حقوق شهروندان یا درآمد پایدار

مسعود یوسفی

روزنامه نگار

راسته اغذیه فروشی ها در خیابان ستارخان شب ها غلغله است. هرچه که شغل ها و حرفه های دیگر کساد و بی رونق است اغذیه فروشی های خیابان ستارخان رونق خوبی دارند و پرمشتری هستند. یک ساعت بعد از غروب آفتاب همینطور آدم است که می جوشد و راه و پیاده رو و حتی خیایان را بند می آورند...صف های طولانی تشکیل می شود و سفارش انواع پیتزا و ساندویچ بمب و خمپاره و دنر ترک و کباب فانسقه ای و بستنی فلان و معجون بهمان داده می شود و همانجا توی پیاده رو با چاشنی جذبه آور گپ و گفت و خنده و شادی نوش جان می کنند. این شادخواری و نوشانوش تا پاسی از شب ادامه دارد و بعد همه، یعنی هم مشتری ها و هم مغازه دارها به خانه های شان می روند. اما در این بین یک پرسش می آید؛ چه کسی به صاحبان مغازه ها اجازه داده است در پیاده روهای خیابان ستارخان میز و صندلی بچینند و راه سایر مردم و شهروندان را سد کنند؟ این در حالی است که رهگذران و اهالی محله ستارخان از این بابت شاکی و ناراضی هستند و بعضا به این وضعیت اعتراض می کنند و حتی در مواردی درگیری هایی هم ایجاد شده و کار به پلیس و کلانتری و شکایت کشیده است، اما هیچ چیزی عوض نشده و تازه مغازه دارها بعضا جری تر شده و حق به جانب حرف می زنند. پاسخ این پرسش این است که پیاده روها را به اغذیه فروشی ها اجاره داده اند و حالا آن ها به خودشان حق می دهند که در آنجا میز بچینند، صندلی بگذارند و به مشتری های شان سرویس بدهند و هر کس هم اعتراض کند با او گلاویز بشوند. البته یک چیز هم هست؛ از یک طرف مردم می خواهند تفریح کنند و بیرون غذا بخورند و به یک مکانی نیاز دارند که به آنجا بروند و خوش بگذرانند و این وظیفه حاکمیت و شهرداری است که برای این موضوع به فکر باشد و مکان هایی را به عنوان پاتوق اغذیه فروش ها در نظربگیرد. از طرف دیگر مغازه دارها حق دارند جنس و محصولش شان را به فروش برسانند و کسب و کار شان رونق لازم داشته باشد. و بالاخره این که به حکم قانون هیچ کس نمی تواند در پیاده روها سد معبر ایجاد کند و اساسا وظیفه شهرداری است که رفع سد معبر کند اما حالا می بینیم که پیاده رو ها را به کسبه اجاره می دهند و می فروشند و از این راه درآمد حاصل می کنند.