تهران (پانا) - در راستای دستیابی به شعار سال ۲۰۲۱ که توسط سازمان جهانی گردشگری مشخص شده است، ساکنان روستاها می‌توانند با پنج محرک تعداد قابل‌توجهی از گردشگران را به سفر روستایی تشویق کنند.
به‌گزارش دنیای‌اقتصاد، این پنج محرک شامل احیای بازی‌های محلی، تولید صنایع‌دستی، طبخ غذاهای سنتی مختص آن منطقه، انجام فعالیت‌های کسب‌وکارهای روستاییان توسط توریست‌ها و وجود مکان‌های بکر همچون جاده‌های خاکی است. از سوی دیگر شناسایی پتانسیل‌های موجود در هر روستا و آداب و رسوم و ارزش‌های آن روستا می‌تواند موجب شود تا آموزش‌های لازم به گردشگران و روستانشینان همسو با همین معیارها داده شود.
رامین حمیدیان یکی از فعالان در حوزه راهنمایان تورهای گردشگری در این باره گفت: آموزش در بخش‌های مختلف به روستانشینان و گردشگران روستایی اولین گام در توسعه گردشگری روستایی است که متولیان و فعالان بازار گردشگری باید آن را اجرایی کنند. در غیر این صورت نه تنها به نتیجه مطلوب که افزایش درآمد روستانشینان و رونق بخشیدن به سبک جدید سفر است دست پیدا نخواهند کرد بلکه عدم اطلاع از چگونگی برخورد با توریست‌ها موجب دلزدگی آنها از سفر به روستا شده و همچنین حضور گردشگران آموزش‌ندیده در روستا نیز موجب تخریب محیط‌زیست در این مکان‌های بکر خواهد شد. برای اینکه بدانیم چه چیزی را باید آموزش دهیم باید به تحقیق و توسعه در هر کدام از روستاها بپردازیم تا با سنت‌ها، صنایع‌دستی و... آشنا شویم. در واقع پس از آشنایی است که می‌توانیم آموزش‌های متناسب با جوامع محلی را در نظر بگیریم. وی افزود: احیای سنت‌ها، فرهنگ، صنایع‌دستی، غذای سنتی، بازی‌های محلی و... هر منطقه که به فراموشی سپرده شده دارای اهمیت قابل‌توجهی است.
زیرا آنها از مواردی هستند که می‌تواند موجب جذب گردشگر به مناطق روستایی شود و میزان درآمد ساکنان روستا را تحت‌تاثیر قرار داده و موجب افزایش درآمد آنها می‌شود. فعالان حوزه گردشگری باید روستاییان را از منافعی که حضور توریست در مناطق روستایی برایشان به همراه دارد آگاه کنند تا نه تنها از ورود گردشگران به روستا ممانعت نکنند؛ بلکه به‌دنبال ایجاد شرایطی برای جذب بیشتر مشتری نیز باشند. حمیدیان عنوان کرد: مهم‌ترین کار در توسعه گردشگری روستایی کارشناسی روستاها و شناسایی پتانسیل‌های موجود در هرکدام از روستاهای کشور است.
این پتانسیل‌ها شامل وجود مناطق بکر طبیعی برای طبیعت‌گردی، صنایع‌دستی، فرهنگی و... می‌شود که با شناسایی آنها می‌توان براساس همین پتانسیل‌ها برنامه‌ریزی کرده و به جذب گردشگر پرداخت. وی گفت: یکی از مواردی که در روستاها برای گردشگران جذاب است وجود جاده‌های خاکی است که نمادی از طبیعت بکر و دست‌نخورده این مناطق است بنابراین با آسفالت کردن این جاده‌ها و مسیرهای تردد آنها تفاوتی با شهر نخواهند داشت.
مسوولان راه نیز می‌توانند برای تعمیر آسیب‌ها و ناهمواری‌هایی که در جاده‌ها به علت عوامل طبیعی ایجاد شده است به جای آسفالت از خاک استفاده کنند. از سوی دیگر می‌توان درخصوص عوامل این چنینی آموزش‌های لازم را به روستانشینان داد تا مبادا در راستای توسعه گردشگری روستایی گام اشتباهی بردارند. حمیدیان عنوان کرد: یکی از مواردی که می‌تواند تعداد قابل توجهی از گردشگران را به یک منطقه جذب کند؛ غذای محلی است. زیرا توریست‌هایی هستند که برای صرف غذاهای سنتی و محلی یک منطقه از شهرهای محل سکونت خود به این مناطق سفر می‌کنند. بنابراین احیای غذاهای محلی که در روستاها به دست فراموشی سپرده شده می‌تواند در جذب بیشتر گردشگر به روستاها تاثیرگذار باشد. همچنین درخصوص صنایع‌دستی که در روستاها در گذشته تولید می‌شد اما امروزه از تولید آنها خبری نیست، می‌توان تولید آنها را توسط ساکنان این مناطق مجددا آغاز کرد و گردشگران را به سفر به روستاهایی که دارای صنایع‌دستی خاصی هستند تشویق کرد.
وی افزود: از سوی دیگر اغلب شهرنشینان که به روستاها سفر می‌کنند تمایل دارند برخی از کسب‌وکارهای روستایی همانند کشاورزی، کار در معدن، دوشیدن شیر و... را که ساکنان روستاها آنها را به‌صورت روزانه انجام می‌دهند تجربه کنند. همچنین با احیای بازی‌های محلی و آیین‌های سنتی روستاها می‌توان شرایطی را فراهم کرد تا با حضور توریست‌ها در این مناطق، آنها نیز چنین مواردی را تجربه کنند تا خاطره دلچسبی از سفر برای آنها ثبت شود و بار دیگر نیز آن روستا را در مقصد سفرهای خود قرار دهند.
