقتصادی را حل نمی‌کند. برداشتن تحریم‌ها تمامی مشکلات بخش مولد کشور را حل نمی‌کند، باید در مدیریت‌ها و برنامه‌ریزی‌هایمان بازنگری کنیم و برای برنامه‌ریزی‌هایمان ضمانت اجرا قائل شویم. به دلیل انحراف‌ در برنامه‌ریزی‌ها شاهد این هستیم که بخش زیادی از منابع‌مان به هدر می‌رود؛ به عنوان نمونه بودجه عمرانی را تعریف می‌کنیم اما تا پایان سال یک ریال برای آن در نظر نمی‌گیریم، چرا با چنین اقدامی جامعه مصرف را متوقع می‌کنیم که بعد باعث ناامیدی و بی‌انگیزگی‌ شود. کشور‌های دیگر که به دنبال روابط اقتصادی با ایران هستند ارزیابی و تحلیل درستی از وضعیت ما دارند. ایران کشور ثروتمندی است که یک درصد جمعیت و مساحت جهان را در اختیار دارد اما امروز کشور ما با این ظریفتی که در اختیار دارد حدود 0.02 درصد در اقتصاد دنیا سهم دارد و این موضوعی است کشور‌های دیگر آن را می‌دانند و برای همین است که به دنبال حضور در بازار ایران هستند. نباید اجازه بدهیم کشور‌های دیگر بازار ما را مورد تاخت و تاز خود قرار دهند و اجناس‌شان را به ما بفروشند. اگر نمی‌توانیم به این کشور‌ها صادراتی داشته باشیم حداقل باید به دنبال سرمایه‌گذاری مشترک با آنها باشیم؛ به هیچ عنوان نباید اجازه دهیم که این کشور‌ها به ما قطعه، موتور و تجهیزات بفروشند.