آقای نوری عضو هیئت مدیره کانون سراسری جایگاهداران سوخت گفت: حق العمل جایگاهداران سوخت پاسخگوی هزینه‌های آنان نیست و برخی از جایگاه‌ها در آستانه ورشکستگی قرار گرفته‌اند؛ این حق العمل به صورت تکلیفی و دستوری از سوی دولت مشخص می‌شود و حدود ۵۰ درصد جایگاهداران در اثر این مسئله، دچار مشکل شده‌اند.
او می‌گوید: اقلام به کار رفته در جایگاه‌ها دچار جهش‌های قیمتی شده‌اند؛ به عنوان مثال، یک نازل در سال ۹۷، ۴۰ هزار تومان بوده و اکنون، یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان است. کارمزد هر لیتر بنزین، ۱۵۷ تومان و هر لیتر گازوئیل، ۹۳ تومان است و مالیات بر ارزش افزوده و هزینه تبخیر بنزین را هم درون همین عدد گنجانده‌اند.
به عقیده آقای نوری، مشکلاتی مثل تبخیر بیش از حد استاندارد بنزین و گازوئیل که منجر به کسری فرآورده در مخازن جایگاه‌ها می‌شود و همچنین نداشتن گازوئیل به مدت ۲۴ ساعت برای توزیع، از جمله دلایل ضرر کردن جایگاهداران است.
او گفت: تبخیر بنزین از زمانی که اولین بار انگلیسی‌ها پمپ‌های بنزین را در ایران راه اندازی کردند، ۴۷ لیتر به ازای ۱۰ هزار لیتر بنزین بوده و تغییری نداشته؛ حالا با آغاز طرح کهاب هم، همین عدد را در نظر گرفته‌اند. فکر می‌کنم طرح کهاب فقط یک تبلیغ است؛ هزینه میزان برق مصرف تجهیزات طرح کهاب، خیلی بالاتر از تبخیر شدن بنزین است.
عضو هیئت مدیره کانون سراسری جایگاهداران سوخت گفت: نصب تجهیزات طرح کهاب بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومان برای جایگاهداران هزینه دارد؛ اما عمر مفید آن فقط ۱۰ سال است. یعنی هر جایگاهدار، باید ماهیانه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان کنار بگذارد تا در ۱۰ سال آینده بتواند تجهیزات جدید را خریداری کند.
او همچنین گفت: جایگاهداران تمام گازوئیلی را که شرکت پخش فرآورده‌های نفتی به آن‌ها تحویل می‌دهد، عرضه می‌کنند، اما باز هم نمی‌توانند ۲۴ ساعته فعالیت کنند، زیرا گازوئیل کافی ندارند. اکثر جایگاه‌ها بعد از ۳ تا ۴ ساعت کار، دیگر گازوئیلی ندارند که بفروشند.
طبق آمار کانون جایگاهداران سوخت کشور، بیش از ۲۰۰ جایگاه سوخت به حالتی رسیده‌اند که شرکت پخش فرآورده‌های نفتی از بودجه خودش برای جلوگیری از ورشکستگی آن‌ها، ماهیانه ۳۱ میلیون تومان را به عنوان هزینه ترمیمی در نظر گرفته است. در سراسر کشور، حدود ۴ هزار و ۲۰۰ جایگاه بنزین و نفتِ گاز (گازوئیل) و حدود ۲ هزار و ۸۰۰ جایگاه سی ان جی وجود دارد.
